Швейкам на Стршалецкі востраў.
Пра ўсе гэтыя падзеі ў «Пражскай афіцыяльнай газеце» з’явіўся наступны артыкул:
Учора ўдзень прахожыя на галоўных вуліцах Прагі былі сведкамі сцэны, якая красамоўна сведчыць аб тым, што ў гэты вялікі і сур’ёзны момант сыны нашага народа таксама могуць даць бліскучы прыклад вернасці і адданасці трону нашага састарэлага манарха. На нашу думку, вярнуліся часы старажытных грэкаў і рымлян, калі Муцый Сцэвола ішоў у бой, не зважаючы на сваю спаленую руку. Самыя святыя пачуцці патрыятызму прадэманстраваў учора калека на мыліцах, якога везла ў вазку для хворых яго старая маці. Гэты сын чэшскага народа, нягледзячы на сваю немач, добраахвотна скіраваўся на вайну, каб усе свае сілы і нават жыццё аддаць за свайго імператара. I тое, што яго заклік «На Белград!» меў такі жывы розгалас на пражскіх вуліцах, сведчыць, што пражане даюць высокія ўзоры любові да радзімы і пануючага дома.
У гэтым жа духу пісаў і «Прагер Тагеблат»*, дзе артыкул заканчваўся такімі словамі: «Калеку-добраахвотніка праводзіў натоўп немцаў, якія сваім целам ахоўвалі яго ад самасуду чэшскіх агентаў Антанты».
«Багемія»*, публікуючы такое ж паведамленне, патрабавала, каб калекапатрыёт быў узнагароджаны, і аб’явіла, што рэдакцыя газеты прыме ад нямецкіх грамадзян падарункі для невядомага героя.
Аднак калі гэтыя тры газеты лічылі, што чэшская зямля не магла даць больш высакароднага грамадзяніна, то прызыўная камісія гэтага погляду не падзяляла. Асабліва старшы вайсковы ўрач Баўтцэ. Гэта быў няўмольны чалавек, які ва ўсім бачыў круцельскія спробы ўнікнуць вайсковай службы, фронта, кулі і шрапнелі. Вядомы яго вырак: «Das ganze tschechische Volk ist eine Simulantenbande». За дзесяць тыдняў сваёй дзейнасці ён з 11 000 грамадзян 10 999 прызнаў сімулянтамі і выкрыў бы і таго адзінаццацітысячнага, каб гэтага шчасліўца не хапіў паралюш у той самы момант, калі доктар закрычаў на яго: «Kehrt euch!»
– Аднясіце гэтага сімулянта! – сказаў Баўтцэ, пераканаўшыся, што той памёр.
I менавіта перад ім у той незабыўны дзень стаў Швейк, зусім голы, як і ўсе астатнія, сарамліва прыкрываючы сваю галізну мыліцамі, на якія абапіраўся.
– Das ist wirklich ein besonderes Feigenblatt, – сказаў Баўтцэ, – такіх фігавых лісткоў у раі не было.
– Камісаваны па ідыятызму, – абвясціў фельдфебель, зазірнуўшы ў яго паперы.
– А яшчэ на што скардзіцеся? – спытаў Баўтцэ.
– Асмелюся далажыць, у мяне раматус, але служыць пану імператару буду да апошняй кроплі крыві, – сціпла сказаў Швейк. – У мяне ацякаюць калені.
Баўтцэ кінуў на ўдалага салдата Швейка дзіўны погляд і зароў:
– Sie sind ein Simulant!»
I, звяртаючыся да фельдфебеля, з ледзяным спакоем сказаў:
– Den Kerl sogleich einsperren.
Два салдаты з прымкнутымі штыкамі павялі Швейка ў гарнізонную турму. Швейк ішоў на мыліцах і са страхам адчуваў, што яго раматус праходзіць. Пані Мюлер чакала Швейка з вазком на мосце, але,
