gehad wat saam met my verpleeg het. Sy en haar man was op hul wittebrood in ’n motorongeluk. Sy het ook tydelik haar geheue verloor. Al wat sy nooit teruggekry het nie, was haar kennis van verpleging. Sy was ’n ten volle gekwalifiseerde suster, maar niks van daardie kennis wou ooit weer tot haar terugkeer nie.” Die ouer vrou druk Ansie se hand. “Is dit werklik so belangrik om alles oor gister te moet onthou? Dis tog die toekoms wat tel, Ansie.”
Sy knik, kyk weg. “Ja, dis seker waar.” Maar ’n toekoms sonder dat dit geanker is aan ’n verlede lyk so onseker, so vol vraagtekens, so vol probleme. En sy is bang daarvoor, want dis so onbekend vir haar soos wat haar verlede aan haar onbekend is. Daar kan enigiets in haar verlede lê en enigiets kan op haar in die toekoms wag.
Sy stap deur badkamer toe, wil haar gesig afspoel, maar kyk eers weer na die vrou in die spieël. Haar mondhoeke trek ironies toe sy haar aanspreek: “Ons twee vertrek môre na ’n onbekende bestemming. Nugter weet wat op ons wag, maar wat dit ook al is, ons sal dit moet vat. En ek hoop jy is so bang soos ek . . . of weet jy dalk iets meer as ek?”
Hoofstuk 2
2
Dis met die gevoel van iemand wat geblinddoek en op ’n nou paadjie met afgronde aan weerskante neergesit is dat Ansie die volgende dag van suster Gertenbach afskeid neem en sy en haar neef lughawe toe vertrek. Daar aangekom, vind hulle dat Lochner se buurman ook pas met sy private helikopter gearriveer het.
Sy staan bedees en toekyk hoe die twee mans hand skud, duidelik bly om mekaar weer te sien. Dan kyk Don Cawood nuuskierig na sy vriend se niggie en kan vir ’n onbewaakte oomblik nie sy ware gevoelens vir die meisie voor hom wegsteek nie. Nie dat Don enigsins ’n aanduiding gehad het van wat om te verwag nie. Tog is die vaal, maer, kleurlose stukkie mens voor hom ’n soort skok. Waar op aarde het Lochner hierdie familielid van hom opgespoor?
Maar hy ruk hom vinnig reg en laat met sy ingebore vriendelikheid hoor: “Bly te kenne, Ansie. Friedesheim is nou net die regte plek vir jou. Baie vleis en pap gaan jou sommer gou heeltemal regruk!” Dan aan Lochner: “Ek het reeds gereël. Ons kan dadelik vertrek as julle gereed is.”
“As jy nie wil vertoef nie . . .”
“Nee. Ek het geen besigheid hier nie. Ons kan maar gaan.”
’n Rukkie later volg sy die twee mans steeds ewe gedwee na die wagtende helikopter. Hoewel sy nie met sekerheid kan weet nie, vermoed sy dat sy nog nooit tevore in een gery het nie. Sy weet nie of sy opgewonde of bang voel nie.
Sy klim agter in saam met hul bagasie en Lochner neem langs Don sy plek voor in. Dié twee gesels nog land en sand, en hoewel dit alles vir haar vreemd is, luister sy tog met belangstelling hoe daar oor wilde diere, miltsiekte in die Nasionale Krugerwildtuin, suipplekke en droogte en honderd ander dinge wat verband hou met ’n wildplaas, gepraat word.
Toe die skroef al draai, kyk Lochner weer na agter. “Alles reg?”
Sy knik net en voel hoe hulle die aarde verlaat en haar maag maak ’n snaakse draai. Dis seker hoe die man wat eerste die ruimte ingeblaas is, moes gevoel het, dink sy. Hy kon enigiets te wagte gewees het. Enigiets kon gebeur het en . . . hy kon dalk nooit weer teruggekeer het nie. En dis kompleet soos sy nou voel. Die aarde lê ver onder haar en sy is op pad na nêrens. Sy sluk, dwing haar negatiewe gedagtes in ’n ander rigting, bekyk die twee mans voor haar, want vir die eerste keer kry sy die geleentheid om haar barmhartige neef regtig goed deur te kyk.
