na to, że rozszyfrowanie Mapy Piekieł jest jedyną szansą na znalezienie odpowiedzi – zauważyła Sienna. – Oni ścigają cię z powodu sekretu, który ten obraz skrywa.
Langdon przytaknął, rozmyślając o słowie catrovacer wypisanym między wijącymi się grzesznikami z piekła Dantego.
Nagle coś wpadło mu do głowy.
Obudziłem się we Florencji…
Nie było na świecie miasta bardziej związanego z tym twórcą. Dante Alighieri przyszedł na świat we Florencji, dorastał w niej, tu się zakochał w Beatrycze, jeśli wierzyć legendzie, i z tego miasta został okrutnie wygnany, aby błąkać się po prowincji przez wiele lat i tęsknić za domem –
Naprzód porzucisz najsłodsze kochania:
To pierwsza będzie z twych losów przygody
Strzała puszczona po łuku wygnania.
Gdy Robert przypomniał sobie te słowa pochodzące z siedemnastej pieśni Raju, spojrzał na prawo, za rzekę Arno, na odległe wieże starej Florencji.
Przywołał w pamięci plan starówki – labiryntu pełnego turystów i aut tłoczących się na wąskich uliczkach okalających najsłynniejsze z florenckich kościołów, muzeów, kaplic i dzielnic handlowych. Podejrzewał, że gdyby Sienna tam porzuciła moped, bez trudu zniknęliby w ciżbie.
– Powinniśmy jechać na starówkę – stwierdził. – Jeśli mam szukać odpowiedzi, tam najprędzej je znajdę. Stara Florencja była całym światem Dantego.
Sienna skinęła głową na znak, że się zgadza.
– Tam nie zabraknie nam kryjówek, powinniśmy więc być bezpieczni. Pojadę w kierunku Bramy Rzymskiej, za nią przekroczymy rzekę.
Rzeka, pomyślał zaniepokojony Langdon. Słynna podróż Dantego także zaczynała się od przekroczenia rzeki.
Sienna dodała gazu i krajobraz zaczął umykać w szybszym tempie, a Langdon znów zanurzył się w wizjach dantejskiego piekła, oczyma wyobraźni spoglądając na martwych i konających, wszystkie dziesięć czeluści Malebolge z dodanym lekarzem w ptasiej masce i dziwnym słowem: CATROVACER. Przypomniał sobie także zdanie nakreślone u dołu Mapy Piekieł – „Prawdę można ujrzeć wyłącznie oczami śmierci” – i zaczął się zastanawiać, czy to aby nie cytat z Dantego.
Nie przypominam go sobie…
Znał doskonale dzieła Dantego, jako uznany autorytet w dziedzinie ikonografii był wielokrotnie zapraszany do wygłaszania referatów na temat szerokiego wachlarza symboli, jakich używał ten twórca. Tak się ciekawie złożyło – a może nie był to wcale przypadek – że ostatni raz mówił o Piekle Dantego niespełna dwa lata temu.
BOSKI DANTE: SYMBOLE PIEKIEŁ.
Dante Alighieri wyrósł na jedną z największych ikon kultury, na całym świecie jak grzyby po deszczu wyrastały poświęcone mu stowarzyszenia. Najstarsze z amerykańskich zostało założone już w 1881 roku w Cambridge w stanie Massachusetts przez Henry’ego Wadswortha Longfellowa. Tenże słynny nowoangielski członek grupy Fireside Poets był pierwszym Amerykaninem, który przełożył Boską komedię, a jego tłumaczenie po dziś dzień należy do najbardziej cenionych i najczęściej czytanych.
Langdon, będący jednym z pilniejszych studentów dzieł Dantego, został zaproszony do wygłoszenia referatu na jednym ze zlotów organizowanych przez najstarsze światowe towarzystwo wielbicieli tego autora – Società Dante Alighieri Vienna. Spotkanie odbywało się w siedzibie Austriackiej Akademii Nauk. Główny sponsor tego wydarzenia – majętny naukowiec i zarazem członek towarzystwa – zdołał zapewnić na tę okazję salę prelekcyjną mogącą pomieścić dwa tysiące osób.
