hou haar hand in die lug. “Ek gaan nie weer oor haar stry nie, ek wil my pa gaan bel. Kom tog net tot ’n punt en trou met haar.” Sy tel weer haar tassie op en draai na die trap toe.
“Ek dog dis juis wat jy nie wil hê nie?”
“Jy kan doen net wat jy wil,” sê sy gelykmatig. “As my teenstand belangrik was, wat ek nie glo die geval was nie, trek ek dit terug. Trou met Yvonne.” Stywenek stap sy met die trap op.
Hy volg haar tandeknersend en gaan help die kinders uit die bad uit. Toe hulle in hulle nagklere is, kyk hulle rond.
“Waar is Olivia?” vra Emma. “Sy moet ons storie kom lees.”
“Ek kan dit ook lees,” sê hy. “Ek het dit die afgelope twee aande gelees.”
Emma lyk skepties. “Ja,” erken sy teësinnig. “Maar Olivia lees beter.”
“Livja,” sê Nicky beslis.
Gelukkig kom Olivia op daardie oomblik in, haar gesig nou weer vrolik en ontspanne na haar gesprek met haar pa. Albei kinders storm op haar af, omhels haar so woes dat sy omtrent omval en wil weet waar sy so lank was. Nicolas staan hulle woordeloos en aankyk.
“Storie,” sê Nicky vir haar.
“Hulle vind jou manier van stories lees beter as myne,” se Nicolas vir haar.
“Sy kan die diere namaak,” verduidelik Emma. “Al die stemme.”
Hy gaan sit in ’n stoel en luister terwyl Olivia vir hulle lees. Dat sy dit goed doen, kan hy dadelik sien, maar wat hom meer boei, is hoe sy kinders by haar sit. Nicky is op haar skoot en Emma het onder haar een arm ingekruip sodat haar kop teen Olivia se bors lê.
Na die kinders in die bed is, kyk Nicolas na Olivia en vra of sy nie lus is vir koffie nie.
“Nee dankie,” sê sy vriendelik. “Ek wil nou gaan bad en vroeg in die bed klim.”
“Het jy baie laat nagte gehad?” vra hy koel.
“Nogal, ja,” antwoord sy onverstoord. “Ek was gisteraand na ’n baie vrolike partytjie wat aangehou het tot die oggendure.” Sy glimlag. “So ek sê maar nag.”
Sy bly ewe ontwykend die volgende paar dae. Hy doen sy bes om haar alleen in die hande te kry, maar sy bly hom ontwyk. Sy is óf saam met die kinders óf sy het dringende briewe om te skryf, oproepe om te maak of ’n televisieprogram om te kyk. Eers Woensdagaand kry hy haar alleen in die kombuis waar sy vir haar staan en tee maak.
“Olivia,” sê hy. “Ek wil met jou praat.”
“Hoekom?”
“Is jy nog kwaad vir my?”
“Hoekom sou ek kwaad wees?” Haar blou oë kyk onskuldig op na hom.
“Omdat ek so kwaad was na jy ons afgeluister het.”
“Ek was nie kwaad nie en ek het julle ook nie afgeluister nie. Julle het onder die boom gestaan en buitendien het ek jou gesê jy kan met Yvonne doen net wat jy wil.” Die ketel kook en sy gooi ’n teesakkie in haar beker en roer dit stadig heen en weer.
“Ek wil niks met haar doen nie.”
Sy lig die teesakkie uit en kyk hom vraend aan. “Wil jy ook tee hê?”
“Nee dankie, en moenie die onderwerp verander nie. Daar is niks tussen my en Yvonne nie. Dis verby.”
“Ek is jammer om dit te hoor,” sê sy vroom. “Sy gee my ongetwyfeld die skuld hiervoor.”
“Dit ís jou skuld,” sê hy ferm.
Sy sug. “Soos ek al hoeveel keer gesê het, as jy jou laat beïnvloed deur wat ander mense sê, kan jy my nie blameer nie.”
Hy rol sy oë en byt die woorde terug wat hy wou sê, want hy wil nie met haar baklei nie. “Olivia,” sê hy. “Wil jy nie een aand saam met my gaan eet nie?”
Sy kyk na hom oor die rand van haar beker. “Ek eet byna elke aand saam met jou. Jy kom mos deesdae vroeër van die werk af.”
“Dis nie wat ek bedoel nie. Dis saam met die kinders en tel nie. Ek wil hê ek en jy moet gaan uiteet.”
“Nee, dit kan nie.”
“Hoekom nie?”
“Ek gaan uiteet of jy kan gaan uiteet, maar nie ons al twee nie. Iemand moet by die kinders bly.”
“Katie sal. Sy gee nie om nie. Dis wat ons gedoen het voor jy gekom het.”
“O,” sê sy en drink haar tee.
“Sal jy dan?” vra hy. “Môreaand? Kan ek vir ons ’n tafel bespreek?”
Sy haal haar skouers op. “Ek veronderstel so, al kan ek nie verstaan waarom jy dit wil doen nie. Die kos by die huis is net so lekker en mens hoef nie so lank te wag nie.”
“Dit het niks met die kos te doen nie!”
“Goed,” sê sy ongeërg en stap by hom verby. “Maar ek kan nie sien waarom mens in ’n ander plek wil gaan eet as jy nie in die kos belangstel nie.”
Hy klem sy kake opmekaar en wonder of hy sy hand sal breek as hy sy vuis deur die muur slaan.
Maar toe sy die volgende aand uit haar kamer uitkom, lyk sy so mooi dat sy sy asem wegslaan. Weg is die kortbroek en hemp, die poniestert en kaal voete. Sy dra ’n kort, syerige donkerblou rok, afgewerk in diepblou satynlint die kleur van haar oë. Haar hare is opgekam en aan haar ore hang trosse kristalle in skakerings van blou, swart en pers.
“Waarheen gaan jy?” wil Emma dadelik weet en sy draai bewonderend om Olivia.
“Ek gaan uiteet.”
“Saam met wie?”
“Saam met my,” sê Nicolas beslis.
“Livja,” sê Nicky en wys hy wil opgetel word. Olivia tel hom op al lyk Nicolas asof hy wil protesteer, bang dat haar mooi rok sal kreukel. “Mooi,” sê Nicky en speel met haar oorbelle.
Sy steier effens en Nicolas merk op dat sy baie hoë hakke aanhet. Hy staan vorentoe en vat Nicky by haar.
“Julle gaan nou soet slaap,” sê hy. “Katie sal by julle bly en ons sal nie laat terugkom nie.”
Sy kyk vinnig na hom. “Ons hoop so. In my ondervinding is die kelners so stadig dat mens omtrent die tafelblad opknaag voor jou kos kom.”
Hy besluit wyslik om nie te antwoord nie, soen die kinders en stuur Olivia in die rigting van die motor. Om by veilige onderwerpe te bly, vra hy haar uit na haar broers en sy antwoord gewillig genoeg.
“As ek geweet het dat jy jou broers grootgemaak het, sou ek nie aan die begin getwyfel het of jy die regte persoon is nie.” Hy kyk na haar, maar sy toon geen reaksie nie. “Jou pa het ons genooi
