No to ruszajmy.
Ze stukotem kopyt opuścili podwórze. Cecily podążała za Juliusem wąską ścieżką, która prowadziła między drzewami na otwartą przestrzeń. Zaczekał na nią chwilę.
– W porządku? – rzucił.
– Chyba tak, ale wolałabym przez jakiś czas jechać wolniejszym tempem, jeśli pozwolisz?
– Oczywiście. Pokłusujemy sobie trochę przez park, by sprawdzić, czy jesteś gotowa na doliny Downs. – Wskazał gdzieś za horyzont. – Widoki są tam po prostu niesamowite.
Ruszyli stępa, co pozwoliło Cecily zająć właściwą pozycję w siodle i odzyskać pewność siebie. Potem Julius przeszedł w kłus, a ona zrobiła to samo. Kopyta Bonnie wydobywały intensywny zapach ziemi. Cecily widziała, jak szron skrzy się i topnieje, a z długich traw pod kasztanowcami skapują tu i ówdzie krople niczym zapowiedź wiosny. Pomimo zimna słychać było głosy nawołujących się ptaków. Cecily nareszcie poczuła się jak w powieści Jane Austen, tak jak to sobie wyobrażała.
– Daj mi znak, gdybyś chciała zwolnić! – zawołał Julius, gdy ogon jego ogiera śmigał przed nią z boku na bok. – Nie mogę pozwolić, żeby gość honorowy ciotki Audrey skręcił sobie pod moją opieką kark!
Ostry wiatr wiał jej w twarz. Oczy zaczęły łzawić, z nosa ciekło, ale dzielnie nadążała za Juliusem. Kiedy już miała ściągnąć cugle, by przyhamować Bonnie, bo wszystko zamazywało się przed jej oczami, Julius zwolnił i obrócił się w siodle.
– Byczo?
– Nie mam pojęcia, co masz na myśli przez to „byczo”, ale na pewno przydałaby mi się chustka do nosa – wysapała.
– Oczywiście.
Zawrócił konia i podjechał tak, że znaleźli się naprzeciw siebie. Wyciągnął z górnej kieszonki tweedowego żakietu czystą białą lnianą chustkę, nachylił się i zaczął wycierać jej oczy.
– Oj, sama to zrobię – zaprotestowała, próbując wyrwać mu chustkę.
– Żaden kłopot, choć nie będę proponował, że wytrę ci też nos – zażartował, podając jej chustkę, a ona dmuchnęła w nią najdelikatniej, jak mogła. – Masz takie ładne oczy.
– Dziękuję za komplement, ale teraz na pewno nie wyglądają zbyt dobrze. Łzawią okropnie.
– Może do Downs wybierzemy się jutro rano. Choć o tej porze roku często strasznie tam wieje. Pewnie w Ameryce przywykłaś do łagodniejszego klimatu.
– Nie. W Nowym Jorku jest o wiele zimniej niż tutaj. Tylko że… chyba trochę się zaziębiłam.
– Nic dziwnego. Drogi stryj Edgar lubi liczyć każdego pensa, a pewnie sobie wyobrażasz, że ogrzanie takiego domu jak Woodhead Hall pochłania krocie. To wydaje się idiotyczne, jak pomyśleć, że można mieszkać w chatce w tropikach i wiele tam człowiekowi nie trzeba. Ale teraz chyba czas wracać, żeby Doris posadziła cię przy kominku i podała ci gorącą herbatę.
– Jeśli masz ochotę przejechać się po Downs, bez trudu trafię sama z powrotem.
– Nie ma mowy. Mogę oglądać Downs każdego dnia w tygodniu – powiedział i uśmiechnął się. – A ty jesteś tu na tak krótko, wolę więc patrzeć na ciebie.
Cecily odwróciła głowę, żeby nie zobaczył, jak się rumieni. Ściągnęła mocno cugle i ruszyli kłusem obok siebie.
– To – odchrząknęła – jak spędzasz tu czas? Pewnie na pisaniu wierszy?
