my te kwel oor jou liefdeslewe. Ek stel meer belang in my eie. Het daardie mooi meisiekind ’n ander helfte?”
“Van wie praat jy?”
“Jou oppasser. Die Olivia-kind.”
“Ek weet nie wat jy bedoel met so ’n simpel frase nie. Wat is ’n ander helfte?”
Kenneth lag goedig. “Moenie jou dom hou nie. Het sy ’n kêrel?”
“Nee, sy stel nie belang in trou nie.”
Kenneth draai sy kop en kyk sy vriend vinnig aan. “Ek hoef ook nie met haar te trou nie. Na die laaste fiasko stel ek self nie langer belang in trou nie. Ek dink as ons terugkom, stel jy my mooi formeel aan haar voor, dan kan ek haar mos bel en vra of sy nie saam met my wil uitgaan nie.”
Nicolas se nek kriewel so dat hy wonder of ’n muskiet hom nie gebyt het toe hulle daar op die stoep gestaan het nie. “Ek sal niks van die aard doen nie,” sê hy geïrriteerd en krap aan sy nek.
“Maar jy sê dan jy het geen belang daar nie.”
“Natuurlik nie! Dit beteken nie ek gaan haar aan al my mansvriende voorstel nie. Veral nie aan so ’n wolf soos jy nie.”
Kenneth lag, glad nie beledig nie. “Ek kan dit nie help as ek ’n oog het vir ’n mooi meisie nie.”
“Dit het jou al twee huwelike gekos,” sê Nicolas suur.
“Dis waar, maar dit beteken nie daar is nie ’n nommer drie wat êrens sit en wag dat ek haar moet leer wat liefde is nie.”
Nicolas pluk sy donkerbril uit en sit dit op, want dis of die hele landskap om hom, huise en tuine en lamppale, uitgedoof word in ’n woedende wit lig. “Jy hou jou hande van haar af,” sê hy deur geklemde kake. “Sy is nie ’n produk in ’n supermark nie en jy het haar hoegenaamd niks te leer nie. Sy kom uit ’n baie ordentlike huis, ek het al haar pa ontmoet. Hy … hy vertrou dat ek ’n oog oor sy dogter sal hou.”
“Goed, goed,” sê Kenneth paaiend. “Genade, ek het nie geweet vaderskap maak ’n mens so streng nie. Goeie ding ek het nooit kinders gehad nie. Maar as ek mooi belowe om my hande tuis te hou, kan jy tog nie kapsie maak as ek haar net uitneem om byvoorbeeld lekker te gaan eet nie?”
“Ek sou dit allermins aanbeveel. Kelners val oor hulle voete en smyt die kos oor haar kop. Sy was self in haar studentedae ’n kelnerin,” verduidelik hy. “Ek dink sy straal haar kritiese benadering uit, dis waarom alles verkeerd gaan.”
“Ag, as hulle dit doen, neem ek haar na my huis toe en trek haar besmeerde rokkie vir haar uit en …”
Nicolas is baie bly toe hulle by die tennisklub indraai en hy val omtrent uit die motor uit. Hy ken Kenneth al van hulle saam in die koshuis was op universiteit en alhoewel sy vriend se lewenstyl altyd vir hom bietjie immoreel en uitspattig was, kom hulle nog altyd baie goed klaar. Waarom hy nou voel asof hy sy vriend se gesig wil pap slaan, weet hy glad nie.
Met sy eerste afslaanhou slaan hy die bal so wreedaardig hard dat hy ’n snaar breek en ’n raket by een van die ander spelers moet leen. Dit maak hom net kwater en waar hy Kenneth gewoonlik maklik wen, speel hy so woes en plaas hy die balle so onoordeelkundig dat hy verloor. Dit verbeter nie sy bui nie.
Olivia het gesien hoe staan die twee mans na hulle en kyk en sy het gewonder waaroor hulle praat. Sedert die aand toe Nicolas haar bemorste rok so sonder seremonie afgepluk het, is sy skaam vir hom. Sy is doodseker hy het nie twee keer daaroor gedink nie, want dis vir haar baie duidelik dat hy haar as ’n kind beskou. Dit het sy daardie eerste middag gesien toe hy haar op die toonbank neergesit het en merkurochroom op haar knie gesmeer het. Daar is geen verskil vir hom tussen haar en Emma nie, behalwe dat hy miskien meer verdraagsaam is teenoor Emma.
