dat ek my jagters Friedesheim toe bring. Maar hy kan ons gewoonlik nie gou genoeg van sy grond af wegkry nie!”
Lochner kap fronsend terug: “Jy weet dis nie hoe ek dit bedoel nie, maar ek het ’n hekel aan ledige, ryk mense.”
“Maar daardie ledige, ryk mense bring vir ons baie geld in, vriend.”
Lochner staan op, wys daardeur duidelik dat hy nie nou in ’n diskussie betrek wil word nie. “Ons moet nou huis kry.”
Hul bagasie is reeds in die Land Rover ingelaai en hulle lê die tien kilometer tussen die opstalle vinnig af. Dis ’n heel ander prentjie as die Lodge wat Ansie se oë begroet toe hulle op Friedesheim se werf stilhou. Dit pas meer by haar idee van ’n wildplaas in die hart van die gramadoelas. Tog . . . sy hou van wat sy sien, dalk meer as van Don Cawood se plek.
Lochner se kliphuis smelt saam met die omringende natuur. Dis duidelik ook ’n buiteleweplek. ’n Breë klipstoep, onder die grasdak gestut deur ruwe boomstompe, omring die hele huis en toe hulle binnestap, is dit soos sy verwag het dit sal lyk. Die nodige toegewings aan die beskawing om gerieflik en gemaklik te leef, is gedoen. Maar vir die res is alles duidelik so ru moontlik gehou. Velle van verskillende diere lê gestrooi op die blink klipvloer. Die gemakstoele op die stoep en in die ruim sitkamer is doelbewus onafgewerk gelaat terwyl die stoffering die nodige gerief verskaf. Deur ’n halfoop deur kan Ansie die moderne geriewe in die kombuis sien en tot haar verbasing gewaar sy ook ’n televisiestel en ’n hoëtroustel in die sitkamer.
“Jy het sowaar ’n televisie ook,” kan sy nie help om verbaas te sê nie.
Lochner glimlag tergend. “Ja. Ons vang die sein van Polokwane se toring op. Dis darem nie heeltemal so primitief soos wat jy verwag het nie, nè?”
Sy bloos effens. Hierdie neef van haar se afleidings is na haar sin gans te na aan die kol.
’n Swart vrou, onberispelik netjies, maak haar verskyning in die binnedeur, en toe sy Lochner gewaar, straal haar gesig. Ook Lochner se breë glimlag verraai dat hy bly is om weer tuis te wees.
“En hierdie is Liesbet. Sy is die baas van die huis. Binnekant is haar woord wet. Liesbet, dit is my niggie, Ansie van der Merwe. En my eerste opdrag aangaande haar is dat jy haar sal vet voer sodat sy ’n bietjie vleis om haar gebeentes kan kry.”
Lochner kyk tergend af op die effens gesteurde gesiggie hier digby sy skouer. “Nou kan sy my ’n slag uitlos en toesien dat jy jou kos alles opeet. Het jy ’n kamer vir haar gereed, Liesbet?”
“Natuurlik, meneer. Meneer Don het laat weet ek moet meneer en ’n gas vandag verwag. Kom, juffrou. Ek sal jou jou kamer gaan wys. Sal ek iets te drinke stoep toe bring?”
Lochner skud sy kop. “Dankie, nee, Liesbet. Ons het pas iets by die Lodge gedrink. Ek wil eers ’n bietjie inspeksie doen. Sorg jy maar dat juffrou Van der Merwe alles het wat sy nodig het. Waar is Salmon?”
“Suipplekke gaan nagaan, maar hy behoort nou enige tyd terug te kom.”
Die twee mans stap weer op die breë, koel stoep uit.
“Dankie vir jou moeite, Don. Ons sal regmaak.”
“Vergeet dit.” Hy kyk sy buurman ondersoekend aan. Hy bly steeds verbaas oor die skielike verskyning van ’n niggie in Lochner se lewe. Hulle stap darem nou al ’n paar jaar saam, goed ’n stuk of tien, en nog nooit het Lochner van ’n niggie gepraat nie. En toe skielik is hy inderhaas hier weg en keer nou met ’n niggie terug – ’n vaal, bleek muisie en een wat duidelik baie siek was. “Hoe gaan dit regtig met jou niggie?”
Weer kry Don die gevoel dat Lochner nie gretig is om oor haar te praat nie toe hy net kortaf antwoord: “Sy is gesond, moet net goed uitrus en aansterk. Enigiets snaaks hier rond gebeur terwyl ek weg was?”
“Nee, nie juis nie.” Hy kan sien Lochner brand om inspeksie te begin doen en groet maar. “Sien julle later weer.”
