en versigtig met ’n verwonde dier kan werk, pynlik presies sy taak kan verrig. ’n Man met ’n ruim hart vir God se natuur en met die diepste respek vir die skepping en die Skepper daarvan. ’n Man wat nie huiwer om sy opinie te lug nie en wat nie ’n sentimeter sal afwyk van sy oortuigings nie. ’n Man wat haar baie veilig en beskermd laat voel . . . en haar oë val toe.
Sy is teleurgesteld toe sy die volgende oggend wakker word en van Liesbet verneem dat Lochner en Salmon al ligdag weg is veld toe. Sy stap later af stalle toe, sien tot haar vreugde dat die pasiënt staan en smul aan die voer wat vir haar gegooi is en dat haar oë helder en belangstellend is toe sy haar besoekster gewaar.
“Hallo, Lang Leentjie,” groet-doop sy hardop. “Ek is bly om te sien jy voel beter vandag.”
“Wat makeer Lang Leentjie dan?” vra ’n stem skielik agter haar en sy swaai om en kyk in Don se laggende gesig vas.
“O, ek het jou nie hoor kom nie. Goeiemôre!” groet sy vrolik en Don se wenkbroue lig. Sy lyk vanoggend darem beter as gister.
“Môre. Wat makeer ons langbeendame?”
“Lochner dink wildehonde het haar beetgekry. Hulle het haar gistermiddag ingebring. Sien jy? Haar boud het ’n lelike wond.”
“Ek sien. Ek is op pad dorp toe. Is daar iets wat ek vir julle kan saambring?”
“Ek weet nie, en Lochner is veld toe. Kom ons gaan hoor by Liesbet.” Hulle begin aanstap en Don Cawood begin subtiel uitvra, want hierdie niggie van sy vriend interesseer hom.
“Jy lyk vanoggend baie beter as gister,” laat hy hoor. “Lochner moes jou al vroeër huis toe gebring het, in plaas daarvan om ’n maand daar by jou te gaan sit het. Hoe lank was jy siek?”
Sy frons liggies. “Baie lank. Maande lank. Was Lochner ’n hele maand daar by my?”
“Ja. Weet jy dan nie daarvan nie?”
Sy aarsel, antwoord versigtig: “Dis maar eintlik die laaste paar dae dat ek myself geraak het. Dit was baie gaaf van hom om . . . om na my om te sien. Dit moes vir hom soos vier eeue gevoel het. Hy is nie ’n stadsmens nie.”
“Nee, beslis nie. Ek was self verbaas dat hy so lank daar gebly het. Hy moet baie vir sy niggietjie omgee om ’n maand in die stad te kan oorleef het.”
Ansie voel ongemaklik. Don voer iets in die mou en sy weet nie wat nie. “Lochner het ’n baie sterk pligsbesef.”
“Ja, dit is so. Ek kan net nie verstaan hoekom hy al die jare so oor jou geswyg het nie. Die een of ander tyd moes dit tog in ’n gesprek uitgekom het dat hy nog ’n niggie êrens het. Ook toe hy uit die stad gebel het om te hoor hoe dit hier gaan, het hy net genoem hy is vir siekte van ’n familielid daar. Gister op die lughawe het ek maar ontdek dis ’n niggie wat hy al die tyd so opgepas het. Ís jy sy niggie?”
Die vraag is totaal onverhoeds en sy kyk hom verslae aan. “Natuurlik, hoe . . .?” Sy klap haar mond toe. Is sy? Hoe weet sy? Maar hoekom sal Lochner so iets wil voorgee? Dis tog onsinnig. Die wonderlike vrede en gerustheid wat sedert gistermiddag in haar posgevat het, lê skielik aan skerwe.
Don sien haar ontsteltenis en doen sy bes om sy taktloosheid toe te smeer: “Ek terg sommer. Natuurlik is jy sy niggie. Dis maar net eienaardig dat hy nooit voorheen van jou gepraat het nie.”
