verstyf in sy spore. Hy is ’n ervare speurder en dis nie die eerste keer dat hy in hierdie deel van Kaapstad kom nie. Hy weet ook presies wie voor hom staan: bendelede. Dis die manne wat veral snags uitkruip. Die manne met die dolke en die fietskettings en die spykerringe aan die vingers. Die manne van die daggapyp en die spuitnaald, van Mandrax en LSD. Van ’n lewe dink hulle bitter min. Die een oomblik was dit net hy op die dofverligte sypaadjie met die vuil papiere en stukkende randsteen. Die volgende oomblik het hulle skielik soos swart vlermuise uit die nag op hom toegesak. Ek hy weet sy lewe is minder werd as dié van ’n vlieg.
“Het jy iets hier verloor?”
Dick sluk. “Nee.”
“Jy dwaal al ’n paar nagte hier rond.”
“Ek soek iemand.”
“Wie?”
“Sean Hammond. Dit was altans sy naam vyf-en-twintig jaar gelede.”
“Hoekom soek jy hom?”
“Ek wil met hom praat.”
“Waaroor?”
Hy weet hy kan hulle nie die waarheid vertel nie. Hy weet ook as hulle hom met ’n leuen betrap, sal hy die son môre nie sien opkom nie. “Ek het ’n boodskap van sy pa.”
“Wat is die boodskap?”
“Hy wil hom graag sien.”
Die bendeleier flits sy donker oë oor die kring. “Ken iemand ’n Sean Hammond?” Die gesigte bly uitdrukkingloos. Hy draai terug na Dick. “Hier is nie so ’n mens in Kaapstad nie. Gaan soek op ’n ander plek.”
“Dankie. Jammer … dat ek gesteur het. Baie dankie.” Hy draai terug is sy spore, hoewel hy wens hy kon liewer hardloop. Sy rugstring is gespanne saamgetrek, die senuwees tril. Hulle sê ’n mens moet nooit jou rug op ’n leeu draai nie. Dan spring hy. Dis net so gevaarlik om jou rug vir The Bats oop te maak. Dan word jy aangeval.
Sy maagspiere ontspan stadig toe hy om die hoek gaan – weg van die gevaar. Nie eens al Midas Hammond se geld sal hom weer ’n keer om hierdie hoek laat stap nie. Want hy het die boodskap ontvang. In dié geweste word nie verder na Sean Hammond gesoek nie. As The Bats sê daar is nie so iemand nie, dan is dit so. Die man wat weer ’n keer vra, sal nie leef om ’n antwoord te kry nie.
Hy is dankbaar toe hy sy motor in die helder verligte straat bereik. Hy klim in en sluit die deur, want hy weet instinktief dat hy tot hier gevolg is. Hulle sal seker maak dat die indringer sy koers gery het.
Hy skakel die motor aan en trek dadelik weg … en die oë volg hom peinsend tot hy om die draai verdwyn.
In sy kamer in een van die beste hotelle in die stad – Midas Hammond betaal immers daarvoor – stroop hy dadelik die slenterklere af. Dié mondering help dat hy onopsigtelik in die agterbuurte kan ronddwaal. Nie dat dit vanaand gehelp het nie. “As blind as a bat” is beslis nie van toepassing op die Vlermuise teen wie hy hom vanaand vasgeloop het nie.
Dis reeds eenuur in die oggend toe hy in ’n kokende warm bad lê en ontspan. Hy voel hoe die spanning stadig uit hom sypel. Die oningeligte sou iets in hul reaksie probeer lees het, maar uit ervaring weet Dick dit beteken waarskynlik niks nie. Dis eie aan ’n bende om só op te tree. Nuuskierigheid is ’n aartssonde en enige navraag taboe. Of hulle die naam Sean Hammond ken of dit vanaand die eerste keer gehoor het, sal net hulle weet. Al ken hulle hom ook hoe goed, ’n buitestander sal voor ’n toe deur te staan kom.
’n Paar oomblikke later stap hy in sy nagklere na die telefoon. Dis halftwee in die oggend, maar in Babel is die naglewe nou eers in volle gang.
