Od kultury "ja" do kultury "siebie". Roma Sendyka

172

A. Damásio, Błąd Kartezjusza. Emocje, rozum i ludzki mózg, tłum. M. Karpiński, Rebis, Warszawa 1999. Polski przekład znów zmaga się z zaimkiem self – Karpiński używa (rzadko) słowa „jaźń”, w miejsce self wstawia bez uzasadnienia tej decyzji ja ujęte w cudzysłów.

173

Ibidem, s. 263.

174

Ibidem, s. 264.

175

A. Damásio, Jak umysł zyskał jaźń. Konstruowanie świadomego mózgu, tłum. N. Radomski, Rebis, Warszawa 2011.

176

Ibidem, s. 191.

177

Ibidem.

178

Ibidem, s. 192.

179

S. Gallagher, Philosophical conceptions of the self: implications for cognitive science, „Trends in Cognitive Sciences” 2000, vol. IV, no. 1, s. 20.

180

Por. H. A. Paul, Karen Horney’s Theory of the Self, [w:] Self Psychology. Comparison and Contrast, eds. D.W. Detrick, S.P. Detrick, Analytic Press, London 1989, s. 113.

181

A. Bielik-Robson, Inna nowoczesność. Pytania o współczesną formułę duchowości, Universitas, Kraków 1998, s. 46–49.

182

Psychologia self Kohuta czasem pojawia się w sylabusach czy słownikach psychoanalizy jako „psychologia ja” (por. np. Psychologia społeczna. Encyklopedia Blackwella, red. J. Czapiński, tłum. zbiorowe, Wydawnictwo Jacek Santorski, Warszawa 2001).

183

H. Kohut, The Restoration of the Self, The University of Chicago Press, Chicago 2009 [1970].

184

Por. J. Gościniak, M. Mocek, Narcyzm i patologia w ujęciu psychologii self Heinza Kohuta, „Roczniki Psychologiczne” 2008, t. XI, nr 2, s. 9. Na ten temat por. E.G. Goldstein, Zaburzenia z pogranicza, tłum. P. Kołyszko, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2003, s. 147 i nn.; A.G. Greenwala, A.R. Pratkins, „Ja” jako centralny schemat postaw, „Nowiny Psychologiczne” 1988, nr 2; M. Zalewska, Wprowadzenie do diagnozy self jako wymiaru osobowości na przykładzie małych dzieci głuchych. Por. także A. Mirski, Rozwój „self” w koncepcjach psychoanalitycznych, poznawczych, life-span oraz postpiagetowskich, [w:] Duchowy rozwój człowieka. Fazy życia. Osobowość. Wiara. Religijność, red. P. Socha, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2000.

185

Por. H.J.M Hermans, H.J.G. Kempen, R.J.P. Van Loon, The dialogical self. Beyond individualism and rationalism, „American Psychologist” 1992, no. 47, s. 23–33.

186

Por. np. P. Oleś, Wprowadzenie do psychologii osobowości, Scholar, Warszawa 2003; idem, Metoda Konfrontacji z Sobą Huberta J.M. Hermansa, Pracownia Testów Psychologicznych PTP, Warszawa 1992; H.J.M. Hermans, The polyphony of the mind: A multi-voiced and dialogical self (pol. Polifonia umysłu: wielogłosowe i dialogowe Ja, [w:] J. Rowan, M. Cooper, Jekyll i Hyde. Wielorakie Ja we współczesnym świecie, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2008; tytuł oryginalny: The Plural Self. Multiplicity in Everyday Life, Sage Publications, London 1998).

187

D.P. McAdams, The Case for Unity in the (Post)modern Self. A Modest Proposal, [w:] R.D. Ashmore, L.J. Jussim, Self and Identity. Fundamental Issues, Oxford University Press, Oxford 1997, s. 50.

188

Ibidem.

189

Por. M.F. Basch, Freud and Kohut: Apostasy or Synergy?, [w:] Self Psychology. Comparison and Contrast, eds. D.W. Detrick, S.P. Detrick, Analytic Press, London 1989, s. 19.

190

J.P. Muller, Lacan and Kohut. From Imaginary to Symbolic Identification in the Case of Mr. Z, [w:] Self Psychology. Comparison and Contrast, eds. D.W. Detrick, S.P. Detrick, Analytic Press, London 1989. Za początek teorii Kohuta można uznać The Analysis of the Self (1971) lub wcześniejszy tekst Introspection, Empathy and Psychoanalysis (1959).

191

M.F. Basch, Freud and Kohut…, op. cit., s. 20.

192

C.G. Jung, Zaratustra Nietzschego. Notatki z seminarium 1943–1939, t. II, tłum. R. Reszke, KR, Warszawa 2010.

193

Por. L. Huskinson, Nietzsche and Jung. The Whole Self in the Union of Opposites, Routledge, New York 2004, s.104.

194

C.G. Jung, Zaratustra Nietzschego…, op. cit., s. 295.

195

Ibidem.

196

Ibidem.

197

C.G. Jung, Typy psychologiczne, tłum. R. Reszke, Wrota–KR, Warszawa 1997, par. 814, s. 522.

198

Ibidem, s. 325.

199

C.G. Jung, Psychologia a religia Zachodu i Wschodu, tłum. R. Reszke, KR, Warszawa 2005, s. 91–92.

200

C.G. Jung, Typy psychologiczne…, op. cit., s. 522.

201

Por. T. Kobierzycki, Gnothi Seauton: dusza, charakter, jaźń, osobowość, osoba. Dzieje pięciu pojęć, Wydawnictwo AMiFC, Warszawa 2001; A. Kuźmicki, Symbolika Jaźni, Eneteia, Warszawa 2008.

202

L. Corbett, Kohut and Jung: A Comparison of Theory and Therapy, [w:] Self Psychology. Comparison and Contrast, eds. D.W. Detrick, S.P. Detrick, Analytic Press, London 1989, s. 24.

203

C.G. Jung, Typy psychologiczne…, op. cit., s. 522.

204

C.G. Jung, Psychologia a religia…, op. cit., s. 93.

205

C.G. Jung, Typy psychologiczne…, op. cit., s. 523.

206

L. Corbett, Kohut and Jung…, op. cit., s. 25.

207

J.E. Gedo, Self Psychology: A Post-Kohutian View, [w:] Self Psychology. Comparison and Contrast, eds. D.W. Detrick, S.P. Detrick, Analytic Press, London 1989, s. 424.

208

C.G. Jung, Psychologia a religia…, op. cit., s. 105.

209

B. Franck, Leksykon New Age, Wydawnictwo „M”, Kraków 1997, s. 199–201.

210

Atman rzeczywiście bywa wskazywany jako wschodni wariant siebie, ale tylko wtedy, gdy rozumiemy je spirytualistycznie, jako ekwiwalent duszy. Atman, termin pojawiający się w Bhagawadgicie,

Скачать книгу