Вочы ў сабакі былі разумныя-разумныя. – а побач з сабакам сядзеў хлопчык у майцы без рукавоў і паказваў Лёччыку нехарошыя знакі. Усё гэта працягвалася мо якую хвіліну, джып няўхільна абганяў іх на гэтай шырокай дарозе, якая паступова ўздымалася да высокага празрыстага неба, цягнучы за сабой жоўтыя, як Каціны валасы, навакольныя палі. І тады Лёччык зрабіў вачыма кароткі рух, быццам падміргнуў сабаку, але не заплюшчваючы вока, а толькі скасавурыўшы яго – і сабака таргануўся маланкава ды схапіў хлопчыка зубамі за голае плячо. Зларадны рот раскрыўся так шырока, як мог, хлопчыка нібыта вывернулі да самых гляндаў, перад вачыма ў Лёччыка зрабілася чырвона, як калі загараеш пузам дагары – а далей ён нічога ня бачыў, джып абагнаў іх, рвануўся наперад, і тут жа нацягнутая струна хуткасьці лопнула, джып завіхляў і спыніўся ля ўзбочыны.
А іхная кампанія усё так жа ляцела наперад. Бацька нічога не заўважыў – ён пазіраў на Кацю, а яна адказвала яму нейкімі дзіўнымі позіркамі, і Лёччык падумаў, што гэтым дваім наперадзе цяпер дужа хочацца, каб і ён таксама праваліўся ў сон. Іх жа ажно трасе абаіх, думаў сказаць Лёсі Лёччык, аднак яна спала, а будзіць яе не хацелася. Двое дарослых пагойдваліся на пярэдніх сядзеньнях, ап’янелыя ад хуткасьці і небясьпекі. А п’яным нельга садзіцца за стырно. Лёччыку карцела ўсё гэта сказаць – ды ён зразумеў, што і сам даўно ўжо дрэмле.
“Не забудзь павярнуць”, – сказала бацьку Каця і аблізала вусны.
І тады яны збочылі на лясную дарогу – і тут Лёся прачнулася. Паглядзела на мокрую пляму, якая расплылася на Лёччыкавай футболцы, неўразумела паўзіралася ў акно.
“А дзе авадзень? Той, тоўсты?”
І праўда, яго даўно не было чуваць. “Падох, – сказала Каця. – Задуха”.
А сама не дазваляе адчыняць вокны. І бацька яе слухаецца.
Асфальт неўзабаве скончыўся. А потым пачалася сапраўдная гайданка. Можна было падумаць, што яны вярнуліся ў тое месца, адкуль пачыналі сваё падарожжа. Але лягер быў цяпер далёка. Немагчыма было сказаць, у якім баку. Хаця Лёччык ведаў, што варта яму захацець, і ён яго адшукае. Проста падыме галаву так высока, як можа – і тады пабачыць. Акіне позіркам усю краіну, усе вёскі, мястэчкі і гарады, і рана ці позна натрапіць вачыма на браму з пратубэранцамі. Месца, дзе іх лячылі ад чагосьці – і ня іхнай справай было ведаць, ад чаго.
За гэтай брамаю, пэўне, ужо заўважылі іхную адсутнасьць. Конкурс адмянілі, і важатыя знайшлі дзірку ў сятчастай агароджы. Ходзяць па лесе, крычаць, перакідваюцца рэхам, як мячыкам, мацаюць вачыма кару на дрэвах, прымятую траву, дасьледуюць павуціньне. Абяцаюць, што ня будуць нікога прывязваць, калі яны зь Лёсяй адгукнуцца. Ня трэба было яму забіваць таго авадня. Трэба было пасадзіць у нейкую скрыначку – і ён дакладна паказаў бы ім дарогу назад. Аднак, што праўда, ніякай скрыначкі ў Лёччыка не было. Толькі футболка, парваная на плячы, шорты і басаножкі. І на Лёсі тое самае. Амаль аднолькавае адзеньне. Толькі ў Лёсі шорты белыя, а ў яго – сінія. Сінія, сінія, здымі… Не здыму. І больш нічога. Сьпякотнае стаяла лета.
І
