პირველსა პირსა, მაშინ იხმარების მ, მაგალითად: მეუბნები, მეუბნების; მიკეთებ, მიკეთებს; მიწერ, მიწერს და სხ. Ⴞოლო ოდეს მოქმედება მიეჩემების მეორესა პირსა, მაშინ იხმარების გ, მაგალითად: გეუბნები, გეუბნება; გიკეთებ, გიკეთებს; გიწერ, გიწერს და სხ. (იხილენ ასოთა თანა Ⴋ, Ⴂ, და Ⴓ).
Ⴅ – ბოლოდ არს ნიშანი წოდებითისა ბრუნვისა სახელთასა, მაგალითად, მამავ, დედავ, ძმავ და სხ., კუალად ვი დაერთვის სახელთა დაბოლოვებულთა უ-ზედა ნაცულად ჲ (ნახე Ⴢ).
Ⴅაგლახ! Ⴅაგლახმე! Ⴅაჲ გლახ! – ვაების ხმა (ნახე Ⴂლახ!).
Ⴅაგლახი, ვაგლახობა – იგივე.
Ⴅადა – პაემანი, ბორჯი.
Ⴅადა – ხმლის ტარი ჯვარედინი; უვადო ხმალი (ნახე Ⴞრმალი).
Ⴅაება – (ვვაებ) გლოვა, გოდება (Ⴒირილთან ნახე).
Ⴅაზი – ყურძნის ხე.
Ⴅაზირი – ვეზირი.
Ⴅაზნა – მუხტი, თოფის წამლის მასრა, ან ქაღალდში გახვეული გასატენი.
Ⴅაკე – ბარი, თანასწორი, შანდაკი ადგილი.
Ⴅალ, ხვალ, ვალს – ზმნა უკანონო (ნახე Ⴑლუა, ანუ Ⴑიარული).
Ⴅალალა, ვალალება – (ვვალალებ), ვაება, გოდება, კუნესა (Ⴒირილი ნახე).
Ⴅალანი – სახლთ გარემოვლინებული ფიცრის გალავანი (ნახე Ⴆღუდესთან).
Ⴅალება – (ვავალებ, ვივალებ) ვალის მიცემა ან მიღება (Ⴅასხება ნახე).
Ⴅალი – გარდასახადი, ვახში, ვახჩი. [Ⴂარდახდა ცის ვალისა; ცის ვალი დედამიწას არ შერჩება].
Ⴅანი – სადგომი, ბინა.
Ⴅაჲ – ხმა სავაიებო.
Ⴅაჲმე, ვამე, ვამი – იგივე.
Ⴅაჲ შენი ბრალი – შენ მებრალები.
Ⴅაჟი – წული, ძე შვილი.
Ⴅაჟინა – ხილთ წვენი შაქრითა ან თაფლით შეზავებული.
Ⴅაჟკაცი – ახალგაზრდა მამაცი.
Ⴅარ, ხარ, არს – ზმნა არსებითი, ზოგგან ლესთა გასაწყობად დაუდვიათ; ვარიმე, ხარი შენ.
Ⴅარაგი –
