адвокат кампирнинг мол-мулкини бир корчалоннинг фойдасига ҳал қилиб берган эди. Корчалоннинг бу мол-мулкка ҳеч қандай ҳақи йўқ, буни судлар ҳам, даъвогар ҳам, айниқса адвокатнинг ўзи ҳам жуда яхши билишарди; аммо, улар ишни шундай олиб борган эдиларки, кампирнинг мол-мулкини тортиб олиб, корчалонга бермасликнинг иложи йўқ эди. Кампир яхши кийинган, шляпасига каттакон гул таққан семизгина хотин эди. У эшикдан чиқиб, йўлакда тўхтади-да, семиз, калта қўлларини кериб, ўз адвокатига қараб, ҳадеб:
– Бу қандай гап, ахир? Худо хайрингизни берсин! Ахир, бу қандай гап? – дер эди. Адвокат эса унинг шляпасидаги гулга тикилганича, гапига қулоқ солмай, алланима тўғрисида бош қотирарди.
Кампирнинг кетидан фуқаролар бўлими залининг эшигидан олди очиқ жилети ичидан кўриниб турган крахмалланган кўйлагини кўз-кўз қилиб, ўша машҳур адвокат чиқиб келди; у гул таққан кампирни шип-шийдам қилиб, ўзига ўн минг сўм берган корчалонни юз мингдан ортиққа эга қилганидан ғоятда мағрур кўринарди. Барча кўзлар адвокатга тикилди, у буни сезди-да, гўё бутун кўриниши билан: «Садоқатингизни кўрсатмай қўя қолинглар», дегандай одамлар олдидан тез-тез ўтиб кетди.
VII
Ниҳоят, Матвей Никитич, бўйни узун, қотмадан келган, пастки лаби қийшиқ, бир ёнбошга шох ташлаб юрадиган суд пристави ҳам келиб, маслаҳатчилар хонасига кирди.
Бу суд пристави виждонли, университетни битирган киши эди-ю, лекин сурункасига ичгани учун бир жойда узоқ ишламасди. Бундан уч ой муқаддам хотинининг ҳомийси бўлган бир графиня уни шу ишга жойлаб қўйган эди. Шу вақтгача ишлаб келганидан у жуда хурсанд эди.
– Хўш, жаноблар, ҳамма келиб бўлдими? – деди у рinse-nez тақиб ва рinse-nez устидан қараб.
– Ҳамма шу ерда шекилли, – деди хушчақчақ савдогар.
– Хўп, ҳозир текшириб кўрамиз, – деди суд пристави ва чўнтагидан бир варақ қоғоз олиб, номма-ном чақира бошлади ва номи чиққанларни гоҳ рinse-nez тепасидан, гоҳ рinse-nez орқали кўздан кечира бошлади.
– Статский советник И. М. Никифоров.
– Мен, – деди барча суд ишларидан хабардор басавлат киши.
– Истеъфодаги полковник Иван Семёнович Иванов.
– Шу ерда, – деди истеъфога чиққан ҳарбийлар киядиган мундирдаги қотма киши.
– Иккинчи гильдия савдогари Петр Баклашов.
– Бор, – деди кўнгли очиқ савдогар оғзи қулоғига етиб. – Тайёрмиз!
– Гвардия поручиги князь Дмитрий Нехлюдов.
– Мен, – деб жавоб берди Нехлюдов.
Суд пристави уни бошқалардан устун кўргандек, рinse-nez тепасидан қараб, эъзоз-икром билан таъзим қилди.
– Капитан Юрий Дмитриевич Данченко, савдогар Григорий Ефимович Кулешев ва ҳоказо, ва ҳоказолар.
Икки кишидан бошқа ҳамма маслаҳатчилар шу ерда эди.
– Энди, жаноблар, залга марҳамат қилинглар, – деди пристав тавозе билан эшикни кўрсатиб.
Ҳамма қўзғалди, эшикка етганда бир-бирларига
