düzenine kavuşmak istese de, bunun aslında iyi bir fikir olmayacağını biliyordu. Üflesen yıkılacakmış gibi duran yapıya baktı. Üzerinden pek nadir çıkardığı yağ içindeki tulumunu düşündü. Gözleri o hiç iç açıcı olmayan sokakta gezindi. Yüzüne alay dolu bir gülümseme yayıldı. Kendine yerleşecek başka bir yer bulmalıydı. Belki biraz daha temiz, biraz daha güvenli bir yer seçmek akıllıca olacak, diye geçirdi içinden. Şehrin bu kısmı gözlerden uzaktı, ama diğer yandan çocuklardan da uzaktı. Onlara yakın olmak istiyordu. Hem zaten 2140 yılına sadece Santini’yi bulmak için değil; çocuklara yakın olmak için, yalnız kalmamak için de gelmemiş miydi?
Eğilip köpeğin başını okşadı. “Hadi Cesur, önce şu birkaç gündür sığındığımız pansiyondan ayrılıp kendimize uzun süre kalabileceğimiz bir yer bulalım. Sonra da bizimkileri… Onları nerede bulabileceğimizi tahmin ediyorum. Karşılarına dikildiğimizde yüzlerinin alacağı ifadeyi çok merak ediyorum. Ya sen?”
Köpek başını kaldırıp heyecanla havlarken siyah tüyleri havalandı. Ardından şehir merkezine doğru yola koyuldular.
Rauf, Beyin Geliştirme dersiyle ilgili egzersizleri yapmayı deniyordu. Ama aklı başka yerde olduğu için bir türlü dikkatini toplayamıyordu. Sonunda Eris’i aramaya karar verdi. Arkadaşının, “Bağlantı!” demesiyle karşısında belirmesi bir olmuştu.
Rauf sözü uzatmadan doğrudan konuya girdi. “Sence Milo bunu nasıl başardı?”
Eris, Rauf’un neyi kastettiğini hemen anlamıştı. “Bilmiyorum.” dedi. “Belki de yeni bir teknolojidir, henüz duyulmamış…”
“Hem zaten bir hologramının olması yeterince sinir bozucu değilmiş gibi, üstünde değişiklik yapmış olması… Ağabeyin bir şey biliyor mudur?”
Eris’in yüzünü umutsuzluk dolu bir ifade kapladı. “Sedna mı? Bilse de bana söylemez ki!..” Sustu, söyleyip söylememek arasında kısa bir süre kararsız kaldı. Son zamanlarda, ajan olan ağabeyi Sedna’dan bilgi aşırmak imkânsızlaşmıştı. Diğer yandan arkadaşına beceriksiz görünmek de istemiyordu. “Odasına göz atmayı denedim. Ama eşyalarını sık sık karıştırdığımın farkına vardığından kuşkulanıyorum. Çünkü odasına bir tür ‘görüntü alarmı’ takmış. Neye elimi atsam düzenek harekete geçiyor.”
“Ne oluyor peki?”
“Birbirinden korkunç lağım fareleri ortaya çıkıyor! Çok iğrençler!”
Rauf hayretle bakakaldı. “Lağım fareleri mi? Şakacı bir ağabeyin var!”
“Ya ne demezsin!”
Rauf’un yüzündeki şaşkınlık ifadesi bu defa yerini çaresizliğe bıraktı. “Ben derse dönüyorum. Toplantıda görüşürüz.” dedi. Derse dönmek yerine, kum saatini evirip çevirmeye koyuldu.
Çiseleyen yağmur ve yoğun sis o sabahı oldukça sevimsiz kılıyordu. Koru yolunda bir metre ilerisini görmek neredeyse imkânsızdı. Sanki kuşlar da bu havadan etkilenmiş, dalların arasına çekilmişlerdi. Yağmur damlalarının, yapraklara ve toprağa düştüklerinde çıkardıkları cılız ses dışında çıt çıkmıyordu.
Kayla ve Çağla’nın bisikletleri yolun başından beri havada temkinle süzülüyordu. Çağla, “Bugün pek gelen olacağını sanmam.” dedi. “Bu havada…”
“O hâlde biz bize kalırız!” Arkalarından gelen sesle iki kız korkuyla aniden irkildi. Bu sırada Kayla yere inmeden bisikletini zınk diye durdurdu. Onun durmasıyla, sisin arasından sıyrılıp gelen diğer bisikletin arkadan çarpması bir oldu. Kayla bisikletiyle birlikte yolun dışına, kelimenin tam anlamıyla uçtu. Kendini çalı ve yaprak yığınının üstünde buluverdi.
Kızcağız üstünü başını silkeleyip yerden kalkarken, Çağla endişe içinde, “İyi misin?” diye sordu. Kayla ona cevap vermek yerine, kendisine çarpanı görüp haykırdı. “İrene! Ne zamandan beri dibimizden geliyordun?”
İrene yüzünde mahcup bir ifadeyle, “Geliyorduk…” diye düzeltti. O anda hemen yanına süzülerek bir bisiklet daha yanaştı. Üstünde Yasemin vardı.
İrene, “Çok olmadı.” diye açıkladı. “O kadar ağır ilerliyordunuz ki, sesinizi duymamızla size yetişmemiz bir oldu… Amacımız korkutmak değildi.”
Kayla, birkaç hafif çiziği görmezden gelerek sesini yumuşattı. “Tamam, bir şey olmadı zaten.” Arkadaşlarının yardımıyla bisikletini düzeltip kaldırdı. Yeniden koru yoluna çıkmak üzerelerdi ki, başka bir ses duydular. Bunun üzerine çalıların arasına sinip beklemeye koyuldular.
Çağla, “Niye buraya gizlendik ki?” diye fısıldadı. “Nasıl olsa bizimkilerden biridir. Bu berbat havada hangi çatlak koruda gezintiye çıkar ki!”
Çağla yanılmıyordu. Kızlar tanıdık bir sesin homurdanarak geçtiğini duydular. “Kendi kararlarımı alabilmeye hakkım olduğunu sanıyordum… Saçmalığın daniskası!..”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
