здарылася? Гэта проста немагчыма».
Перад вачыма ўзрушаючая карціна – караблі крэатаў, развальваючыся на часткі, ператвараюцца адзін за адным у груды бясформеннага металалому. Крыкі непадробнага здзіўлення паступова змяняюцца крыкамі радасці і весялосці: «Перамога! Мы перамаглі!».
І вось толькі цяпер, я, нарэшце, чую адказ. Чую яго выразна і ясна. Ён бесперапынку гучыць у маім мозгу ціхім пяшчотным меладычным жаночым голасам: «Яны яшчэ здольныя адчуваць. Яны не безнадзейныя. Дай ім другі шанец, … другі шанец, … другі шанец».
Вайна і Бог
Вайна ідзе ўжо даўно. Многія загінулі і параненыя, паселішчы пацярпелі.
Пажылая жанчына перад абразом спытала:
– Ну, навошта нам гэта ўсё. Мы ў чым вінаватыя? Бог забыў нас.
– У яе галаве загучаў нейкі голас:
– Не. Бог не забывае нікога. Вы яго забыліся. Вось у чым праблема…
Чараўнік
Сёння я сеў і задумаўся. Што было рабіць на працы?. Нічога не атрымлівалася. Усё валілася з рук. Раптам званок. Пайшоў адкрываць з маім нішчымным тварам…
Чалавек апрануты, як з іголкі. Прадставіўся і пачаў нешта казаць. Я не разумеў адразу, але потым пачаў разумець, чым далей, тым цікавей. Хто ён такі? Задумацца. Бо ўсё валілася і выхад прапанаваў гэты чалавек. Выхад просты: папрацаваць на сябе і на… яго! І як проста! Маладзец. Адкуль ён узяўся? Ды якая розніца. Калі прапануе, трэба браць і працаваць. Спытаў у чалавека, што рабіць? Тады той прапануе ўвайсці і падпісаць паперы. Гэта заняло мала часу. Чалавек адкланяўся і сышоў…
Падышоў да акна, паглядзеў, запаліў цыгарэту і задумаўся. Як там усё ў мяне пойдзе заўтра? Добра… што будзе, то будзе… Трэба паесці. Прыгатаваць што-небудзь. Нават не думаючы пачаў рыхтаваць і здзівіўся. Прыгатаваў так, як у рэстаранах атрымлівалася. І апетыт быў. Дзіўна? Што са мной такое? Уключыў тэлевізар. Так, спаць захацелася… спаць, так спаць.
Раніца сонцам сустрэла. Адразу ў ванну і паесці. Увогуле, гатовы на працу. Спусціўся па лесвіцы і пайшоў думаючы. А, што думаў… Усё нармальна было: з людзьмі, з абсталяваннем, з стаўленнем… я проста быў шчаслівы!
Дзень пайшоў за днём. Купіў машыну. Потым кватэру. Затым дзяўчыну знайшоў такую, якая менавіта тая! Я тройчы быў шчаслівы! Як своечасова зайшоў чалавек да мяне. Малайчына! Сапраўды – бярэш і працуеш. І тады ўсё будзе. І ўсё!.. Толькі са сном дрэнна раз у годзе. Я разбіты ўвесь ўстаю, але гэта праходзіць. Лічу, што гэта з працай звязана. Але на працы ўсё добра. Чалавек, які адразу падышоў і спытаў: «Як справы?». «Нармальна. Хацеў вам сказаць… дзякуй!» – я адказаў. «Дрэнна спаў?» – зноў ён, як адчуваў. «Так. Зараз пройдзе. Будзе нармальна», – кіўнуў я. «Ты больш дрэнна не спіш» – сказаў Чалавек і знік. Праца за працай і праца за працай, не было калі адпачыць. І што, канкрэтна, засынаў я дома, як забіты. Я зноў успомніў
