йил сентябр ойининг бошлари,қўшни Тожикистонда ўзбек адабиёти ва санъати кунларини ўтказиб қайтаётган санъаткорлар, адиб ва шоирлар тоғли Деҳқонободда бир муддат тўхтаб тушлик қилишни лозим топишади. Улар сафида ўзбек адабиётининг таниқли вакиллари Зулфия Исроилова, Сарвар Азимов, Пиримқул Қодиров, Мирмуҳсин, Эркин Воҳидов, Абдулла Орипов, Назармат ва бошқалар бор эди. Адабиёт ва санъат намоёндаларининг Деҳқонободда тўхташини билган туман фирқа қумитасининг котиби Қодир бахшини айттириб келади. Давра айни қизиган, мушоира авж олганда, котиб "Бизда бир бахши бор, эшитиб кўрмайсизларми?" дея Қодир бахшини таништиради. Халқ оғзаки ижодининг яхши билимдони, болалиқда Фозил шоирдек достончиларни кўп бор тинглаган таниқли адиб, драматург ва адабиётшунос, ўша вақтда Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмаси раиси бўлган Сарвар Азимов бу таклифни хурсандчилик билан маъқуллайди.
Давранинг қуйироғида ўтирган Қодир бахши меҳмонларга салом бериб, дўмбирани қўлига олиб, бир шўх куйни ижро этгач, "Қашқадарё" термасини бошлайди. Терманинг учинчи банди ўта кўтаринкилик билан ижро этилганда, давранинг тўрида утирган Зулфия бундан таъсирланиб, бахшидан ўша бандни яна қайтаришни сўрайди:
Тоғ бошида оппоқ қор, Тинмай соғар сутини, Бир томонда Қашқанг бор, Қамчилайди отини.
Барча ижодкорлар қатори Зулфияхоним ҳам ҳайрат билан юқоридаги сатрларни такрорлашиб, "Қойил, бахши, шунча йил ижод қилиб, бундай мукаммал тасвирни учратмагандик", дея бу кутилмаган ташбеҳга юксак баҳо берадилар.
Бахши яна "Ойпари" ва "Ўзбекистон" термаларини ҳам куйлайди. Эртаси куни вилоят маркази-Қарши шаҳрида ўтказилган Ёзувчилар уюшмасининг кўчма мажлисида, ҳали ҳеч қандай китоби чиқмаган бўлсада, ўша вақтдаги анъанага зид ҳолда Қодир бахши Раҳим ўғли Ёзувчилар уюшмаси аъзолигига қабул қилинади. Унинг уюшма аъзолигига қабул қилиниши учун эса Зулфия, Мирмуҳсин. Назармат тавсиянома беришади.
Бу ҳаётий воқеа орқали биз севимли шоирамиз Зулфияхонимнинг халқ оғзаки ижоди вакилларига, хусусан, бахши шоирларга юксак ҳурмат-эҳтиромини ҳис этамиз.
Шўро мафкурасининг қиличи бошда ўйнаб турган 1981 йилда Зулфия тавсияси билан бу эзгу ишга қўл урилганидан, севимли шоирамизнинг нафақат вафо ва садоқат тимсоли, балки катта жасорат соҳиби экани яққол намоён бўлади.
Зеро Қодир бахши ҳалол, пок яшашни умрининг мазмуни, деб билган, ёшлигидан етимлик азобини бошидан кечирган тили билан дили бир инсон эди.
1986 йили Қодир бахшининг вафот этганлиги ҳақидаги шум хабарни эшитган барча инсонлар, мухлислари, шогирдлари қаттиқ изтироб чекдилар. Қодир бахши вафотидан сўнг етим бутадай бўзлаб, юрак бағрини тузлаб юрган “Ўзбекистонда хизмат кўрсатган ёшлар мураббийси”,давримизнинг етук адабиётшунос олими, таниқли фольклоршунос Абдиолим Эргашев "Қодир бахшининг айтилмаган сўнгги қўшиғи" шеърини ёзди.
Дарёдайин
