ҳолда уч марта ўтириб турди.
«Одамни соғлом қилишда совуқ сувда ювиниш билан гимнастикага етадигани йўқ», деб ўйлади у ён бармоғига олтин узук тақилган чап қўли билан ўнг қўлининг туртиб чиққан муштини ушлаб. У энди қўлидаги қадоқ билан ҳавода ярим доира чизмоқчи бўлиб турган ҳам эдики (узоққа чўзиладиган мажлисга кириб ўтиришдан олдин, у шу икки машқни қиларди), аллаким эшикни итарди. Раис шошиб-пишиб қадоқ тошни жойига қўйди-да, эшикни очди.
– Кечирасиз, – деди у.
Хонага суд аъзоларидан бири – олтин кўзойнак таққан, ўрта бўйли, бир кифти кўтарилган, қовоғи солиқ киши кирди.
– Матвей Никитичдан яна дарак йўқ, – деди суд аъзоси норозилик билан.
– Ҳалигача келмади, – дея жавоб берди раис мундирини киятуриб. – Доим кечиккани-кечиккан.
– Уялмаганига ҳайронман, – деди суд аъзоси ва папиросини олар экан, жаҳл билан ўтирди.
Жуда батартиб бўлган бу суд аъзоси бир ойга деб берган пулини вақтидан илгари сарфлаб қўйгани учун шу бугун эрталаб хотини билан уришиб чиққан эди. Хотини олдиндан яна пул бериб туришини сўраган эди, у айтганим-айтган деб ўз сўзида туриб олди. Шу билан жанжал кўтарилди. Хотини, агар шундай бўладиган бўлса, овқат пиширмайман ҳам, уйда овқатланаман деб ўйламагин ҳам, деди. Хотинидан ҳар нарсани кутиш мумкин эди, шунинг учун у, оббо, энди айтганини қилмаса эди, деб қўрқиб уйидан чиқиб кетган эди. «Шу аҳволда одоб ва ахлоқ доирасидан чиқмай яшаб кўр-чи», – деб ўйларди. У, тирсакларини кериб, чиройли, оппоқ бармоқлари билан оқ оралай бошлаган қуюқ ва узун бакенбардини тик ёқасининг икки томонига тараётган, чертса икки бетидан қон томадиган, хушчақчақ ва очиқ кўнгил раисга қараб, ичида: «У ҳамма вақт мамнун ва хурсанд, мен бўлсам азоб ичидаман», деб қўйди.
Шу пайт аллақандай бир делони кўтариб секретарь кириб келди.
– Ғоятда сиздан миннатдорман, – деди раис ва папиросни ёндирди. – Қайси ишни олдин кўрамиз?
– Менингча, заҳарлашни, – деди секретарь бепарводек кўриниб.
– Яхши, заҳарлашни бўлса, заҳарлашни-да, – деди раис, бу ишни соат тўртгача тамомлаб, кейин кетиш мумкин деб ўйлаб. – Матвей Никитич ҳали келмадими?
– Келгани йўқ.
– Бреве-чи?
– Шу ерда, – деб жавоб берди секретарь.
– Кўриб қолсангиз айтинг, заҳарлашдан бошлаймиз денг.
Бреве шу суд мажлисида қораловчилик қиладиган прокурор ёрдамчиси эди.
Секретарь йўлакка чиққанда Бревени учратди. У мундирининг тугмаларини солмаган, портфелини қўлтиғига қистириб олган, кўкрагини кериб, пошнасини дўқиллатиб, бўйнини чўзиб, бўш қўлини кескин силкиб йўлакда шахдам юриб келмоқда эди.
– Михаил Петрович сиздан тайёрмисиз деб сўрагин деган эдилар, – деди секретарь унга.
– Албатта, доим тайёрман, – деди прокурор ёрдамчиси. – Қайси иш олдин кўрилар экан?
– Заҳарлаш.
– Жуда
