деп Бүбүкан инисин жаман көзү менен карады.
– Силерге айткан кайран сөз, – деп Тейитбек колун шилтей кайра чыгып кетти. Жумабү алдастай артынан жөнөгөндө Бүбүкан:
– Ушунуң да адамбы, кайдагы бирөөнүн баласын балам деп, акылы жок десе, бузулган немени алып алат да, анан кайра бизге өктөө арткысы бар, – деп эшикке чыгарбай койду.
– Качанкыга сенин тилин менен баламды карабай койом, ыя? Сен дагы, ал дагы менин баламсыңар.
– Билем, ошондо ошол балаң билип жатабы?
– Билбесе да менин баламды капа кылганым жарабайт, сен болбогондо ошол аялын үйгө киргизип эле келин кылып алат элем, кайдагыны айтып жатып, сен жолдон чыгарбадыңбы? – деп эне кызына нааразы боло отуруп калды.
– Ооба, эми баарын менден көргүлө, анда мен күнөөлүүмүн, – деди Бүбүкан тултуңдай, элүүлөргө барып калса да апасына таарынган болду.
– Кызым, мен энемин, картайдым, Тейитбектин айтканын угуп, баласын алып келишибиз керек. Туура айтат, эч кимиси жоктой болуп барбай, кабар албай да койдук. Андан көрө Сейитбекти, Үзүрканды мага чакырып кел, – деди эне оор үшкүрүнө.
– Балдарды жиберип ийем, – деген бойдон Бүбүкан үйдөн чыгып кетти.
Бирок Сейитбектер ал күнү да, анын эртеси да келишпеди. Жумабү балдарынын ынтымагы жогуна, кайрымсыздыгына кейип кирип-чыгып жол карап кала берди. Арадан бир топ күн өтүп кетти.
Бүбүкан лакылдап агасы Сейитбекке барган, апасынын айтканын айтып келип, Сейитбекти көкүттү. Ошондо ал:
– Мен барып Тейитбекке жолугуп, адам болуп калганын көрүп келейин, – дейт.
– Ичип алып адам катарынан чыккан өзү, ошол кызды алба дегенибизге карабай алып алган дагы өзү, эми апам бизди күнөөлөйт. Ошондон көрө Тейитти биякка алып кел, аны үйлөнтөлү. Анан ага ал баласынын кереги эмне?
– Эми ал баласы экени ырас, аны эмне кылабыз, келсе унчукпай коюн-колтугубузга катабыз да.
– Ой, мен дегеле ошонусун уккум келбейт, аке. Андан көрө үйлөнсө балалуу болуп, алаксып калат беле дейм. Тилди албай сенден мурун үйлөнгөн, ушуну көрмөк, кайдагы бир кызга алданып, аны алып алган күнөө өзүндө эмеспи?
– Бара бер, мен азыр Тейитке барам, Үзүрканды деле дүрбөтпөй тим кой, апама балдар барат, – деп Сейитбек карындашын кетирип ийип, анан айылдын этек жагындагы жаңы көчөдө жашаган инисине жөнөдү. Ал келгенде Тейитбек эшик алдындагы тепкичте отурган. – Ийи, баатыр, түрүң оңолуп калган го? – деди короодон кирип эле.
– Ошо бойдон жок болгонум жакшы эле ушундан көрө, – деп Тейитбек түнөрө жер карады.
– Эмне кыл дейсиң эми?
– Эчтеке.
– Апама барыпсың го?
– Баргам, балам келиптир.
– Эмне дейт? Элиңди, тууган-уругуңду тап дегендир да таежеси. Аның уурулук кылып, камалып жүрсө кутулганча шашат да, – деди кекээрлүү үн ката. – Өзүңүн кебетеңди карачы, итче оонап, он беш жылдан бери кейпиң кетип бүттү. Эсиң болсо апамдын жанында болбойт
