кірыла віж пацікавіўся ў валовіча пра тое, як рухаюцца справы. валовіч коратка адказаў. паведаміўшы, што яны хутка прыедуць. і дадаў, каб заказчык выходзіў на сувязь. часцей. – яшчэ хацеў сказаць вам раней, – паведаміў той, – каб захоўвалі ўвесь час пільнасць. бо ў кані бываюць неадэкватныя намеры. На гэта валовіч адказаў, што, бадай, усё ідзе па плане. нармалёва. пасля чаго іх размова перапынілася.
канстанцыя раптам пачала нервавацца. – я задыхаюся, – сказала яна. —
– тут пахне цвіллю, тухлым мясам, гноем. валовіч падумаў і прапанаваў:
– пойдзем у іншы вагон. ці пабудзем у тамбуры. але яна не згадзілася.
– паслухай, – працягвала далей канстанцыя, —
– на гэтай лініі электрычкі ходзяць праз трыццаць хвілін, ну, праз сорак. наша – далёкая. таму тут столькі людзей. што, калі мы выйдзем на прыпынку, прыкладам, на наступным? тут лес, чыстае паветра. мы пачакаем, пакуль прыйдзе чарговы цягнік. інакш я закрычу.
валовіч падумаў і згадзіўся. – лагічна, – сказаў ён. і, ужо падымаючыся, спытаў. —
– а што ты закрычыш?
канстанцыя перакінула сваю сумачку цераз аголенае загарэлае плячо.
– што ты – нацуга. маньяк. што трымаеш мяне на шворцы. што забіў марыка. валовіч засмяяўся. але даволі стрымана і нявесела.
– а я марыка не біў. – сказаў ён на выхадзе з вагона. —
– пэўна, той даўно аджыў.
станцыя, на якой яны сышлі, так і называлася. «лясная». урэшце, гэта быў невялічкі цагляны будынак. пад павеццю. брудна-шэрага колеру. зеўрала акенца касы. драўляная лаўка ўяўляла з сябе хіба што жалезны каркас. валовіч зверыўся з гадзіннікам. і абодва рушылі па сцяжынцы. у бок лесу.
– паслухай, андруш, – скоса зірнула на яго дзяўчына, —
– ты мне ўжо нібы родны. я, бадай, нават пайшла б за цябе. ха-ха. калі б ты не супраць. ну не за марыка ж мне выходзіць. а маёр знік.
затоеная ўсмешка выбівалася наверх. з яе зялёных вачэй. гарэзлівасцю і яшчэ нечым. чым? – спытаў сябе валовіч, але адказу не было.
– дзякуй за давер, – сказаў ён. —
– мне б хацелася, каб у цябе ўсё было пуцём. і сватоў я б да цябе заслаў. але ж я жанаты. яны раптам апынуліся на залітай сонцам палянцы. навокал стаяла цішыня.
– ты б шворку адвязаў, – папрасіла канстанцыя і спытала:
– твая жонка ведае, куды і з кім ты паехаў?
– не, – адказаў валовіч і дадаў: —
– ніхто не ведае. акрамя твайго бацькі. на што дзяўчына зняважліва чмыхнула.
– ён мне – папік. ты што – запамятаваў? а ўвогуле – яны разам з маці зламалі мне жыццё. сукі. ненавіджу.
яна забрала ў валовіча вятроўку. пасцяліла ў траву. і села. ногі яе агаліліся з-пад сукенкі. потым скінула басаножкі.
валовіч падумаў і адвязаў лёску. прысеў побач. зняў красоўкі. і агледзеўся. а потым пачаў слухаць. але, акрамя ледзь чутнага шуму ў верхалінах
