сустрэчы ў Сінгапуры!
– Бамбёжка! – сказала Ленка.
Металёвыя абцугі ўздымалі ў паветра і ставілі на машыну кантэйнеры са смеццем. Кантэйнеры грукалі і ляскалі.
– Бамбёжка! – сказала Ленка. А Янка, лежачы ў ложку, уявіла цяжкі смурод, што распаўзаўся зараз ад кантэйнераў. Пасля іх на асфальце звычайна застаюцца мокрыя пляміны, якія высыхаюць за дзень, а вечарам зноў выразна адчуваецца пах новай працоўнай раніцы. І так штодня.
– Бамбёжка, – паўтарыла Ленка і пайшла на працу. Янка зноў заснула.
Янка прачнулася, калі паміж высокімі дамамі распаўзліся прыцемкі, канчаўся восеньскі дзень. Янка пасунулася на кухню, папіла вады з-пад крана, запаліла цыгарэту. Цыгарэта пакідала на вільготных вуснах непрыемны смак, і Янка заела яе малінавым сочывам. Па радыё перадавалі джазавую музыку. Думкі распаўзаліся, што тыя пляміны на асфальце, перад вачыма круціліся знаёмыя твары, дамы, вуліцы, парканы з перадвыбарчымі плакатамі. Усё круцілася, круцілася, але хвалявала не больш ад пустой пляшкі, пушчанай на рачныя хвалі.
Янка ўзяла кніжку, але чытаць не магла. Пачаўся дождж, яна сядзела і слухала яго нервовы рытм.
У дзверы пазванілі, гэта прыйшоў Жэнік.
– Ты адна? А дзе Ленка?
– Не ведаю… А дзе твой парасон?
– Які парасон?
– Ты без парасона? На вуліцы ж дождж.
– Які дождж?!
– Хіба не чуеш, як шуміць?
– Шуміць? Гэта галубы топчуцца па карнізе.
– Галубы ўжо спяць.
Аранжавая лямпа напаўняла пакой роўным нязыркім святлом. Дождж падаў за акном, буйныя кроплі біліся аб цынкавы карніз. Жэнік плюхнуўся на канапу і сказаў:
– Жыццё такое дурное…
– Жыццё дурное, – паўтарыла Янка. – Але апошнім часам у мяне пачынае ўзнікаць сумненне: ці гэта жыццё дурное, ці ўсё ж такі я дурная.
– Чаго?
– Мне нядаўна распавялі трагічную гісторыю пра каханне, я рагатала, не магла супакоіцца.
– Раскажы.
Жэнік выцягнуў з вазы засушаны гваздзік і па адным абдзіраў яго пачарнелыя пялёсткі.
– У гэтай дзяўчыны быў хлопец. Літовец. Вельмі разумны. Разбіраўся ў філасофіі, вучыўся ў політэхнічным інстытуце. Яны цалаваліся на вуліцы.
– Гэта ўжо натуралізм, – Жэнік выцягнуў з вазы яшчэ адзін засушаны гваздзік.
– Так, але гэта яшчэ не ўсё. Ёй казалі, што ў яго шмат «дзяўчат», але яна «не верыла».
– Чаму?
– Не ведаю. Аднойчы вечарам яна ішла па вуліцы і пабачыла, як ён у падваротні цалуецца з іншай дзяўчынай. Яна падышла і сказала па-руску: «Девушка, не верьте ему, он вас обманет!» А мужчына сказаў: «А, прывітанне, і ты тут?» Клас?
Жэнік засмяяўся і сказаў, што ва ўсім гэтым выразна праглядаюцца фальклёрныя матывы, што сюжэт гэты можа спакойна вандраваць ад адной трагічнай гісторыі да другой. Але ўсё роўна смешна.
Янка
