style="font-size:15px;"> “Natuurlik nie. Die plaas is groot.”
Met hierdie onbevredigende antwoord moet hy tevrede wees, en as hy gehoop het dat die aand ’n sukses sal wees en dat sy hom die geleentheid sal gee om intiem met haar te gesels, is hy verkeerd.
Die restaurant is baie deftig en soos Olivia dadelik sien, baie duur. Sagte lig kom uit goue muurlampies, die dik mat demp onnodige geluide, ’n strykkwartet speel strelend in die agtergrond en daar is rooi rose op die spierwit tafeldoek. Olivia bekyk die kelner krities toe hy vorentoe spring, haar stoel uittrek en die wynkaart voor Nicolas neersit.
“Ek was jare lank ’n kelnerin,” vertel sy vir Nicolas. “Toe ek studeer het.”
“Jy het ook al alles gedoen,” merk hy op nadat hy vir hulle wyn bestel het.
“Dit was die jare van die droogte,” sê sy. “Pa het swaar gekry en ek het gevoel ek moet my deel bydra.”
Die wyn word gebring en vir hulle geskink en Olivia se kritiese blik versag effens toe Nicolas sy glas lig en liggies teen hare klink. “Kan ons drink op ’n meer vreedsame saambestaan?” vra hy en sy oë blink.
“Ek sal probeer,” gee sy toe en kyk bly op toe die volgende kelner ’n mandjie warm broodrolletjies voor hulle neersit. Die reuk van die vars gebakte brood laat haar besef hoe honger sy is en sy vat dadelik een en kyk rond vir die botter. “Daar’s nie botter nie,” sê sy vir Nicolas.
Hy roep die kelner nader en dra die boodskap oor. Die jong man buig verskonend en verdwyn na die kombuis toe.
“Hy’t vergeet,” sê sy na hulle lank gewag het. “Dis seker chaos in die kombuis en die kok het hom iets anders gegee om te doen.” Sy breek die kouer wordende broodjie oop en begin dit droog eet.
Nicolas probeer vergeefs die kelner in die hande kry en hy kom eers nader toe hy reken hy kan hulle bestelling kom neem. Teen daardie tyd het Olivia haar brood verorber. Hulle bestel albei die koue komkommersop en dit is, tot Nicolas se verligting, baie lekker. Hy voel soos ’n skoolseun wat sy eerste meisie uitneem en kan nie verstaan waarom hy so voel nie; hy is ’n gesoute restaurantbesoeker en was nog altyd in staat om sy vriendinne se gemak te verseker.
Toe hulle hoofgereg kom, is Olivia nie meer so erg honger nie en sy begin ontspan. Sy het kalfsvleis in ’n peperroomsous bestel en dit ruik so heerlik dat sy met plesier haar mes en vurk optel en begin eet.
“Wat is nou verkeerd?” vra Nicolas radeloos toe hy sien hoe sy elke stukkie vleis bestudeer, die helfte afsny en die res fronsend kou.
“Dis snaakse kalfsvleis,” sê sy. “Eintlik is ek in beginsel gekant teen kalfsvleis en as jy eers ’n kalfie hans grootgemaak het, sal jy verstaan waarom, maar die een ding wat ek weet, is dat kalfsvleis maer is. Ek meen, dit het geen vet aan nie. Hierdie stukkies is die helfte net vet.” Sy kou nadenkend. “Om die waarheid te sê, ek dink glad nie dis kalfsvleis nie. Dit smaak na lemoen.”
Nicolas is nou woedend en roep die kelner nader. Hy wys na Olivia se bord. “Is dit die kalfsvleis wat ons bestel het?” vra hy.
Die kelner buig oor Olivia se bord en word rooi. “O aarde,” prewel hy. “Dis die eend in lemoensous. Hoe het dit gebeur?”
“Ek weet nie,” sê Nicolas deur geklemde kake. “Maar kan jy asseblief die regte bestelling bring?”
“Natuurlik,” sê die verbouereerde kelner en ruk die bord weg. Sy plan was ongetwyfeld om dit oor Olivia se skouer te verwyder, maar hy is so verbouereerd dat hy ewe lomp die bord teen haar skouer stamp. Sappige, vetterige stukkies eend, die dik lemoensous, peperkorrels en garnering gly oor haar skouer, af oor haar bors en op haar skoot.