– Gdyby to była prawda… – Julius westchnął. – Może pewnego dnia ucieknę do Paryża i zamieszkam na jakiejś mansardzie na Montmartrze. Niestety, tu przede wszystkim pomagam stryjowi w prowadzeniu gospodarstwa. Stara się przyszykować mnie do przejęcia go w przyszłości, ale ja, jak narowisty koń, nie potrafię ustać w miejscu. Moją zmorą są księgi rachunkowe. O dobry Boże! Wiesz, o czym mówię, co?
– Tak. Mój ojciec też spędza nad nimi sporo czasu.
– Życie bez nich jest wzniosłe i piękne! Gdybym tylko mógł kiedyś się od nich wyzwolić… – Roześmiał się. – Myślę, że drogi stryj Edgar zdaje sobie sprawę, że nie mam smykałki do matematyki i interesów, ale ponieważ jestem jedynym kimś w rodzaju potomka, nie ma wyboru i wierzy, że pewnego dnia nauczę się dodawania i mnożenia. Problem w tym, że mnie to wcale nie interesuje.
– O, a ja raczej lubię rachunki. – Cecily uśmiechnęła się.
– Niesamowite! Boże, panno Huntley-Morgan, z każdym słowem, które pada z twoich pięknych ust, okazujesz się bardziej idealna, niż się zdawało. Jeszcze nigdy nie spotkałem kobiety, która przyznałaby się do tego, że lubi matematykę.
– Nawet jeśli brzmi to głupio, naprawdę ją lubię.
– Nie mówiłem tego, żeby cię krytykować. Raczej chciałbym znaleźć sobie na żonę taką kobietę jak ty. I zamiast ślubować jej wierność, cokolwiek to znaczy, oddałbym w jej ręce całą tę rachunkowość. Patrz – wskazał budynki przed nimi – jesteśmy na miejscu. Sugerowałbym, żebyś od razu poszła do domu i nie jechała już ze mną do stajni.
Cecily chciała zaprotestować, bo każda chwila spędzona z tym nowym kompanem była dla niej niczym bezcenny skarb, ale Julius zeskoczył już z konia i patrzył wyczekująco, aż ona zsiądzie. Przytrzymał ją pewnymi dłońmi w pasie, kiedy stawała na ziemi.
– Jakaś ty drobniutka i szczupła. Nie wyczułem odrobiny tłuszczyku na twoich biodrach. Teraz leć do domu, a ja niedługo przyjdę sprawdzić, jak się czujesz.
– Och, naprawdę nic mi nie jest…
Ale Julius już dosiadał konia, chwytając cugle jej klaczy. Zasalutował leciutko Cecily i pokłusował w kierunku stajni.
*
Cecily była rozczarowana, że nie pojawił się na lunchu. Siedziała przy stole sama z Audrey. Gdy ta wypytywała ją o matkę, siostry, przyjaciół i znajomych z kręgów matki, których Cecily ledwie kojarzyła, starała się wmusić w siebie nieco zupy, która podobno była jarzynowa, ale smakowała jak podgrzane pomyje.
– Moja droga, ledwie tknęłaś jagnięcinę – zauważyła Audrey, gdy służąca zbierała talerze po głównym daniu. – Możliwe, że naprawdę bierze cię przeziębienie.
– Niewykluczone – zgodziła się Cecily, trzymając nadal kawałek niejadalnego tłustego mięsa schowany w policzku. – Pójdę na górę i położę się na chwilę. Nie rozumiem, czemu mnie to wzięło. Na Manhattanie jest o wiele chłodniej.
– Możliwe, ale to pewnie przez tę przenikliwą wilgoć – odparła Audrey ze swoim dziwnym, ni to amerykańskim, ni to angielskim, akcentem. – Julius twierdzi, że może przyjechałaś już chora. Przyślę do ciebie Doris z termoforem i aspiryną, a jeśli wolałabyś nie wstawać do kolacji, nie ma problemu, dostaniesz wszystko na tacy do pokoju. Ja, niestety, o szóstej mam spotkanie. Jestem w lokalnej radzie parafialnej
