te knoop,” hou Anna vol.
Hy is, dink Saranie. Hy is een van die bestes in die land. Ja, selfs die kleiner operasies wat sy vandag gesien het, was genoeg om haar bewondering vir Franz Strauss as chirurg hoog te hou. Sy het lankal besluit dís waar sy wil wees: altyd aan sy sy, al is dit net in ’n operasiesaal. Sy sal hom volg waar hy ook al gaan. Binnekort – sy skryf vroeg volgende jaar haar laaste vakke af, en voor die einde van die jaar het sy MMed met anestesiologie agter haar naam.
Daarna sal sy sorg dat sy hom nooit verlaat nie, hom nooit-ooit in die steek laat nie. Sy weet hy hou van haar – hy vertrou haar dan al met groter operasies, selfs nou die dag met ’n pankreatektomie. Goed, professor Hanekom het die narkose toegedien en sy het geassisteer, maar sy moes ook voorberei, ook alles gereed kry asof sy die narkotiseur was. Sy kan en sy gaan binnekort op dieselfde vlak as Franz Strauss beweeg.
Vasberade begin sy aanstap. Daar is werk om te doen, lig in die tonnel.
Hy kan nie sonder ’n narkotiseur opereer nie, en Glenda Olckers se veld is ver verwyder van syne. Hulle kan miskien sommige prosedures met mekaar bespreek, maar sy aan sy opereer?
“Saranie, waar gaan jy?” Anna het haar ingehaal.
“Saal toe, my rondtes.”
“Wanneer het jy weer ’n oop dag?”
“Donderdag.”
“Ek ook. Sal ons iewers in die stad gaan tee drink?”
“Julle het nou net koffie gedrink.”
“Stil, Corné.”
Die gang raak besig, hulle kan nie meer langs mekaar loop nie. Corné val gesteurd terug.
“Ons moet praat,” fluister Anna.
Dat een van Corné se skinderstories soveel impak kan hê! “Oukei,” stem Saranie in.
“Pas jouself op,” vermaan Anna.
“Ja, ek gaan vanaand vroeg slaap.”
“Ek kry Nico by die restaurant, ons gaan fliek.”
“Gaaf, wat gaan julle kyk?”
“Weet nie, Nico koop die kaartjies. Wanneer gaan fliek ons twee weer ’n slag?”
“Donderdag, saam met die tee.”
“Maak so,” groet Anna en draai by die onkologie-afdeling af.
“Geniet jou fliek vanaand!” roep sy agterna.
Dit tref haar dat hulle albei te hard probeer om die lastige vertrouensbreuk wat tussen hulle ontstaan het te ignoreer.
Sy loop verder, Corné soos ’n brakkie op haar hakke.
“Klink my dit gaan weer goed met haar en Nico?” vis hy.
Dis een fout wat Anna maak: sy kan nie haar hartsake en huweliksprobleme vir haarself hou nie, dink Saranie. En nou wil sy háár verkwalik wat weet hoe om stil te bly.
Dan sluk sy haar verwyte en besluit dat sy onregverdig is. Anna was die afgelope maande onder soveel druk dat sy dikwels in trane uitgebars het en die oorsaak noodwendig onder bespreking moes kom. Corné was nogal baie simpatiek, en al wat hy nou seker probeer doen, is om Saranie daaraan te herinner dat hulle drie eintlik nog vriende is.
“Ja, hulle het gaan hulp soek,” sê sy, maar besluit om nie verder uit te wei nie.
Net toe stoot ’n portier ’n bed met ’n pasiënt van voor af by hulle verby. Corné loer skuins na die gesig op die kussing. “Een van myne,” sê hy vir Saranie en vir die portier. “Waarheen vat jy die man?”
“X-strale, dokter.”
“Wie’t gesê?”
Die portier gee die knyperbord met die lêer aan en Corné vat dit. Saranie maak ’n gebaartjie met haar hand om te beduie dat sy aanstap. “Sien jou,” groet Corné en begin die inskrywings op die lêer bestudeer.
