Опанинг қулоғига шивирлади:
– Биласиз– ку, у жиннини. Сал, нақароқ бўлиб қолган. Бозорни бериб қутулинг. Кимсан – ҳокимнинг уйида фалончи ўзига ўт қўйибди, деса, эшитган қулоққа яхши эмас.
Опа, бир лаҳза лабини тишлаб турди– да, Озодани чақирди:
–Ҳўв, псих, бу ёққа ке.
Озода истар– истамас Опага яқинлашди.
– Бозорнинг солиғи катта бўлади, билансан, а?
Озодага жон кирди:
– Биламан. Бозор етти хазинанинг бири, – деб бидиллади, – олти бўлаги сизники, еттинчиси бизники. Невараларингизнинг суннат тўйини ўтказиб… Қизингизни узатиб… Ота– онангизни кўмиб… Тфу, ҳажга обориб– обкелиш мана, бизнинг гарданимизда!
Хуллас, Озода дўқ– пўписа билан бозорни директорлигини илиб кетди.
Опа қўлидаги қоғозга нималарнидир белгилаб қўйди– да, пинжига суқилиб ўтирган Дилдорага ўгирилди:
– Хўш, Дилдорим, сенинг эрингга қаерни берсак экан?
Дилдора лабини буриб, ширинлик етмай қолган қизалоқдай араз қилди:
– Берганингизни бераверинг. Барибир, мойли жойлар хомталаш бўлиб кетди.
– Сенинг эрингга, ҳм– м… дормехбазани берамиз, – деди Опа. Дилдора ўтирган еридан ирғиб тушди:
– Иби! Энди бизнинг хўжайин келиб– келиб, аҳлат ташувчиларга бошлиқ бўладими? Уруғларим эшитса, кулмайдими?
Опа эркалаб, Дилдоранинг елкасидан қучди:
– Ўзинг ҳам ўлгудай гўл экансан. Чиройи бўлмаса– да, чинори бўлсин, деган гап бор. Пулнинг бари мана шу аҳлатнинг ичида– ку, жинни! Вилоят бўйича, биласанми қанча аҳлат ташийдиган мошин бор? Ўлганда қирқтадир? Ҳар бири ойига беш мингдан берса, қанча бўлади? Ўн мингдан берса– чи?
Дилдорақўлларинипастгақилиб,ўзича ҳисоблашга тушди: “қирқтаси ўн мингдан… тўрт юз… йигирма мингдан…”
– Майли, Опа, сиз нима десангиз, шу.
Опа оғзини қийшайтириб, масҳара қилди:
– “Майли, опа…” Пулдан кўйлак– лозим тикиб кийганингда бизни ҳам эслаб турсанг бўлди.
Шу пайт равонда эркак кишининг йўтали, гурсиллаган қадам товуши эшитилди. Озода:
– Вой, поччам келдилар! – деди– ю, шипиллаб бориб жойига ўтирди. Аёллар дарров сергак тортди, кийим– бошларини тузатиб, сипо бўлиб олишди. Уй бекаси ўрнидан туриб, эшикка қараб юрди.
Савлат тўкиб Жавлон кирди. Гулрухсораларга кўз қирини ташлаб олиб, илжайди:
– Салом, салом… Жамоат жам– ку? “Дугоналар, бормисиз, омонмисиз?” деб бир базми жамшид тузибдилар – да? Ҳа, дуруст, дуруст…
Аёллар, овчини кўрган ҳуркак қушлардай, бир зумда патир– путур тарқаб кетишди. Жавлон тўрга ўтди. Креслога оғир чўкди. Шляпасини олиб, хонтахтага ташлади. Уҳ тортди. Бегойим эрининг ёнбошига келиб суйкаланди.
– Ҳм, хўжайин, кайфиятингиз йўғроқ? Чарчадингизми? Ваҳлироқ келар экансиз, бир оғиз телефон қилмайсизми, ўзим бирон нима пишириб қўймайманми. Иккитагина тухум солиб келайми?
Эр бош чайқади. Хотин хавотирланди. Кўнгли
