ў верхнім акне лямуса, у Фларыяна, бачна было, гарэла свечка.
Яна перайшла праз дзядзінец, падалася на галерэю. Фларыян, зусім голы, ляжаў на ложку і штосьці чытаў.
Пачуў рыпенне масніц, падхапіўся, каб апрануцца, але не паспеў. Пелагея імкліва ўвайшла ў пакой, зняла сарочку, зводдалеку хукнула на агонь.
– Вы? – сіплым ад нечаканасці голасам збянтэжана прамовіў Фларыян.
– Я, – адказала Пелагея і перакулілася паўз ягонае цела да сцяны. – Не пазнаў?
– Як, лепей табе? – Людвік нахіліўся над ёю, прыклаў далонь да лба. – Заўтра фэст у мястэчку, хочаш паехаць?
– Не. – Пелагея скінула коўдру, моўчкі паднялася з ложка.
– Як хочаш. – Людвік пабыў у пакоі яшчэ хвіліну, пайшоў да сябе.
Пелагея апранулася, апаласнула ў кухні твар, выйшла на двор. Фларыян, прыхінуўшыся спінаю да камля таполі, гайдаў Лізу на арэлях.
– Дзе Антолька? – спытала яна.
– У склепе. Паклікаць?
– Калі не цяжка.
Фларыян адпусціў арэлі, знік у пакоях. Хутка зноў з’явіўся, за ім выбегла на двор Антолька.
– Па ягады пойдзем у Дубраўку, – сказала Пелагея і хуценька, быццам чаго асцерагаючыся, падалася прэч.
Ягады, невялікія, з недаспелы арэшак, былі зусім зялёныя. І толькі на паўднёвым, сонечным баку дзе-нідзе ірдзелі чырванню. Антолька памкнулася сарваць спялейшыя, але Пелагея не дазволіла.
– Вось тут аббярэм, і хопіць, – сказала і прыгнула долу галінку са шнарам ля камля – тую самую, з Крайны.
Ягад на флянцы было няшмат, затое ўсе сакавітыя, з характэрным прытарным смакам. І самому флянцу, было відаць па ўсім, новае месца прыйшлося даспадобы.
«Год-два, і запануе, – падумала Пелагея і з задавальненнем аглядзела бухматае, без адзінае плямкі, лісцё. – А яшчэ лепей памагчы яму. Фларыяна папрасіць, ці што?»
І толькі гэтак падумала, як пачула ад алеі конскае цоканне. Хіснулася з кустоўя да логу, моцна трымаючы Антольку за руку, стаілася ў зарасніках бэзу.
Але іх ужо заўважылі. Фларыян саскочыў з вазка, пакрочыў да схову.
– Дрэва хочаце паглядзець, пан Фларыян? – Пелагея штурхнула Антольку да вазка, папраставала пожняю назад да хмызу.
Праз колькі хвілін былі на месцы.
Фларыян памкнуўся, каб абняць яе, але Пелагея не далася.
– Не цяпер і не тут, – сказала гулліва, з ноткаю дакору ў голасе. – Спачатку зрабіце ласку, падпарадкуйце дрэўца. Бачыце, камлі старыя, трэба іх ссекчы, каб здароваму не заміналі расці. Зробіце?
– Зраблю. Калі? Цяпер?
– Заўтра. Усе паедуць на фэст, а вы застанецеся і… зробіце. – Пелагея паднялася на дыбачках угору, цмокнула хлопца ў шчаку.
Пасля вулічнае спёкі ў сутарэнні было прахалодна. Доўгая, на ўсю вышыню пакояў капцільня рэзка звужалася, паступова пераходзіла на зломе ў комін. Адтуль павяваў вецер, там, на скразняках, боўталіся ў кошыках на дубовых шастках падсохлыя кілбасы.
