дрыжэла… І Магда раптам зразумела, што ён адчувае тое самае, што і яна!…
І зямля загайдалася пад яе нагамі – сапраўды бы донне Харонавага чоўна. І, каб не знікнуць назаўсёды ў краіне ценяў, Магда ўхапілася за таго, хто стаяў з ёй побач і чыё сэрца білася ўсё хутчэй, хутчэй – быццам ён даганяў сваё скрадзенае шчасце…
– Нешта госці нашы прыціхлі… – Прамень ліхтарыка, як клінок, разануў па цемры. – Во, глянь, што робіцца! З кім жа тады дзяўчына заяву падавала? З гэтым хвастатым ці з тым дзядзькам?
Калі яны адышлі адно ад аднаго, за расчыненымі дзвярыма скляпення дрэвы велічна змыкалі цёмныя шаты, між лістоты міргала першая зорка, фізіяноміі падлеткаў у скуранках крывіліся ўсмешкамі, а Цяпа гаварыў:
– Та-ак… Недаглядзелі мы, хоць дзядзьку абяцалі. Трэба чырвонец саступіць.
Агонь і жалеза
Марк прынёс для Магды белую куртачку і клапатліва дапамагаў зашпіліцца. Чырвоная сукенка хавалася пад белым, быццам правіна. Бялявы хлапчыска пералічваў грошы. Сто семдзесят рублёў. Падлеткі задаволена загулі.
– Ну што, у разліку?
Цяпа зрабіў рукой шырокі жэст:
– Арыведэрчы, Рома! Тупайце на ўсе чатыры.
– А паперы з гільзы? – азваўся Кастусь.
– А на паперы, я ж сказаў, цана спецыяльная. – Вочы Цяпы таксама ненатуральна блішчэлі. Відаць, «траўкі» Сева прынёс…
– Вы ж атрымалі за тыя паперы сто рублёў…
– А я фантазёр. – Магда адчула, што гэты чалавек на мяжы свядомасці.
Марк цягнуў яе ў бок брамы, шэптам выказваючы ацэнку ейным разумовым здольнасцям, але яна марудзіла, прыслухоўваючыся да перамоў.
– Што вы хочаце яшчэ атрымаць? – Кастусь стараўся быць спакойным.
– А што трэба чалавеку для шчасця? Хлеба і відовішч! – голас смуглявага гучаў лена. – На хлеб мы ад вас атрымалі…
Цяпер нам патрэбныя відовішчы.
Падлеткі пачалі наперабой выказваць свае пажаданні, спрэс непрыстойныя.
Цяпа спыніў іх:
– Каханне і смерць… Што яшчэ можа разагнаць нуду жыцця? Выбірайце. Або дзяўчынка пакажа нам стрыптыз… Зараз сцямнее, мы падсвецім ліхтарыкамі – прыгажосць на фоне магіл! Узбуджае! Не, не, ніякага гвалту. Сеанс дзесяць хвілін – і паперы вашыя.
– Цяпа ў нас паэт! – горда прагаварыў налыса стрыжаны хлапчук.
– Гэта проста пераходзіць усе межы! – зароў Марк. – Ану, пайшлі адсюль! – і тузануў Магду за руку.
– Стрыптызу не будзе. А што за другім разам? – гэтак жа спакойна спытаў Кастусь.
– Або хто-небудзь з вас пайграе са мной у ножычкі.
– Па якіх правілах?
– Сам-насам, да першай крыві.
– Нецікава. Давайце да трэцяй, – працягнуў хтосьці з падлеткаў.
– Да сёмай! Гэта крута!
– Добра, давайце да сёмай.
Святло
