то да Манмартра, але ніяк да Чырвонай сталіцы Савецкай Беларусі»[142]. Пошук кампрамісу паміж ідэалагічнымі патрабаваннямі і самаакупальнасцю кіно працягваўся да канца дзесяцігоддзя. Напрыклад, у 1929 г. Белдзяржкіно дало наступную рэкламу для фільма Л. Рыфеншталь «Шлях да сілы і прыгажосці», які дэманстраваўся ў лепшым сталічным кінатэатры «Культура»: «За межамі гэты фільм быў забаронены, таму што на экране паказваецца цела голай жанчыны»[143]. Аншлаг быў забяспечаны.
Першапачаткова стваральнікі «новага быту» адмаўлялі ў праве на існаванне «буржуазным» танцам, у якіх яны бачылі пераважна эратычны складнік. Старшыня Галоўрэперткама Грышын у 1922 г. тлумачыў папулярнасць танцаў сярод «непралетарскай моладзі»: «Сакрэт прагі танцаў у тым, што буржуазны танец шчыльна сплёўся і зжыўся са звычайным публічным домам у вытанчанай і лёгкай форме»[144]. Імкненне забараніць танцы адлюстроўвала агульную тэндэнцыю ўзмацнення калектыўнага кантролю над асабістай сферай. Галоўрэперткам імкнуўся паставіць пад кантроль танцы, што ладзіліся не толькі ў публічных месцах, але і ў прыватных дамах мінчан. У 1921 г. аб’ектам публічнай крытыкі стаў дом № 42 па Юр’еўскай вуліцы (праходзіла па Кастрычніцкай плошчы, сёння не існуе) у Мінску, дзе моладзь без дазволу дзяржаўных органаў танчыла пад акампанемент раяля і скрыпкі[145]
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
