style="font-size:15px;"> Тунги овқатдан сўнг бобо мудрай бошлади.
– Майли, бўлмасам,сиз ҳам ухланг энди, ўғлим,– деди. Бобо ва урнидан турди.
–Узр, ота,мен сиз ҳақинггизда бирор нарса ёзиш…
– …Ҳа-а, тушундим. Қариб қолганига қарамай, ҳамма билан баб-баровар пахта теримида қатнашяпти, дебёзмоқчисиз-да! Лаббай?
– Йў-ўқ. Умуман ўзингиз…
– Ҳе-ҳе-ҳи, эрталаб нонуштада айтарман, ҳозир бемалол дам олаверинг.
Эрта уйғондим. Девор оша Ашир акалар ҳовлисига қарасам, бобо катта узун супургиларини сим билан боғлар, осмонга тез-тез қараб қўярди. Апил-тапил ювиниб, қаршисига чиқиб, салом бердим… “Мен ҳозир” деб, мотороллёрни етаклаб чиқдим.
– Ҳали вақтлик-ку…Мени кўтарармикин бунинггиз? Ўзим миниб кетсам тузук. Хирмонга чошгоҳда борсангиз, гаплашармиз.
Давлат бобо мотороллёрга чапдастлик билан минди-да,таррилатиб кетди.
Хирмонга келганимда, бобо пахта ёяр, гўё қўлларини иситётгандек бешлик билан пахтани қуёшга тутарди.
Бобо ёнидаги мошбиринч соқолли, дўпписининг остига райҳон қистирган ўзи тенглик кишига қараб бир нарса деди-да,мен томонга юрди.
Ноқулай аҳволдан хижолат чекаётгандек деди:
– …Ўғлим, шу…мен сизга айтсам, бошқа келганингизда бафурча гаплашармидик… Пахтани эсон-омон топшириб олгандан кейин… а, лаббай?
Ноилож “хўп”дедим.ХайрлашибкетаётганимдаДавлат бобо мени тўхтатди.Дўпписига райҳон қистирган чолга имо қилиб аста:
– Бу Мамарозиқ. Шуни ёзинг, хўпми. Мамарозиқ–миравоййигит,– деди.
САДАҚА– РАДДИ БАЛО
Бир қария. Қўлларида ҳасса. Ҳасса эса уни мен томонга олиб келмоқда. Чол ўткинчи кишига қўлини чўзган ҳолда алланима деди.У яна бир ўткинчини тўхтатди. Балки танишдир…
Мен етиб бордим. Нуроний чол менга юзланди. Кўзларида бетасалло қайғунинг тирик суврати.
– Ўғлим…
– Ассалому алайкум,– дедим ва узатилган қўлларини ўз қўлларимга олдим. “Қаерда кўрган эканман…ким экан бу бобо?”
– Ваалейкум.
У қўлларини тез тортиб олди. Қўллари қорайиб,бужмайган.
– Хайр, майли…йўлингдан қолма, ўғлим…
Ҳайрон бўлдим. У менга нимадир айтмоқчи эди-ку, нега айтмади, кўнглини нега тўкмади?
– Отахон,сиз менга бир нарса демоқчи эдингиз…
– Садақақилинг, ўғлим… Садақа–радди бало…
Калавланиб қолдим. Мен бу гапни тушунмадим, чунки менинг фикрим мазкур хаёлдан жуда йироқда, жуда йироқда эди.
Автобус учун майдалатган тангаларимни очиқ кафтига ташладим.
Кайфият бузилди. Қулоқларимда ҳайқирган оҳанг…
Оёқларим остида япроқлар шитирлайди. Тўкилган япроқлар йўлларимни тўсаётгандек. Умрини тугатаётгандек. Тўкилган япроқлар кўнглимни писанд этмас, гўё менинг ҳаётимни қайтадан яшаб бераётгандек…
Садақа сўраган чолни ўйлайман. Ким у? Нега ахир? Тирикчилик учунми? Ишонмайман. Балки ғўрлигимдан, ҳаётни
