Neumann, Behemoth. The Structure and Practice of National Socialism, 1933–1944, Chicago 2009, s. 49.
7
A. Laufs, Rechtsentwicklungen in Deutschland, Berlin 1991, s. 332–333; K. Kroeschell, Deutsche Rechtsgeschichte, T. III, Wiesbaden 2001, s. 249–251; S. Meder, Rechtsgeschichte, Köln 2002, s. 322–323.
8
J.–F. Kervégan, Que faire de Carl Schmitt?, Paris 2011, s. 9.
9
H. Blumenberg, Die Legitimität der Neuzeit, Frankfurt am Main 1996, s. 102–112.
10
H. Lübbe, Carl Schmitt liberal rezipiert, [w:] H. Quaritsch (red.), Complexio Oppositorum, op.cit., s. 427–440; H.–J. Arndt, Der Begriff des Politischen in der Politikwissenschaft nach 1945, [w:] Ibidem, s. 509–516; V. Neumann, Die Wirklichkeit im Lichte der Idee, [w:] Ibidem, s. 557–576; R.C. van Ooyen, „Volksdemokratie” und „Präsidialisierung” – Schmitt–Rezeption im liberal–konservativen Etatismus: Herzog – von Arnim – Böckenförde, [w:] R. Voigt (red.), Der Staat des Dezisionismus. Carl Schmitt in der internationalen Debatte, Baden–Baden 2007, s. 39–59.
11
P.E. Gottfried, Carl Schmitt. Politics and Theory, New York 1990, s. 2; P. Noack, Carl Schmitt. Eine Biographie, Frankfurt/M–Berlin 1996, s. 290–294; J.–W. Müller, Ein gefährlicher Geist, op.cit., s. 181–192, 217–228.
12
J.M. Beneyto, Politische Theologie als politische Theorie. Eine Untersuchung zur Rechts– und Staatstheorie Carl Schmitt und ihrer Wirkungsgeschichte in Spanien, Berlin 1983, s. 20–61; G. Gómez Orfanel, Excepcion y normalidad en el pensamiento de Carl Schmitt, Madrid 1986, s. 12–28; M. Fraga Iribarne, Carl Schmitt en interpretación española, [w:] D. Negro Pavón (red.), Estudios sobre Carl Schmitt, Madrid 1996, s. 137–160; P.C. González Cuevas, Carl Schmitt en España, [w:] Ibidem, s. 231–262; G. Gullión Kalle, Carl Schmitt en España, Madrid 1996; J. Lopez Garcia, La presencia de Carl Schmitt en España, „Revista de Estudios Politicos”, 1996, nr 91, s. 139–168; J. Molina Cano, Contribución a una bibliografía panhispánica de Carl Schmitt, „Empresas Políticas”, 2004, nr 4, s. 75–88; idem, Sombra y fama de Carl Schmitt en España, „Razón Española”, 2009, nr 155, s. 271–301; R. Campderrich Bravo, J.A. Estévez Araujo, Der Einfluss Carl Schmitts in Spanien, [w:] R. Voigt (red.), Der Staat des Dezisionismus, op.cit., s. 150–166; D. Kisoudis, Carl Schmitt, pensador español, „Empresas Políticas”, 2010, nr 14–15, s. 169–172.
13
M. Angelia, La Nuova Destra. Oltre il neofascismo fino alle „nuove sintesi”, Firenze 2000, s. 153–155; F. Germinario, La destri degli dei. Alain de Benoist e la cultura politica della Nouvelle droite, Torino 2002, s. 76–77; M. Böhm, Alain de Benoist und die Nouvelle Droite. Ein Beitrag zur Ideengeschichte im 20. Jahrhundert, Berlin 2008, s. 192–197; idem, Alain de Benoist. Denker der Nouvelle Droite, Schnellroda 2008, s. 93–96, 129–130; M. Blumentritt, Die politische Theorie Carl Schmitt als Urbild der „Neuen Rechten”, na stronie internetowej comlink.de [20.09.2015.].