Lochner Bothe kan beslis nie as ’n Griekse god beskryf word nie. Ook sal hy nie kan plek inneem in ’n ry van Hollywood-helde nie. Hy is ietwat te grof van struktuur en die effens geboë neus met die vierkantige kakebeen en ruie wenkbroue laat ’n mens dink aan ’n beeldhouwerk wat nog nie klaar afgerond is nie. Maar die oë onder die wenkbroue, die vierkantige skouers en die spelende spiere op die voorarms vertel jou onmiddellik dat jy met ’n ware man te doen het. Vir ’n sekere soort vrou sal Lochner Bothe geweldig aantreklik wees. Hy sal ’n baie goeie vriend uitmaak – ’n man ook gewild onder sy eie geslag. Dat die twee voor haar groot vriende is, is duidelik. Don Cawood is minder fris gebou; die meer verfynde Engelsman – ligte hare, blou oë. Dié soort man by wie ’n mens dadelik tuis en op jou gemak voel, anders as met die Duitser langs hom. Lochner se grysblou oë is net ’n bietjie te skerp en ondersoekend om jou heeltemal op jou gemak te laat voel, en daardie vae skynsel van rooi in sy hare waarsku jou ook dat hy nie ’n man is wat hom dooddra aan geduld nie. Ansie het die gevoel dit sou vir haar voordeliger gewees het as Don Cawood liewer haar neef was, want sy kan net nie van die gevoel ontslae raak dat sy en hierdie sogenaamde neef van haar nie na alles deur dieselfde bril kyk nie. Uit die staanspoor het sy instinktief geweet dat sy haar man teen hom sal moet staan as sy nie wil toelaat dat hy haar totaal oorweldig en haar lewe heeltemal oorheers nie. En dis presies wat hy tot dusver gedoen het, besef sy misnoeg. Sy is gesê sy kom saam Friedesheim toe, en alle reëlings is deur hom getref op ’n wyse wat laat deurskemer het dat hy gewoond is om besluite te neem en geen teenkanting sal duld nie. Hy sê en jy doen. Haar hart sit in haar keel toe die bosryke aarde onder hulle begin nader kom en die helikopter sy landingsplek tussen die Bosveldbome kry.
“Ons is hier.” Lochner glimlag na agter en Ansie kyk om haar rond.
As sy net kan seker wees dit is die plek waar sy moet wees, dink sy ongelukkig.
Don Cawood help haar uit en sê vriendelik: “Welkom op Hunters Lodge.”
Ansie kyk verras om haar rond. Sy het nie so iets in die hart van hierdie uitgestrekte boswêreld verwag nie. In die paar uur wat verby is, het die onrus in haar weer begin aangroei terwyl sy na die wilde wêreld ver onder haar afgekyk het. Dis of hulle die beskawing totaal en al verlaat het. ’n Paar keer het Lochner aan haar troppe olifante, bokke, kameelperde en sebras uitgewys en hoe verder noord hulle gevorder het, hoe digter het die bosse en bome geword.
Met verligting sien Ansie egter nou dat daar ook ’n beskaafde peil in hierdie ongetemde wêreld gehandhaaf word. Ses moderne chalets van klinkersteen smelt pragtig saam met die omgewing. Die hoofgebou is van dieselfde steen en natuurlik is die sentrale punt die groot, koel lapa met sy rietdak. Want in hierdie wêreld met sy versengende hitte leef sy bewoners graag buite. Sy merk ook op dat elke chalet met lugreëling toegerus is.
“Ons gaan darem seker eers iets koels geniet voordat ek julle huis toe neem,” laat Don hoor en hulle stap aan na die hoofgebou. Ansie se nuuskierige oë sien alles raak en sy hou van wat sy sien. Die sitkamer met sy ingeboude kroeg is smaakvol en baie netjies. Don het ’n woonstel aan die hoofgebou.
“Jy het heelwat chalets. Kry jy baie besoekers hier?” wil Ansie belangstellend weet terwyl sy aan haar yskoue maroeladrankie proe.
“Ja. Plaaslik sowel as van oorsee. Veral van oorsee. Trofeejagters.”
“Wat is trofeejagters?”
“Hulle stel net belang daarin om die dier te skiet en met die kop en horings terug te gaan en tuis daarmee te gaan spog,” beantwoord Lochner haar vraag.
Don glimlag goedig, laat teenoor Ansie hoor: “Jou neef het ’n broertjie dood aan hierdie soort jagters. Hy glo jy maak nie ’n dier dood om jou ydelheid te streel nie. Jy skiet net ’n dier om drie redes: om hom uit lyding te verlos; om uit te dun wanneer die spesie se voortbestaan bedreig word en vir kos. Maar Hunters Lodge is ’n sakeonderneming en word as sodanig bedryf. Sonder trofeejagters sal dit nie winsgewend wees nie.”
Ansie kyk vraend na Lochner. “Hoe bedryf jy dan jou wildplaas om dit winsgewend te kry?”
“Ek vang en verkoop lewende diere. Daar word ook gejag, maar alleenlik op dié wat ek verplig
