ten toon stel, terwyl sy baie goed weet van die “buitengewoon nalatige” fout wat haar kollega in presies hierdie hospitaal gemaak het.
“Nog iets verder?”
Ja, ’n halfkilo maalvleis, doos.
Ek kyk na Carmen; sy skud haar kop. Sy wil hier wegkom. Wat gister nog relevante vrae was, is nou ’n onaangename verlenging van hierdie hospitaalbesoek.
“Nee, dit is al,” sê ek.
Ons staan op en trek ons jasse aan.
“Laat my weet of u met die chemo wil begin. Ek beveel dit tog maar aan,” sê dokter Schoeman terwyl sy Carmen met die hand groet, nou katvriendelik.
“Oukei … goed. Ons sal môre bel.”
“Tot siens aan u ook,” sê sy, weer koel. Ek kry sowaar ook ’n handdruk.
“Dankie vir u tyd. Tot volgende keer dan,” sê ek.
Toe ons met die gang afloop, hou ek Carmen se hand en probeer niemand raaksien nie. Ek voel die blikke van die mense wat in die gang staan en wat in my rug boor. Asof jy met ’n lekker girl met ’n te kort rokkie voor ’n stoepkafee verbyloop – jy weet almal kyk, maar jy maak asof jy min gespin is. Carmen het vandag nie ’n kort rokkie aan nie, maar het rooi oë en ’n sakdoek in haar hand. Ek het my arm om haar, my blik strak op die einde van die gang gerig. Hulle sal aan mekaar stamp, in ons rigting knik, vir mekaar fluister. Ag god, die vroutjie is nog so jonk, en hoe oulik is sy nie; kyk, daar loop sy. Ons het nou net gehoor sy het kanker. En kyk die outjie by haar, ag, hoe hartseer. Ek voel die medelye, die drang na sensasie teen my rug aandruk. Jammer dat Luna nie vandag by is nie. Dit sou die toneeltjie vir die mense nog mooier gemaak het.
11
I don’t believe in magic, but for you I will, darlin’ for you, I’m counting on a miracle …
Bruce Springsteen, uit “Countin’ on a Miracle” (The Rising, 2002)
Carmen lees voor uit die biljet wat dokter Schoeman vir ons gegee het. Die psigoterapeute werk volgens Carl Simonton se metode. Die man is volgens die biljet “ ’n pionier op die terrein van kankerbehandelingstegnieke, waarin nie net die liggaam nie, maar ook die gees ’n belangrike rol speel”.
“Dus ’n nefie van Emile Ratelband[7],” sê ek spottend.
’n Halfuur later loop ons met twee boeke van dr. Simonton by die boekwinkel uit.
Nadat ons Luna in die bed gesit het en die telefoon, wat vanaand aanhoudend gelui het, van die mik gehaal het, het ons albei een van dr. Simonton se boeke gegryp. Carmen slaan The Healing Journey oop, ek begin met Getting Well Again.
Some people may be concerned that we are offering “false hope”, that by suggesting that people can influence the course of their disease we are raising unrealistic expectations. But in our opinion hope, in such a situation, is a much healthier attitude than despair, lees ek.
Kort daarna vlieg The Healing Journey deur die sitkamer.
“Hier sit ek, fok weet, oor kanker en lees! EK WIL ABSOLUUT NIKS OOR KANKER LEES NIE!” skreeu Carmen. “DIT IS NIE REGVERDIG NIE, DIT KAN TOG NIE WAAR WEES NIE, DIT KAN TOG NIE!”
Ek is dit met haar analise roerend eens, maar al wat ek kan doen, is om my brullende, rukkende Carmentjie vas te hou, te streel, te soen en “rustig nou, my lief, toe maar, toe maar …” vir haar te fluister.
Dit is die aand voor Koninginnedag. Terwyl die hele stad hom in die afgrond in suip, is daar by Amstelveense Weg 872 twee hopies ellende wat mekaar vashou.
12
Dan wil ik dansen, dansen, dansen op de vulkaan …
De Dijk, uit “Dansen op de vulkaan” (Wakker in een vreemde wereld, 1987)
Om kwart oor nege lui die voordeurklokkie en daar staan Frenk. Jy kan my met ’n veertjie omtik, want op sy af dae begin Frenk nooit voor twaalf nie.