Gdy Langdon przybył na miejsce, został przywitany w progu przez dyrektora. Mijając hol, bezwiednie dostrzegł napis na ogromnym banerze zdobiącym tylną ścianę: CO JEŚLI BÓG SIĘ MYLIŁ?
– To Lukas Troberg – wyjaśnił szeptem dyrektor. – Nasza najnowsza instalacja. Jak się panu podoba?
Langdon zerknął ponownie na ogromny transparent, nie wiedząc, co powiedzieć.
– Hm… Twórca nie żałował farby, ale raczej nie opanował trybu przypuszczającego.
Dyrektor zerknął na niego ze zdziwieniem. Robert miał nadzieję, że uda mu się nawiązać lepsze porozumienie z czekającą widownią.
Gdy w końcu dotarł na scenę, zgromadzeni na sali ludzie zgotowali mu owację na stojąco.
– Meine Damen und Herren – zagaił gromko dzięki głośnikom. – Willkommen, bienvenue, welcome.
Rozpoznawalny cytat z musicalu Kabaret wywołał salwy śmiechu na widowni.
– Zostałem poinformowany, że tego wieczoru wysłuchają mnie nie tylko członkowie Towarzystwa Dantego, ale i spora grupa wykładowców oraz studentów, którzy po raz pierwszy będą mieli okazję eksplorować świat tego cenionego autora. Uznałem więc, że najrozsądniej będzie zacząć od ogólnego omówienia, aby zrozumieli mnie wszyscy słuchacze, także ci, którzy mieli w trakcie studiów zbyt mało czasu na lekturę średniowiecznych włoskich poematów. Opowiem o życiu i pracy Dantego i wyjaśnię, dlaczego jest uznawany za jedną z najbardziej wpływowych postaci w historii ludzkości.
Kolejne brawa.
Korzystając z miniaturowego pilota, Langdon wyświetlił serię portretów Dantego, zaczynając od obrazu Andrei del Castagno przedstawiającego postać poety stojącego w drzwiach z podręcznikiem filozofii w ręku.
– Dante Alighieri – zaczął wykład Langdon. – Florencki pisarz i filozof żyjący od tysiąc dwieście sześćdziesiątego piątego do tysiąc trzysta dwudziestego pierwszego roku. Na portrecie tym, jak na większości pozostałych wizerunków, ma on na głowie czerwone cappuccio: obcisły płaski czepiec z nausznikami, który obok szkarłatnej szaty z Lukki jest najczęściej powtarzającym się motywem na poświęconych Dantemu obrazach.
Następnie Langdon wyświetlił reprodukcję portretu pędzla Botticellego, znajdującego się obecnie w Galerii Uffizi i eksponującego najistotniejsze cechy fizjonomii pisarza: jego masywną szczękę i orli nos.
– Tutaj mamy kolejny obraz z nieodłącznym czerwonym cappuccio, któremu Botticelli dodał wieniec z liści laurowych jako symbol doświadczenia, w tym wypadku na polu poezji. Jest to tradycyjny symbol zaczerpnięty ze starożytnej Grecji i stosowany po dzień dzisiejszy, na przykład podczas ceremonii uhonorowania najwybitniejszych poetów czy laureatów Nagrody Nobla.
Robert przerzucił szybko kilka kolejnych slajdów, na których Dante miał czerwony czepiec, szkarłatną tunikę, wieniec laurowy i wydatny nos.
– Aby obraz Dantego był pełen, pozwolę sobie pokazać jeszcze jego pomnik z piazza di Santa Croce… oraz rzecz jasna sławny fresk z kaplicy w Bargello przypisywany Giottowi. – Pozostawił slajd przedstawiający fresk Giotta na ekranie i przeszedł na środek sceny. – Nie wątpię, że wiecie już państwo, iż Dante