Saranie kan soms nie anders as om aan Corné te dink as ’n man met twee persoonlikhede nie – een wat soos ’n keffende Jack Russell agter haar aanloop en ’n ander wat soos ’n brullende leeu oor sy pasiënte is.
Hy kon natuurlik die voorval tussen Glenda en dokter Strauss aangedik het omdat hy bloot op professionele vlak jaloers is op Franz Strauss en nie omdat hy die omvang van haar bewondering en haar smoorverliefdheid vermoed nie.
Hy het al ’n slag geluide gemaak dat hy eendag graag in chirurgie wil spesialiseer. Op die oomblik is hy besig met sy tweede huisdokterjaar – nie dat hy in sy twintigs is nie. Corné is nader aan veertig as dertig. Hy is ’n homeopaat wat besluit het om medies te doen, vandaar die pilletjies wat alewig op sy tong lê en smelt. Een van die redes waarom sy hom nie wil soen nie, altans nie op ’n romantiese manier nie.
Dis haar nagmerrie: hoe sy en Corné soen en sy met ’n mond vol half gesmelte pilletjies agterbly. Sy hét van hulle. Daar staan rye van sy botteltjies op haar badkamerrakkie; help glo vir vermoeienis en spanning. Sy sal nie weet nie, want sy drink hulle nie, sy het ’n tonikum. Nie dat dit veel help nie, teen dié tyd van die middag is sy moeg. Soms is dit net die vooruitsig dat sy haar held sal sien wat haar nog op haar voete hou.
Sy loop om ’n skoonmakervrou wat ’n vuil mop oor die vloer sleep. Haar blik vang die vrou se afgetrapte skoenhakke, die dun kuite en die skewe soom van haar oorjas. Onwillekeurig wonder sy oor haar – of sy ’n hele gesin met haar karige salaris onderhou en of sy net vir haarself sorg? Sou sy ook drome droom – drome wat soos Saranie s’n nooit waar word nie?
Daar is dalk meer ooreenkomste tussen hulle as verskille. Saranie weet nie hoekom nie, maar die gedagte ontstel haar só dat sy vinnig verbystryk. Haar hele dag is bederf, en dit oor ’n skinderstorie.
Sal sy ooit weer aan Franz Strauss dink sonder om hom in Glenda Olckers se arms te sien? En aan haarself sonder om te besef dat sy nie die flair het om ’n man soos Franz Strauss te verlei nie?
Sy beland in die gang voor die huisdokters se spreekkamers. Hier staan banke met wagtende besoekers en pasiënte. Kinders stoei en speel op die vloer, lag en huil. Die ontvangsafdeling is ’n miernes. Mense hoes, proes en spoeg. Deur die glasdeur sien sy groepies op die stoep. Van hulle rook dat die blou dampe staan. Rook en hoes, lag sonder tande.
Dis reeds laatmiddag en hulle drom steeds saam. Dis nooit vir haar maklik om hier deur te loop nie, sy het ’n oordosis gehad in haar huisdokterjare.
By die toonbank staan mense tou en vul vorms in. Sy verbeel haar sy hoor die elf landstale plus Grieks en Portugees. Iemand trek aan haar mou en vra hulp met die invul van ’n vorm. Sy is haastig, maar help soveel soos sy kan. Dan draai sy vinnig om en vlug voor nog een haar kan voorkeer.
Dis toe dat sy in hom vasloop.
Hy het ’n wit T-hemp en blou jeans aan, ’n oopgeknoopte hospitaaljas bo-oor. Hy is blykbaar ook haastig, want hulle bots ongenadig hard. Toe hulle mekaar tref, vou sy jaspante saam met sy arms om haar. Hoe sy dit in die bedompige hospitaalgang regkry, weet sy nie, maar sy ruik hom. Die koue antiseptiese reuk van ’n pasgeskropte teater, maar ook ’n naskeerroom wat haar herinner aan dennenaalde
