natychmiast się zgodziła. No, a jak ona to i Paweł. Krótki telefon potwierdził wspólne spotkanie. Z Amandą spędziłyśmy razem przedpołudnie. Jak nam się znudziło przerzucanie ciuchów na wszystkie strony, poszłyśmy do ogrodu babci. Podgryzłyśmy owoce prosto z drzew i robiłyśmy to, co dziewczyny lubią najbardziej, czyli rozmawiałyśmy. Nie miałyśmy przed sobą tematów tabu. Uwielbiałam to poczucie bliskości dusz i pełnego zrozumienia, które sobie wzajemnie dawałyśmy.
Potem dołączył do nas Paweł i usiedliśmy razem na werandzie. Piliśmy wodę gazowaną z świeżo zerwaną miętą z ogródka babci, przyprawioną cytryną i pomarańczą. Amanda z Pawłem siedzieli przytuleni do siebie, aż miło było patrzeć na nich. A od patrzenia stęskniłam się za Kamilem, więc gdy przyjechał, tym bardziej się ucieszyłam. Podbiegłam do niego i wtuliłam na moment.
– Witaj skarbie. Cześć gołąbeczki – rzucił nad moim ramieniem w ich stronę.
Amanda z Pawłem przywitali się z nim. Nalałam dla niego nasz orzeźwiający napój, który z chęcią przyjął. Jego oczy patrzące na mnie sprawiały, że czułam się wyjątkowa. Jeszcze chwilę posiedzieliśmy, aż skończyła się woda.
– Możemy jechać? – zadał pytanie Kamil i nie czekając na odpowiedź podniósł się z ławki.
Pojechaliśmy na podwójną randkę, jak to nazwała Amanda. Jedzenie było na pewno dobre, choć nie pamiętam co jadłam, za to atmosfera przy stoliku była niezapomniana. Wspólne wspomnienia z wakacji, gwarantowały naszej czwórce udanie spędzony czas. Po obiedzie poszliśmy na lody i spacer. Słuchaliśmy ulicznego grajka. Przyglądaliśmy się przechodniom, próbując w śmieszny sposób, zgadnąć co tutaj robią. Zanim się obejrzeliśmy był czas na kolację, po której spontanicznie wyszło kino. Późnym wieczorem Kamil odwiózł nas do domów. Najpierw Amandę i Pawła, a na końcu mnie.
– Wyglądasz prześlicznie. – Pogładził mnie po policzku.
– Dziękuję. – Uśmiechnęłam się na jego komplement.
– Mmm, mam na ciebie apetyt – powiedział sugestywnie.
– Czyżby kolacja nie wystarczyła? – przekomarzałam się.
– Na pewno nie – powiedział w taki sposób, że się speszyłam.
– Zawstydzasz mnie.
– Z czasem przywykniesz – zapewnił mnie patrząc mi w oczy.
Cóż mogłam powiedzieć? Przy nim czułam się nadzwyczajnie i niesamowicie, jakbym była najpiękniejszą kobietą. Pocałował mnie jak zwykle z niesamowitą czułością.
– Natalio, mam zaległości do nadgonienia i nie wiem czy jutro dam radę przyjechać, a jeśli już, to wieczorem. Czeka na mnie kilka pilnych spraw do załatwienia. Robi się gorący okres, bo to ostatnie dni przed podpisaniem umowy.
– Nie ma sprawy. – Poczułam się zawiedziona, ale to zrozumiałe, że musiał się zająć swoją pracą.
Następny poranek spędziłam z babcią. Siedząc i rozmawiając z nią naszła mnie ochota na malowanie. Zebrałam się więc i poszłam nad jezioro, gdzie rozłożyłam sztalugę. Stary T-shirt zasłonił moje ubranie, a chusta chroniła włosy. Czułam się szczęśliwa mogąc przelać na płótno otaczające mnie piękno. Widok przyrody nad jeziorem zawsze mnie inspirował. Od początku wakacji nie miałam na to zbyt wiele czasu, a serce rwało się do tworzenia.
Zawczasu zaplanowałam dla siebie obiad w plenerze, żeby nie przerywać malowania: kanapki, jabłka i babcina mięta z wodą gazowaną były wszystkim czego potrzebowałam dla ciała. Potem znowu wpatrywałam się w otaczający mnie krajobraz próbując uchwycić to, co zapiera dech w piersi. Obraz był tylko niedoskonałym odbiciem przyrody, ale niósł pamięć piękna, którą mogłam przywołać oczami duszy patrząc na to, co namalowałam.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
