გზა, ანუ კუალი, უალაგო ალაგას.
Ⴀლალო – ჰარალალო, მსოფლიოთ სიმღერის ჩასართავი, რომელიც გარდაუქმნიათ საეკლესიოს გალობისაგან ალლილუია, ვითა რუსული აჲ ლჲული, ლჲული, ამისივე ნაკვეთი არს ოროველი, ჰოროველო.
Ⴀლალი – ოლოლი.
Ⴀლამი – მომცრო დროშა, სპარსულად ალამ // ანუ ნიშანი რამე შუბთა ზედა და მისთანათა, ან ნაჭერი რისამე ნიშნად.
Ⴀლამდარი – მედროშე, ალანდარი.
Ⴀლანძვა – (ავლანზავ) ნაკვერცხალზედ შეგდება გამოსაცხობის პურისა ან მწვადისა საჩქაროდ, რომ გარედამ დაიწვას და შიგნიდამ უმი დარჩეს.
Ⴀლაო – ფქვილი დაწვიმული, რომელიც კარგად არ მოიზილება, არც გაღვივდება.
Ⴀლარვა – (ავლარავ) აქოქლვა, ერთმანერთზედ მიკერება ნაჭერთა გამოჭრილის ტანისამოსითა, რომელსაც შემდგომად დაედება სარჩული და დალიანდაგდება.
Ⴀლატა – ალა, საფქვილე ალა {წისქვილის საფქვილე კასრი.
Ⴀლაფი – ნაშოვარი საქონელი ჟამსა ბრძოლისასა.
Ⴀლაფობა – (ვალაფობ) აკლება, დატაცება, აფორიაქება.
Ⴀლაფი – მეფქვილე, ფქვილის მოფარდული.
Ⴀლაწოდა – უშვერად მაღალი.
Ⴀლდატი – ალქატი, ანუ.
Ⴀლერდი – (ბალ.) იონჯა, ნედლი ბალახი.
Ⴀლერსი – საამო სიტყვა, საამოვნო ლაპარაკი (ვუალერსებ, ვეალერსები) სიამოვნით შემთხვევა, შეტკბობა.
Ⴀლვა, ალვახაზი – პუნგია, მოდუღებული და დაზელილი თაფლი საჭმელად.
Ⴀლვისხე – სარო, კჳპაროზი.
Ⴀლთაფა – აბრაკი, წურწუმა.
Ⴀლი – ცეცხლის ნივთი ზეაღმავალი და მანათობელი.
Ⴀლი – მინდორთა და ტყეთა შინა ავი, მავნე, ქაჯი, (მდაბიონი ესრეთ ჰგონებენ და იმერნი უხმობენ ჭიმკად).
Ⴀლიზი – გამოუწვავი აგური.
Ⴀლიკაპი – დანდალი, ხის აღვირი.
Ⴀლიონი – დილის სინათლის გამოჩენა უწინარეს მზის ამოსლჳსა (Ⴃილასთან ნახე).
Ⴀლიოქოთი – არეულება, ამბოხება.
Ⴀლისარჩული –