In die huis word Ansie in geen twyfel gelaat wie die baas van die plaas is nie. Dis meneer voor en meneer agter en hoewel die heldeverering Ansie effens irriteer, besef sy ook hoe gelukkig sy was om net ’n huishoudster hier aan te tref. Liesbet gaan uit haar pad om meneer se niggie tuis te laat voel, maar dit sou dalk ’n heel ander prentjie gewees het as dit Lochner se vrou was wat skielik met ’n onbekende niggie opgesaal gesit het. Maar daar sal natuurlik êrens ’n vrou op die toneel wees. ’n Man soos Lochner Bothe sal wel ’n vriendin of selfs vriendinne hê. Sy frons, wonder bekommerd hoe haar skielike verskyning sy private lewe gaan beïnvloed. Sy kan die gevoel dat sy ’n indringer is nie afgeskud kry nie. Feit is tog dat dit nie sý was wat haar aan hom opgedring het nie. Dis hý wat haar summier in sy lewe ingesleep het. Die heel beste ding sal wees om maar toe te laat dat Liesbet haar vet voer sodat sy haar eie paadjie kan loop. Sy kan nie vir ’n onbepaalde tyd aalmoese van hierdie neef bly ontvang nie. Sy weet nie hoe en op watter vlak sy in die verlede ’n bestaan gevoer het nie. Maar een ding weet sy instinktief en dis dat sy nie vir haar daaglikse behoeftes in ander se oë gekyk het nie. Sy het vir haarself gesorg . . . en hoe gouer dit weer begin gebeur, hoe beter.
Die ergste hitte van die Bosveldse somerdag het begin afneem toe sy later, ná twee koppies tee en vier tuisgemaakte koekies, op die stoep uitstap. Daar is geen teken van haar gasheer nie. Sy het, terwyl sy besig was om haar skamele klerevoorraad uit te pak, die dreuning van ’n voertuig gehoor. Dit was natuurlik Lochner wat nie gou genoeg terug in die natuur en tussen sy wilde diere kon kom nie. Die tyd wat hy om haar ontwil in die stad moes deurbring, was seker vir hom ’n marteling, en weer voel sy verbaas daaroor. Kry ’n mens werklik vandag nog sulke konsensieuse familielede?
Ansie gaan op haar eie inspeksietog. Eers loop sy deur die huis. Vanuit die ruim sitkamer gaan haar kamer met sy private badkamer regs uit en aan die oorkant vind sy nog ’n slaapkamer en badkamer, duidelik die baas s’n. Ook in die vertrek wat sy as sy kantoor eien, word dieselfde ru afwerking in meubels en klipvloere herhaal wat die plek so ’n bekoring van sy eie gee. Opnuut besef sy haar neef is nie ’n man wat hom met tierlantyntjies en fieterjasies moeg maak nie. Nêrens is die afronding van ’n vrouehand te sien nie. Sy huis is soos hy is – jy vat hom soos hy is of jy los hom.
Agter die huis vind sy stalle met vier perde in, en hoewel sy nie seker is of sy enige ware kennis van perde het nie, kan sy sien dat dit kwaliteitdiere is. Hul versorging en die netheid van die stalle is onberispelik. Nog ’n entjie verder is die woonkwartiere van sy werkers, en ook hier val die netheid haar op. Sy merk ’n televisie-antenne op die dak op. Lochner sorg vir sy mense. Hy is blykbaar net so ’n pligsgetroue baas as neef.
Op haar terugpad kom ’n Land Rover en ’n bakkie aangery. Dis seker Lochner en sy regterhand, Salmon, wat terugkeer. Agter op die bakkie merk sy tot haar verbasing ’n kameelperd.
“Is hy dood?” vra sy geskok en kyk ontsteld na die lelike, rou wond in die agterboud.
“Nee. Net verdoof. Ek ry nooit sonder my verdowingspyle nie. Jy kan help as jy wil. Ons moet haar wond regsien voordat sy bykom.”
Ansie gril vir die bloederige wond, maar sy kry gewillig ’n poot beet en help trek tot die kameelperd op die trollie is. Dis ’n tuisgemaakte kontrepsie van planke met vier wiele onder. Salmon en Lochner gryp die trekstang vas en Ansie volg in die rigting van die stalle. Twee deure word oopgestoot en sy sien ’n groot vertrek met ’n sementvloer, ingerig soos die spreekkamer van ’n veearts. Dis dus hier waar Lochner sy siek en beseerde diere dokter. Sy staan eenkant en toekyk hoe Lochner en ’n baie vaardige Salmon die wond begin behandel.
“Hoe op aarde het julle haar op
