style="font-size:15px;"> – Мулла Солиҳникига кириб фотиҳа қилиб чиқ. Бўлмаса, ёмон бўлади.
– Хўп. Кечки пайт кираман-да.
Солиҳ аканинг хотини ўтган чоршанба вафотқилибди. Садбар хола жуда хушфеъл эди. Гапирганда “гиргиттон” деб қўярди… Раҳматлик… Энди Садбарсо хола ҳақда сўз кетса, «раҳматлик» қўшиб гапирилади. Кўниколмайман. Дадамни эслайман. Дадамнинг бўйи баланд эди. Мўйлови бор эди. Сув ичганда олдин мўйлабини тепага қаратиб силаб қўярди. Бир кун қишда мен билан дадам бир ёққа кетаётган эдик. Ер сирғанчиқ. Дадам гуп этиб чалқанча йиқилиб тушди. Шундан кейин дадам мендан бир-икки кун уялиб юрди, назаримда. Мени “дадангга ўхшайсан, ўхшайсан!” дейишади. Лекин менинг бўйим жуда паст.
Қўштиғ милтиқни мойлаб қўйиш керак.
Дадам– мерган эди.
Ойим менинг дадам ҳақида ўйлаётганимни пайқади, шекилли:
– Дадангга ис чиқариш керак. Яхши бўлади. Ойлигингни қачон оласан?– деди.
Ойим доимо ё “яхши бўлади”, ё “ёмон бўлади” деб гапиради. Яхши. Ёмон.
– Ҳайда, ҳо-о. Бу–Қатрон. Молбоқар. Сигиримиз ҳозир ўрнидан турган бўлса керак, унинг овозини эшитиб.
Оғилни очиш учун ойим билан мен баравар ўрнимиздан турдик. Ойим мендан эпчиллик қилди. Шиппагини «шип» этиб кийди-ю, ташқарига отилди. Мен туфли кияман деб, кечикдим. Тарғилим ойим томонга бир қараб қўйди-да, подага аралашди.
–Қатронбой, чой ичиб кетинг.
–Йўқ, раҳмат хола, чой ичдим.
Бу сўзлар, ҳар кун такрорланишига қарамасдан, оҳори кетмайди. Балки умр бўйи оҳори кетмайди. Ойим хонага қайтишида ўтин олиб кирди.
– Ойи, уй иссиқ-ку ўзи.
– Ҳа, майли…
Ойим менга бир нарса айтиш учун тараддудланди. Мен буни ойимнинг дастурхонга кулиб туриб пиёла артишидан сездим. Қандай воқеа эканини билмасам-да, кулиб қўйдим.
– Мухторвой бор-ку… Ўшалар билан бир вақтлар қўшни эдик. Аҳмад туғилган йил. Ўшанда ёшим… билмадим, ишқилиб, сени дадангга турмушга чиқмагандим. Аҳмаднинг дадасини йили ўтганди.
Ойимнинг юзида кулги билан изтироб қўшилиб кетди. Ойим ўрнидан туриб рўмолини тузатди. Кейин ўтирди. Нон ушатди.Чойнакни дадил кўтариб чой қуйди. Нон тишлади. Ойим бир тишлам нонни бекор оғзигасолгандай шошилиб ютди-да, сўзида давом этди:
– Ҳе-ей, ўғлим…– Ойимнинг фикри чалғиди. У бошқа нарса ҳақида гапирмоқчи эди-ю, хаёли бўлинди. Мен буни печкада ўтиннинг чарсиллаётган товушига қулоқ тутиб қолганидан билдим. Дастурхон йиғилди.
Ҳализамон Мирзо чақириб қолади. Плашчимни кийдим. Плашч ўзимники эмас, Эркин аканики. Ўзимникини уларникида қолдирганман. Бўёқ тегиб қолган. Эркин ака, шуни кийиб кетақол, деб сира қўймади. Менга кичик келиб қолган, деди. Бугун Эркин акаларникига боришим керак. Нима учун? Шунчаки “Яхшимисизлар?” дейиш учун…
– Ваҳоббой, ҳой, Ваҳоббой!
Бу– Мирзо. Учта уй нарида туради. Ҳар кун ишга бирга жўнаймиз. Ҳозир у “С-с-саломалейкум”, дейди. Кейин бир пиёла чой ичиб, “Хўп бўлмасам, қани, кетдик”, дейди. Кўчага
