niebezpieczna. Musieliśmy, stosownie do mego wezwania, „wziąć oczy do ręki”, czyli zdać się bardziej na zmysł dotyku niż wzroku. Upłynęła godzina, zanim wydostaliśmy się z lasu, przy czym najtrudniej było zachować właściwy kierunek. W czystym polu szliśmy już wygodniej i prędzej, okrążyliśmy górę i zbliżyliśmy się do parowu, gdzie u wylotu obozował Winnetou.
– To mój brat Old Shatterhand? – zapytał Winnetou ze zdziwieniem. – W takim razie stało się coś ważnego. Czekaliśmy na Kiowów, ale na próżno.
– Chcą nadejść dopiero jutro, i to nie tylko przez parów, lecz i z tej strony, aby was zniszczyć.
– Uff! Aby tego dokonać, musieliby wiedzieć, co zamierzamy.
– Oni to wiedzą. Santer był podczas pogrzebu na górze przy grobach i słyszał wszystko, co mi powiedziałeś, kiedy byliśmy sami.
Twarz Winnetou tonęła w ciemnościach, nie mogłem więc rozpoznać, jakie wrażenie zrobiła na nim ta wiadomość, ale milczenie, które nastąpiło po moich słowach, było miarą jego zdumienia. Potem usiadł i poprosił mnie, żebym opowiedział wszystko po kolei.
Poszedłem za tym wezwaniem. Apacze cisnęli się do nas, żeby nie uronić ani słowa, i przerywali opowiadanie częstymi okrzykami podziwu: „uff!”, Winnetou jednak milczał do końca, a potem spytał:
– Co teraz czynić?! Jak myśli mój brat Old Shatterhand?
– Nie można nic postanowić, zanim się nie dowiemy, co przedsięwzięli Kiowowie zauważywszy, że nas już nie ma.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
