Virion 4. Szermierz. Andrzej Ziemiański

      Dokument chroniony elektronicznym znakiem wodnym

      This ebook was bought on LitRes

      Rozdział 1

      – Ja?! – Virion nie mógł uwierzyć w taką bezczelność mistrza. – To ty go pchnąłeś mieczem!

      – A ty dokończyłeś nożem!

      – Wcale nie dokończyłem! Leciał w moim kierunku…

      – Czemu tak wrzeszczycie? – Anai i Niki, którzy zajmowali się końmi, postanowili zobaczyć, co spowodowało kłótnię między nauczycielem a uczniem.

      – Bo Virion dziabnął jakiegoś człowieka…

      – Nie jakiegoś! On szperał w naszych bagażach.

      – O czym wy w ogóle mówicie? – Anai pierwszy podszedł do awanturujących się mężczyzn. Najpierw zobaczył krew na rękach Viriona, potem połyskujące czerwienią ostrze miecza Horecha, a na koniec opuścił wzrok na dół. – O ja cię pierdolę! – wyrwało mu się bezwiednie. – Co teraz zrobimy z ciałem?!

      Niki zorientowała się chwilę później.

      – Czy nawet na moment nie można was zostawić do pilnowania bagaży? – Załamała ręce. – Dwóch dorosłych mężczyzn?

      – To nie ja. – Horech zrobił gest, jakby chciał zasłonić się zakrwawionym mieczem.

      – Ja też nie!

      Mogłoby dojść do poważniejszej scysji, gdyby nie okrzyk Kili, wysłanego przed świtem na rozpoznanie.

      – Gdzie jesteście? – Niewolnik nie mógł w pierwszej szarości poranka zorientować się w rozkładzie zagród przy wielkiej karczmie.

      – Tutaj, tutaj! Nie rób hałasu.

      – Ale znalazłem okazję! Nie uwierzycie… – Kila urwał nagle na widok zakrwawionego ciała pod nogami swoich towarzyszy. – Kto to jest?

      – Nie wiem. Nie wiem. – W tej jednej kwestii zarówno Virion, jak i Horech okazali się wyjątkowo zgodni. – A co znalazłeś?

      Niewolnik otrząsnął się dopiero po dłuższej chwili.

      – Znalazłem frajerów, którzy przewiozą nas przez te wszystkie królestwa bez żadnej kontroli. To książęca rodzina, w dodatku dysponująca glejtem.

      – Czym? – nie zrozumiała Niki.

      – Mają list żelazny od księcia. Nikt nie ma prawa ich sprawdzać. Podróżują do Troy, ale są bez pieniędzy, więc jeśliby ktoś pokrył im koszty podróży na odpowiednim poziomie, to przyjęliby go chętnie do kompanii.

      – No to już – Virion od razu podjął decyzję. – Nie ma się co zastanawiać.

      – Tyle że oni wymagają towarzystwa na poziomie. Znającego etykietę, a nie sposoby zarzynania ludzi nożem. – Kila wskazał na leżącego u ich stóp nieszczęśnika.

      – Znam zasady dobrego wychowania, umiem mówić ich językiem.

      – A co do reszty to im nakłam! – poddał myśl Horech.

      – Właśnie. – Virion wytarł ostrze noża i schował go za pasek. – Mogę iść choćby od razu.

      Niki potrząsnęła głową.

      – Może najpierw obmyj ręce z krwi – mruknęła.