Faraon, tom trzeci. Болеслав Прус

      – To są skarby bogów, które można by naruszyć tylko w chwili największej potrzeby państwa – odparł Mefres.

      Ramzes XIII zakipiał gniewem.

      – Jeżeli nie chłopi – zawołał, uderzając pięścią w poręcz – więc ja potrzebuję tej sumy!…

      – Wasza świątobliwość – odparł Mefres – może w ciągu roku zyskać więcej niż trzydzieści tysięcy talentów, a Egipt dwa razy tyle…

      – Jakim sposobem?…

      – Bardzo prostym – mówił Mefres. – Każ, władco, wypędzić z państwa Fenicjan…

      Zdawało się, że pan rzuci się na zuchwałego arcykapłana: zbladł, drżały mu usta i oczy wyszły z orbit. Lecz w jednej chwili pohamował się i rzekł na podziw spokojnym tonem:

      – No, dosyć… Jeżeli tylko takich rad potraficie mi udzielać, obejdę się bez nich… Przecież Fenicjanie mają nasze podpisy, że im wiernie spłacimy zaciągnięte długi!… Czy nie przyszło ci to na myśl, Mefresie?…

      – Daruj, wasza świątobliwość, ale w tej chwili zajmowały mnie inne myśli. Twoi przodkowie, panie, nie na papirusach, ale na brązie i kamieniach rzeźbili, że dary, złożone przez nich bogom i świątyniom, należą i wiecznie będą należały do bogów i do świątyń.