“Naand, meneer Hammond. Dis Dick Louwrence. Ek bel uit Kaapstad. Nee. Ek wil eintlik net sê … vra of die ander al iets gekry het? Nie? Nee, ek ook nie. Dis ’n doodloopstraat. Daar is geen spoor te kry nie. Ek gooi tou op. U moet maar iemand anders Kaap toe stuur as u nog hier wil laat soek. Ekskuus? Moet ek eers terugkom Babel toe? Goed. As u so sê. Ek sal kyk of ek môre ’n vlug kan kry. Tot siens, meneer Hammond.”
Hy gaan staan op die balkon, kyk oor die stadsliggies uit. Dan draai hy terug bed toe, trek die balkondeur agter hom toe … en die swart skaduwee beweeg geluidloos weg.
In Babel plak Midas die telefoon neer. Hy sweer as hy self gaan soek het, het hy hulle lankal gekry! Sy frustrasie wil breekpunt bereik. Hy is gewoond om te kry wat hy wil hê. Midas Hammond wag nie. Nou wil hy sy kinders hê en kan hulle nie kry nie, wag al amper ses maande. En sê nou maar hy kry dit nie reg om hulle op te spoor nie? Hy skud sy kop vererg. Daar is niks wat Midas Hammond nie kan regkry nie. Niks. Hulle sál gekry word.
Toe hy om halfvyf bed toe gaan, is dit gereed vir hom. Té gereed, dink hy met sy blik op die meisie wat slaperig haar oë oopmaak. Sy is nog te deur die slaap om tekens op sy gesig te lees: Midas Hammond is in ’n beduiwelde bui.
“O, Midas, het jy eindelik kom slaap?”
“Trap!”
Sy knip haar oë verward. “Wat?”
Sy duim wys na die deur se kant. “Uit! Jy’s nie genooi nie.”
“Midas!” Nou is sy wawyd wakker, sit regop, ’n toonbeeld van vroulike begeerlikheid waarvoor die man in hierdie vroeë oggenduur blind is. Trouens, hy is gewoond aan sulke prentjies. Hy sien dit elke nag in sy bed en is skielik sat daarvan. “Waarvan praat jy? Ek slaap al die afgelope …”
“Ek weet – en jy was net die eerste week ’n genooide gas. Die ander nagte het jy jouself genooi.”
“Wag ’n bietjie!” Sy spring uit die bed. “Jy was maar te gretig om my te ontvang!”
“Die skinkbord was onder my neus ingedruk. Wat my betref, is dit nou leeg. Jy het niks meer om my aan te bied nie. Maak dat jy wegkom …”
Ongeloof en ontnugtering straal na hom, maar terwyl hy vir homself ’n stewige whisky gooi, vervolg hy koelbloedig: “… of ek laat jou hier uitgooi. Jou tyd in Babel is verby. Sorg dat jy môre vertrek.”
Toby kom in die deur tot stilstand, wil dan vinnig omdraai. “Jy het my laat roep … O, ekskuus. Ek is ongeleë …”
“Nee, jy is nie. Kom binne. Hierdie dame is op die verkeerde tyd op die verkeerde plek.”
Woedend, bewend word die nagklere en japon aan die liggaam gepluk. “Jou skurk! Jy het my al die tyd net gebruik …”
“Jy het niks om oor te kla nie. Ek het jou goeie waarde gegee.”
Sy hardloop deur toe, draai terug, en al die vernis is op hierdie oomblik af. “Jou vark!”
“Dis die moeilikheid met prostitute: of jy hulle nou op ’n kaai optel of in een van Babel se weeldesuites … hulle bly prostitute. Kom sit, Toby.”
Die deur skuif toe en Toby neem plaas. “Daar is ’n mooi klompie vannag by die masjiene uitbetaal.” Hy grinnik. “Een ou vrou het so opgewonde geraak toe die masjien begin spoeg, dat sy gebuk en haar romp opgelig het om die geld daarin weg te dra!”
Midas se gesig ontspan effens. “En toe?”
“Sy het