Ansie frons. “Miskien nie so eienaardig nie. Ons het aparte lewens gelei, niks met mekaar te doene gehad nie. Dis maar as gevolg van die ongeluk dat ons paaie gekruis het. Ons het nie een verwag dat ons ooit deur omstandighede saamgegooi sou word nie. Dit het maar net gebeur. Dis ook net tydelik. Sodra ek sterk genoeg is, gaan ek terug.”
“Terug waarheen?”
“Stad toe. Kaap toe.” Verlig roep sy na Liesbet toe hulle die stoep bereik en sy voel nog meer verlig toe Don vertrek. Sy weet nie hoekom sy vrae haar so ontstel nie. Dis tog belaglik. Lochner sal tog nie sê sy is sy niggie as sy nie sy niggie is nie?
Maar toe Lochner en Salmon daardie namiddag moeg en gesweet uit die veld terugkeer, spook hierdie vraag nog steeds in haar en het dit genoeg tyd gehad om haar deur die lang, ledige, warm dag buite verhouding te treiter.
Hy kom nie dadelik iets agter nie. “Ons het die spore van die wildehonde gekry. Ek sal Don moet waarsku. Hulle is deur die rivier na sy kant toe. Dis ’n groot trop. Hulle het een van my rooibokke gevang.”
Dis eers nadat hy met Don oor die telefoon gepraat het en moeg op ’n stoel neersak, ’n koue bier in die hand, dat hy haar geslote gesig opmerk.
“Hoe gaan dit vandag? Is iets verkeerd?”
“Nee. Ek voel goed, beter as gister.”
“Dis goed. Wat het jy heeldag gedoen?”
“Gelees, gesit, gelê. Lang Leentjie besoek . . .”
“Lang Leentjie?”
“Die kameelperd. Dit lyk of sy gesond gaan word.”
“Ja.”
Stilte. Hy hou haar onderlangs dop, sê dan kortaf: “Iets is nogtans verkeerd. Is dit omdat jy verveeld was? Daar is baie interessante leesstof in my kantoor as jy wil . . .”
“Ek was in jou kantoor, maar ek kon nie vind waarna ek soek nie.”
“Wat soek jy? Ek het nie vrouetydskrifte . . .”
“Maar jy het darem seker ’n fotoalbum?”
“ ’n Fotoalbum?”
“Ja. Ek het gesoek na ’n fotoalbum. Almal het tog foto’s van hul familie. Waar hou jy joune?”
Hy frons ontevrede. “Ek hou nie sulke goed aan nie. Ek is nie die sentimentele soort nie.”
Sy is openlik vererg. “Dis nie sentimenteel om familie-foto’s te hou nie. Dis onnatuurlik om dit nié te hê nie.”
Sy frons verdiep. “Wel, dan is ek seker onnatuurlik. Ek het nie prentjies nodig om die mense wat vir my iets beteken, te onthou nie. Ek onthou hulle in die hart.”
Sy is nou vies. Hy laat haar soos ’n gek voel, ’n sentimentele gek. “Jy het dus ook geen foto van my nie?”
“Nee. Hoekom sal ek hê? Ek het ’n foto van my ma en pa as jy dit wil sien.”
Sy sug, swaai haar hand gefrustreerd. “Aag, los maar . . .”
“Waaroor gaan dit alles, Anna?”
Hy noem haar Anna! Versigtig nou, Ansie, waarsku sy haarself. Hierdie neef is nou ook vies. Maar sy lig haar ken.
“Ek het maar net skielik daaraan gedink ek het geen bewys dat jy my neef is nie. Hoe is ons familie? Van watter kant af?”
Hy sit sy bierblik hard neer en sy grysblou oë neem weer dieselfde vreemde uitdrukking aan as toe hy gister gepraat het van die mense wat die natuur so verniel. Dis yskoud en kliphard.
“Jy dink dus ek het jou onder valse voorwendsels hierheen gebring. Om wat te maak, kan jy my sê?”
Sy