Frenk is lui, egosentries, ’n snob en my beste vriend. Anders as Thomas weet Frenk alles van my. Ons werk heeldag saam. Hy weet hoe ek dink, waarvan ek op my brood hou, hy weet dat ek by BBDvW&R/Bernilvy nie net vir Sharon nie, maar ook vir Lies, Cindy en Dianne gespyker het; dat ek, toe ek en Carmen nog nie so lank bymekaar was nie, dit ook nog gereeld met Maud gedoen het, en – omdat ek en hy deur die jare talle hotelkamers en woonstelle gedeel het – watse geluide ek maak wanneer ek kom.
In vergelyking met my het Frenk ’n muggie van ’n libido. Toe ek hom nog nie so lank geken het nie, het ek gedink hy besoek hoerhuise skelm, maar nou weet ek dat spyker hom doodgewoon nie interesseer nie. Nie dat hy dit nie doen nie. Heel, heel af en toe is daar ’n vrou wat hom aandraai, en dan looi die man dit. Ek weet van drie keer in die vyftien jaar dat ek hom ken. En dink ook ek weet hoe dit gebeur. Frenk het homself in die middelpunt van die heelal geplaas en dit pas hom uitstekend. Dáár is vir niks anders plek nie. G’n vrou, g’n gesin, niks. Die enigste waaraan Frenk iets uitgee, is aan Frenk self. En Frenk gee donners baie geld uit. ’n Kakhuis vol. Wel altyd volgens beginsels. Frenk het styl, dit weet almal. Frenk gaan na die regte toneelopvoerings. Na die restaurants wat saak maak. En hy het die nuutste Pradas nog voordat dit in die P.C. Hooft te kry is (en hy versuim nie om dit so terloops etenstyd by Merk in Uitvoering te vermeld nie). Die meeste geld gaan aan goed vir sy dakwoonstel aan die Bloemgracht. Dis ’n stadsaal van ’n dakwoonstel en alles daarin is duur. Net die kombuis kos al meer as al ons huisgoed in Amstelveense Weg. Nie dat Frenk dikwels in die kombuis kom nie, want hy kan nie kook nie. Hy kan ook nie stryk nie. Nie klere was, inkopies doen of pap bande regmaak nie. Daarby het Frenk nie ’n huishulp nie, nie ’n rybewys nie, en nie ’n idee hoe hy sulke aardse dinge sou bekom nie. Sy pa kom soms van Breda oor om al die handwerk in sy dakwoonstel te doen; sy ma maak skoon en was sy wasgoed; twee keer per week kom hy by my en Carmen eet, en hy beskou dit as vanselfsprekend dat hy altyd kan saamry as ons met die motor êrens heen gaan. Hy kom met alles weg omdat hy een ding in ruil daarvoor bied. Frenk is ’n Vriend.
“Ek kan julle tog nie op Koninginnedag alleen los nie?” Anders as Thomas is Frenk nie skaam om my te omhels en te soen nie. Wanneer ek en Frenk ná ’n vakansie terug op kantoor is, wanneer ons verjaar en wanneer ons nuwe besigheid beklink, omhels ons mekaar. Daarvan hou ek. Dit laat my dink aan die soort vriendskap wat jy andersins net in Bruce Springsteen-songs en Amstel-advertensies teëkom. Die stemming in huis Steyn & Carmen is oombliklik beter. Carmen is bly-verras en Luna kraai van plesier. Sy is gek oor Frenk en Frenk oor haar.
Toe ons aan die kombuistafel sit en Frenk met graagte Carmen se aanbod aanvaar om ’n croissant saam te eet, vra hy hoe dit gaan. Carmen vertel die verhaal; ek vul af en toe aan. Wanneer dit vir haar moeilik is, lê hy sy hand op haar arm. Frenk luister aandagtig na ons verslag van wat ons alles gister gehoor het. Die verduideliking van dokter Schoeman, die chemoterapie, hoe ons gevoel het toe ons in die gang af en by die hospitaal uitgestap het.
By die minuut word ek stiller. ’n Paar minute gelede het ek al opgestaan om toilet toe te gaan terwyl ek eintlik nie hoef nie, en weet nou nie meer watse verskoning ek kan gebruik nie. Gelukkig ruik ek ’n effense poepreuk.
“Ek gaan Luna gou boontoe vat om haar doek om te ruil.”
Ek neem haar op my