“My liewe magtig!” roep Nicolas en spring op.
Die arme kelner gryp vervaard na die naaste servet en begin onbeholpe skoonvee. Al wat hy eintlik bereik, is om die vetterige gemors verder te versprei.
Nicolas is so kwaad dat hy niks meer kan sê nie en Olivia bly doodstil sit en kou aan haar wange sodat sy nie moet begin lag nie.
“Bring ons rekening!” beveel Nicolas. Teen hierdie tyd is die bestuurder ook by en hy verseker hulle handewringend dat daar geen koste is nie en dat hulle bereid is om Olivia se rok te laat skoonmaak. Ander eters kyk geskok of geamuseerd na die petalje en Nicolas loop om die tafel, gryp Olivia se hand en sleep haar omtrent by die restaurant uit. “Ek kom nooit weer hiernatoe nie,” sê hy oor sy skouer vir die bestuurder, wat onophoudelik verskoning maak.
Olivia sê nie ’n dooie woord nie. Sy sit tjoepstil in die motor, te bang om te roer, want sy wil nie hê die kos moet aan Nicolas se motor afsmeer nie. Sy kry ook nie eintlik kans om te praat nie, want hy tier sonder ophou.
By die huis gekom, ruk hy haar motordeur oop, stoot haar voor hom uit tot in die kombuis en ruk die ritssluiter van die rok met een haal oop.
“Nicolas,” probeer sy keer. “Ek kan dit self … dis miskien beter in die badkamer …”
Hy luister nie na haar nie, stroop die besmeerde rok van haar af en druk haar tot by die wasbak. Hy maak ’n lap onder die warmwaterkraan nat en begin haar nek skoonvee. Toe hy sien daar is selfs sous aan die een hangende oorbel, pluk hy dit ook af en hou dit onder die kraan. Sy staan bedremmeld in haar onderklere, bly dat sy darem die mooiste swart goedjies aangetrek het, maar toe hy eindelik tevrede is dat sy skoon genoeg is en effens wegstaan, kan sy dit nie langer hou nie en begin lag. Sy lag dat die trane loop.
“Wat is so snaaks?” vra hy stuurs.
“Ek het mos gesê,” proes sy. “Ek het mos gesê ons moet liewers by die huis bly.”
“Hoekom? Gebeur hierdie soort ding altyd met jou?”
Sy vee haar oë af. “Nee, dis die eerste keer en ek het dit ook nooit gedoen toe ek ’n kelnerin was nie. O nee. Ek het netjies bedien. Dis net …”
Hy maak die yskas oop en bekyk die rakke. “Dis net dat ons nie geëet het nie,” sê hy en begin bakke uithaal. “Hier is van gisteraand se skaapboud oor.” Hy buk en haal borde uit ’n kas uit. “Of sal ek vir ons ’n omelet maak?”
Sy kyk af na haar lyf. “’n Vleisbroodjie sal lekker wees, maar ek kan regtig nie in my onderklere eet nie. Mag ek dalk net my kamerjas gaan haal?”
Hy laat gly sy oë oor haar lyf asof hy haar vir die eerste keer raaksien en kyk vinnig weg. “Ek veronderstel so.”
“Net vir geval Katie inkom en wonder wat hier aangaan,” sê sy bedees al is haar oë nog vol lag.
“Ja, ja,” sê hy en maak ’n beweging met sy hand.
Sy buk om die rok op te tel. “Ek sal die rok solank in die bad laat lê. Miskien kom dit tog skoon.” Sy stap na die deur toe, sien nie Nicky se lokomotief wat daar vergete gebly het nie en struikel daaroor. Sy gryp woes na die muur om haar balans te hou en trap skeef met die hoëhakskoene. Toe sy afkyk, lê die hak afgebreek.
Nicolas, wat vinnig nader gekom het om te help, kyk net na die gebreekte skoen.
“Soos ek gesê het,” sê sy en skop albei skoene uit. “Dis nie vanaand die regte aand nie. Ek dink ek moet net soetjies in die bed gaan klim.”
Nicolas hou
