тўйдим!
Ҳайдар ота қараса, бўлмайдиган, иш чаппасидан кетаяпти. У сакраб турди:
– Уй– рўзғор бўлганидан кейин ҳар хил гап ўтади. Гоҳо пиёла синади, гоҳо овқат тагига олади. Арзимаган нарсадан бунақа бўлиб ўтирсанглар… Маҳалла–куй эшитса, кулмайдими? Ундан кўра мен ҳозир қулинг ўргилсин қилиб битта ош дамлай, бултурги мусалласдан қолган бўлса, Назарали ертўладан олиб чиқсин, яраш– яраш қилайлик, дока рўмолни қуритайлик. Нима дединг, Назар?
Чолнинг ярашгиси бор эди, негаки айб ўзидан ўтган, бунинг устига ҳадеб чой билан нон кавшайвериш жонига теккан эди. Шундай бўлса ҳам:
– Анави тиши йўқдан сўра, – деди ҳамон паст тушгиси келмай.
Ҳайдар ота кампирга қаради:
– Лаббай, Ҳалимахон?
Кампирнинг ҳам кўнгли эриб турибди. Сиртида койиса– да, ичида чолига раҳми келарди. Бироқ “рақиб”ига бирдан таслим бўлгиси келмади:
– Ошни еб, кучга минса, яна дўмбирасини чалади, биламан, – деди иккиланиб.
Булар муросага келмайди шекилли, деб Ҳайдар ота хўшлашди:
– Ҳай, майли, ўзларинг биласанлар. Омон бўлинглар. Апоқ– чапоқ пайтларингда кирарман.
У кўчага чиқиб ўйланиб қолди: “Ишқилиб, қариганда дардкашингдан айирмасин экан. Булар эллик йилдан бери бир– бирига суйкалиб, бир – бирини искаб ўрганиб қолишган. Бунақа ҳурпайиб ўтираверишса, эзилиб кетади– ку? Бир иложини қилмасам бўлмайди. Нима қилсам экан?.. Э, топдим.”
Назарали отанинг кенжа қизи Дилором қишлоқдан йигирма чақиримча нарида, кончилар шаҳарчасида турарди. Ҳайдар ота мактабга тушиб, Дилоромга телефон қилди. Даданг билан ойинг неварасини соғинибди, тез олиб келиб, кўрсатиб кетмасанг бўлмайди, деди. Кейин, мен тилпон қилганимни айтма, деб тайинлади.
Бу гап пешиндаги гап эди. Кечга яқин Дилоромхон ўғлини кўтарганча, ҳовлиқиб кириб келди. Гарчи Ҳайдар ота, тинчлик, деган бўлса ҳам, у ойимларга бир нарса бўлганмикин, деб хавотирда эди.
Чол тўрт қават кўрпача солиб, “Иброҳим Адҳам”ни ўқиб ётган эди, қизининг кирганини сезмади.
– Ассалом, ада… – Дилором боласини бир четга ётқизди– ю, югуриб бориб дадасини қучоқлади. – Яхши ўтирибсизларми? Жим бўлиб кетдинглар, бир хабар олай, дедим. Ойим кўринмайди?
– Юргандир–да, ивирсиб, – деди чол энсаси қотиб.
– Қарай–чи, ҳовлида бўлсалар керак.
Дилором чиқди. Чол чўзилиб неварасига қаради. Пишиллаб ухлаб ётибди. Аста туриб қўлига олди, суйиб эркалади. Чақалоқ уйғониб кетиб, йиғлади. Йўрғалаб кампир кирди. У “Вой, неварагинам келибди– ку!” деб чоли тарафга бир қадам босди, лекин аразлагани эсига тушиб, тўхтаб қолди. Бола чириллаб йиғлай бошлади. Кампир югургилаб келиб, неварасига қўл чўзди:
– Бу ёққа беринг! Бола кўтаришни ҳам билмайсиз, – деди зарда билан.
– Сен билсанг бўлди, – деди чол кампирининг гап очганига суюниб.
Бувисининг қўлига ўтган заҳоти невара
