სასულიერო სასამართლო, სამსჯავრო.
Ⴃილა – ჟამი გარიჟრაჟითგან ვიდრემე მზის ამოსვლადმდე და ვიდრემე შუადღემდეცა. Ⴐამეთუ სადილი ეწოდების შუადღის სერსა (იხილენ ლექსნი ესე), ხოლო ჟამნი დილისანი შეუდგებიან ესრეთ: მცირედ დილის ნათლის გამოჩენას ეწოდება რიჟრაჟი, გარიჟრაჟი და გაცისკრება, შემდგომად მისსა უმეტესსა განათლებასა – განთიადი, დილაბინდი და ტრედისფრად გათენება და რა დღე-ღამე გაირჩიოს, ვიდრემე მზის ამოსვლადმდე ნათელსა – ალიონი, ხოლო დილით მზის ამოსლჳს წინ ელვარებასა ღრუბელთა ფერად-ფერადად – დაფიონა.
Ⴃილაჯი – წყარო, ანუ ნაკადული (ნახე Ⴜყალთან).
Ⴃილეგი – ბნელეთი (ნახე Ⴑაპყრობილესთან).
Ⴃინარი – დრამა, დრაქმა.
Ⴃინგი – ღორთა, ძაღლთა და მისთანათა ტუჩი ცხვირითურთ. // მწერთ საწოვნელი ხორთუმი,. // საცეხველთა მომსხო წინა წვერი დასაძეგვად.
Ⴃინება – (ვადინებ) ქმნა დენისა, წარმოსხმა ნოტიოთა.
Ⴃიოფალი – კნინობითი, ლექსისაგან დედოფალი.
Ⴃისკო, დისკოსი – ეწოდების მრგუალთაჭურჭელთა, თეფშსა, პინაკსა და მისთანათა და საკუთრად სიწმინდისთვის ფეშხუმსა საეკლესიოსა. // ქართულად უხმარიათ დასანიშნველად სიმრგულისა მნათობთასა, ვითარ მზისა, მთოვარისა და სხუათა.
Ⴃისწული – შვილი დისა.
Ⴃნობა – (ვადნობ, ვსდნები) მაგართა ნივთთა გალხვება, გადნობა, ნოტიოდ გარდაქცევა სითბოსგან.
Ⴃო – ნადღვები მაწონი უცხიმო.
Ⴃობილი – დად წოდებული, ხმობილი.
Ⴃოვლათი – ბედნიერება, სიმდიდრე, ანუ ძლიერება, შემძლებელობა.
Ⴃოვლათიანი, დოვლათსვიანი – მდიდარი, ძლიერი, ღონიერი, შემძლებელი, მორჭმული.
Ⴃოინჯი – წელზედ ხელთა შემოდება.
Ⴃოლაბი – დიდი სარკმელი, ანუ განჯინა. // დიდი წისქვილის ქუა.
Ⴃორა, დორაკი – ნახევარ კოკა (ნახე Ⴑაწყაო და Ⴉოკა).
Ⴃორბლი – ჩჩვილთა ან სნეულთა პირმონადენი დუჟი (ნახე Ⴞრასტი).
Ⴃორი – ზურგის მისაყრდნობელი ბალიში.
Ⴃოსტაქანი –