14
C.–D. Wieland, Die Linke und Carl Schmitt, „Recht und Politik”, 1985, nr 21, s. 197–213; E. Kennedy, Carl Schmitt und die „Frankfurter Schule”: deutsche Liberalismuskritik im 20. Jahrhundert, „Geschichte und Gesellschaft”, 1986, nr 12, s. 380–419; P. Haungs, Diesseits oder jenseits von Carl Schmitt? Zu einer Kontroverse um die „Frankfurter Schule” und Jürgen Habermas, [w:] H. Maier, U. Matz, K. Sontheimer, P.–L. Weinacht (red.), Politik, Philosophie, Praxis. Festschrift für Wilhelm Hennig zum 65. Geburtstag, Stuttgart 1988, s. 526–544; J.–C. Monod, La radicalité constituante (Negri, Balibar, Agamben) ou peut–on lire Schmitt de droite à gauche?, „Mouvements”, 2005, nr 37, s. 80–88; J.–W. Müller, Ein gefährlicher Geist, op.cit., s. 181–192; J.–F. Kervégan, Que faire de Carl…, s. 65–70.
15
Np. R. Skarzyński, Konserwatyzm. Zarys dziejów filozofii politycznej, Warszawa 1998, s. 243–249.
16
A. Wielomski, Konserwatyzm. Główne idee, nurty i postacie, Warszawa 2007, s. 210–221.
17
A. Mohler, Konserwatyzm niemiecki po 1945, „Arcana”, 2000, nr 1, s. 65–66.
18
Zob. klasyczne prace na temat niemieckiego rewolucyjnego konserwatyzmu: K. Sontheimer, Antidemokratisches Denken in der Weimarer Republik. Die politischen Ideen des deutschen Nationalismus zwischen 1918 und 1933, München 1978; L. Dupeux (red.), La „révolution conservatrice” dans l’Allemagne de Weimar, Paris 1992; S. Breuer, Anatomie der Konservativen Revolution, Darmstadt 1995; A. Mohler, Die Konservative Revolution in Deutschland 1918–1932, Graz–Stuttgart 1999; A. Romualdi, Correnti politiche ed ideologiche della Destra tedesca dal 1918 al 1932. La Rivoluzione conservatrice, Roma 2012. W literaturze polskiej wymienić koniecznie należy prace M. Maciejewskiego, Nacjonalizm w ideologii rewolucyjnych konserwatystów (1921–1933), „Studia nad Faszyzmem i Zbrodniami Hitlerowskim”, 1991, t. XIV, s. 61–84; Niemieckie elity a hitleryzm, Wrocław 1994; Wizje państwa niemieckiego rewolucyjnych konserwatystów w republice weimarskiej, [w:] S. Stępień (red.), Konserwatyzm. Historia i współczesność, Lublin 2003, s. 129–144.
19
W znanej nam literaturze światowej C. Schmitta do rewolucyjnych konserwatystów zaliczają: G.L. Mosse, Kryzys ideologii niemieckiej. Rodowód intelektualny Trzeciej Rzeszy, Warszawa 1972, s. 363–367; K. Lenk, Deutscher Konservatismus, Frankfurt 1989, s. 161–169; A. Koenen, Der Fall Carl Schmitt. Sein Aufstieg zum „Kronjurist” des Dritten Reich, Darmstadt 1995, s. 2–6, 14–15; S. Breuer, Anatomie der Konservativen…, s. 3; R. García, Revolución conservadora y nacionalsocialismo: „El caso Carl Schmitt”, „Debats”, 1996, nr 55, s. 105–119; S. Maas, Starker Staat und Imperium Teutonicum. Wilhelm Stapel, Carl Schmitt und der Hamburger Kreis, Kiel 2011, s. 107. W literaturze polskiej M. Maciejewski, Niemieckie elity…, s. 48–53, 210–216; idem, Demokracja i dyktatura w nacjonalistycznej myśli niemieckiej po I wojnie światowej, [w:] C. Kalita, A. Wielomski (red.), Krytycy demokracji, Warszawa 2009, s. 142–147; W. Kunicki, Wprowadzenie, [w:] Idem (red.), Rewolucja konserwatywna w Niemczech 1918–1933, Poznań 1999, s. 20, 29, 32, 43. Pomija C. Schmitta w swoim interesującym opracowaniu na temat rewolucyjnego konserwatyzmu włoski prawicowy badacz A. Romualdi,
