style="font-size:15px;"> Яна была выдатным матэ-фізікам. У яе была адна задача. Сядзела ў разліках і… не атрымлівалася нічога. Адносіла разлікі да прафесара. Ён прачытаў і сказаў: «Не ведаю. Трэба падумаць. Гэта думка добрая. Давай думаць». Удваіх і так, і гэтак. Не атрымалася апошняя формула. Яна думала, як вырашыць гэта… праблема… іённы, тэрмаядзерны, плазменны і на антыматэрыі, але яна лічыла новы… наогул…
Яна прачнулася рана. Не хацелася ўставаць. Такі сон убачыла прыгожы! Хутка яна павінна паляцець. Далёка. Да зоркі. Там планету знайшла. З сну такi яркi матылёк перад вачыма лётал, вёў яе, а потым паляцел. Добра гэта ці не? Ну, вядома добра. Галоўнае, думаць пра гэта добра, значыць, будзе добра! Яна прыняла душ, села есці і думала, думала і думала: формула! Трэба будзіць свайго прыгажуна. Мой красавец! Пайшла будзіць. Села каля яго, загледзелася, паправіла валасы ў яго. Ён прачнуўся і спытаў:
«Добрай раніцы, ты ўжо сабралася? Мяне не пачакала, мілая?».
«Добры. Я хацела, каб ты паспаў. Сняданак табе гатовы. Уставай не спяшаючыся, не куды не спознішся» – пацалавала яго.
«Зразумеў, таленцік» – адказаў ён.
«Стой, дай дастану ў цябе з вока сон, ха-ха», – смеючыся, казала яна.
Ён паваліў і пацалаваў яе. Яна адбівалася ад яго, а потым здалася яму. Ёй падабалася, як ён здабываў яе. Кожнай дзяўчыне падабаецца, як хлопец дамагаецца яе. Калі хлопец гэта той. Тут, менавіта, той хлопец. Ён яе любіць.
Яна паклала валасы свае і зноў задумалася, і зноў матылёк прыляцел і махнул крылом…
Ён спытаў, што здарылася ў яе? Яна ўсміхнулася і нічога не адказала. Усё добра ў яе… Выйшлі з хаты і пайшлі на возера, кажучы пра ўсё. Так і дайшлі назад. Зайшлі ў хату. Ён сабраў усё, пацалаваў яе і пайшоў па справах. Яна села ў крэсла, паглядзела запісы свае. Усё не ў парадку… потым засмяялася нечаму… Стала пісаць і… вось формула! Яна зразумела, у чым справа. Матылёк! Ён дапамог думаць! Дапісала і паглядзела напісанае. Так. Задача зроблена! Яна перачытала яшчэ раз і зразумела, што любіць яго, свайго. Успомніла, як ён яе дамагаўся – гэта галоўнае. Гэта каханне. Матылёк узмахнул крылом і паляцел…
Я глядзеў на ваду
Так-а, сітуацыя… Успаміны… ён вяртаўся дадому. Дадому! Там чакае яна, жонка. Мілая, любімая! Сэрца стук-стук. Яго сэрца. Яно любіць яе. А мозг яго? Вядома, таксама любіць. Толькі ціха любіць. Думка заўсёды ўзнікае, і нічога не зробіш: абдымаеш яе ўсю, ад галавы да ножак, падняў бы і насіў яе. Як ён яе любіць! Паківаў галавой, узяў цыгарэту і закурыў. Як падумае пра каханую, адразу ўлезла ўспамін. Ён быў спакойны, але ўспамін… моўчкі пакурыў, устаў і прайшоўся, знайшоў сябе і прысеў, зноў падумаў пра яе… Як цалаваў… Калі прыеду дадому? На гадзіннік паглядзеў. Хутка. Ну, хутчэй бы. Хачу дадому. Цягнік прыйшоў, ён узяў рэчы і хуткім крокам накіраваўся дадому. Вось пад'езд, кватэра, дзверы. Заходзіць у кватэру. – Я ў хаце, – падумаў ён. Прайшоў да далёкай пакоя і… ён стаў на парозе і не змог гаварыць… яна з мужчынам у ложку… пачырванела. Нешта яму кажа. Мужчына накрыўся коўдрай. Яны,