Sy is selfs ongelukkiger toe sy Yvonne se motor sien en veral moet kyk hoe sy vir Nicolas soen en aan sy arm hang. Dis dan verby, het hy vir haar gesê. Dit lyk nie eintlik so nie.
“Kom speel, Livja,” kla Nicky toe hy sien hoe sy in die verte staar.
“Ek kry koud,” sê sy afgetrokke. “Ek dink ons moet nou gaan aantrek, dis byna tyd vir julle aandete.”
“Ja, ek kry ook koud,” stem Emma saam en hardloop om die tuinslang toe te draai.
Olivia vou handdoeke om die twee lyfies en stuur hulle binnetoe om te gaan bad terwyl sy al die speelgoed bymekaarmaak. Sy kyk verbaas op toe Yvonne se motor weer voor die voordeur stilhou en Yvonne doelgerig oor die grasperk aankom na haar toe.
“Hallo,” sê sy formeel. “Die mans is weg.”
“Ek weet, dis hoekom ek teruggekom het,” sê Yvonne sonder om te groet. Sy kyk vies af na haar elegante sandale wat wegsak in die deurweekte grasperk. “Ek wil met jou praat. Alleen.”
Olivia kyk haar uitdrukkingloos aan. Sy kry regtig koud en buk af om haar hemp op te tel en aan te trek. “Waaroor?” vra sy.
“Ek dink dis tyd dat ek jou bietjie reghelp,” sê Yvonne vriendelik genoeg. “Jy is maar ’n paar maande hier en ek dink nie jy weet watse soort mens Nicolas is nie.”
“Dis ook nie nodig nie. My werk is met die kinders.”
“Presies. Dis waarvoor jy aangestel is.” Yvonne druk haar hande deur haar hare. “Kan ons miskien op die stoep gaan sit?”
“Nee. Ek kry koud en ek moet die kinders gaan bad.”
“Jy sien,” sê Yvonne, “ek dink jy dink hierdie kinderlike gedrag bekoor vir Nic en jy is verkeerd. Hy hou van ’n volwasse vrou. Hy het reeds twee kinders, hy soek nie nog een nie.”
“Dis alles irrelevant,” sê Olivia. “Hy kan hou van meisies met twee koppe vir al wat ek omgee. Ek is die kinders se oppasser, ek het niks met hulle pa te maak nie.”
“Ek weet, ek weet. Ek kan nie meer met jou saamstem nie. Jy het jou gebied en dis waarby jy jou moet hou. Dis hoekom ek nie kan verstaan waarom jy goed doen soos om op die bank aan die slaap te raak as jy goed weet ons kom later daar in nie.”
“Ek het by Nicky gelê!” sê Olivia ontstoke. “Dit was nie ’n doelbewuste optrede nie. Die kind was nog siek en hy was bang en … Buitendien, hoe moes ek weet dat jy saam met hom sou huis toe kom?”
Yvonne gee ’n wyse en veelbetekenende glimlag. Haar rooi lippe trek stadig weg van haar perfekte tande en haar amandelvormige oë kyk dralend in die verte asof sy iets heerliks in haar gedagte oproep. “Ons is volwassenes,” sê sy sag. “Dis dan juis wat ek vir jou sê. Ons verhouding gaan veel dieper as uiteet. Jy dink tog nie ’n man soos Nicolas – ’n man vol passie, ’n man soos hy met die vuur van ’n …”
Olivia hou haar hand in die lug. “Ek weet wat jy bedoel,” sê sy en word bewus van krampe in haar binneste. Sy druk haar hand teen haar maag, want sy voel skielik naar. “Dan is ek jammer ek het julle … passie daardie aand gesteur. Dit was nie doelbewus nie.”
“Dis in orde,” sê Yvonne gemaklik. “Ek voel net dis belangrik dat jy weet nie almal gaan so onskuldig kinderlik deur die lewe nie. Jy sien, elke keer kom ons maar terug na die kwessie van volwassenheid toe. Ek en Nic het ’n lang verhouding. Ons het albei sekere … sekere normale, maar baie sterk drange en ons …”
“Die
