het ons hom nog nooit met ’n oog gesien nie?” wil verpleegster Keuler weet. “Hoekom kom neem hy jou nooit uit nie?”
Louwrinda pers haar lippe opmekaar. Nee, sy sal nie wegkom nie. Sy sal deeglik moet lieg om hierdie klomp tevrede te stel. “Omdat hy oorsee is. Hy studeer daar.”
Weer rek die oë ongelowig. “O, jy hou ’n slimkop aan? Kom nou, Kemp, verwag jy werklik ons moet jou glo?”
Louwrinda voel vasgekeer, maar sy laat dit nie blyk nie, kyk net kalm terug. “Sy foto staan op my lessenaar. Jy kan gaan kyk as jy wil.”
Keuler draai na verpleegster Vos. “Gaan haal dit dat ons ook kan sien hoe lyk hierdie geheimsinnige kêrel van Kemp. Toe, Vos . . .”
Toe verpleegster Vos met die foto terugkom, is daar ’n half verdwaasde uitdrukking in haar oë en sy oorhandig dit stilswyend aan die wagtendes.
’n Stilte neem van die groepie besit wat in ’n kring saamgedrom staan. Dan kry een haar asem terug en lees hardop: “Met al my liefde – Len.”
Die koppe draai gelyktydig in Louwrinda se rigting waar sy uiterlik ongeërg besig is om vir haar ’n koppie tee uit die groot konfoor op die teetafel te skink.
“Dit kan nie wees nie!” sê een hardop.
“Ek glo dit nie!” laat ’n ander hoor.
“Ek het nog nooit hierdie foto in jou kamer gesien nie. Waar kom dit nou skielik vandaan?” wil ’n derde agterdogtig weet.
Louwrinda hou haar besig met haar tee. Sy kyk nie eens op nie. “O, ek het dit maar net gister in die pos gekry.”
“Waar, sê jy, studeer hy?” wil ’n ander weet, nou met ontsag in haar stem.
Louwrinda dink vinnig. Waar, het oumatjie gesê, studeer haar kleinseun? O ja! “Hy is in Skotland – Edinburg.”
Weer is daar ’n rukkie stilte, en weer kyk almal na die foto. Maggies, met só ’n ou op sleeptou sal hulle ook nie met ander mans bodder nie! Louwrinda kry haar foto terug en een laat amper onwillig hoor: “Hy is ’n . . . e . . . bak ou, Kemp. Geen wonder jy het nie ooghare vir ander ouens nie.”
Louwrinda glimlag maar net en sê kalm.: “Verskoon my, ek wil dit net gou gaan terugsit.”
Sy is bewus van ’n storm van stemme wat agter haar rug losbars toe sy by die deur uitstap. Sy stap vinnig na haar kamer toe, plaas die foto weer terug op sy plek, haar oë onseker daarop gerig. Sy is oortuig dat hulle haar ná dese in vrede sal laat, maar . . . dis amper vir haar asof die oë uit die foto haar vermanend en ontevrede aankyk, asof hulle wil sê: Sulke vermetelheid!
Sy sluk en draai haastig weg. Sy is nou verspot om so skuldig te voel. Dis tog net ’n ou foto! Sodra daar ’n redelike tyd verbygegaan het, sal die foto weer verdwyn en teruggesit word in oumatjie se album.
Toe sy eindelik weer terug is in die sitkamer, is sy dankbaar om te hoor hulle is uitgesels oor haar geheimsinnige kêrel en is besig met ’n ander onderwerp: die nuwe professor wat in die ginekologiese fakulteit aangestel is.
“Hy moet glo môre begin. Ek hoop tog hy is net so gaaf soos ou professor Maritz. Dié oubaas het ’n mens nooit soos ’n junior laat voel nie.”
“Wat is sy van?”
“Nee, om die waarheid te sê het ek nog nie gehoor nie.”
“Ek het gehoor suster sê vanoggend hy moes eintlik aan die begin van die jaar begin het, maar hy het uitstel gevra tot nou. Glo nog ’n ekstra kursus wat hy eers wou loop. Hy het glo vreeslik baie grade.”
Toe Louwrinda die volgende dag aan diens gaan, is die nuwe professor baie ver uit haar gedagtes toe sy saal 7 binnestap. Eintlik hoef sy geen werklike belangstelling in die nuwe hoof van die ginekologiese fakulteit te hê nie. Sy sal hom net in die saal sien. ’n Professor is ver verhewe bo ’n junior verpleegster. Dis dus met ’n halwe oor dat sy na die onderlangse gesprekkies van die senior verpleegsters luister.
“Suster Behrens het hom glo gesien. Sy sê hy is ’n behoorlike hartebreker.”
“Ag so? Dis darem ’n aangename verandering. Die ou spul professors is almal bejaard en beduiweld. So ’n jong professortjie sal baie welkom wees!” lag die stafverpleegster.
“Jy sê vir my! Hy is ook ongetroud, hoor ek. Daar is dus ’n kans vir een van ons om Mevrou Professor te word!”
“Sjuut. Ek hoor voetspore. Ja, daar is hy met die klomp studente in die deur. Genugtig! Wat ’n professor!” fluister suster Bester toe sy haar na die deur toe haas.
Louwrinda staan met ’n pan in haar hand en kyk oor haar skouer na die dubbeldeure waar die nuwe professor en sy gevolg verskyn het.
’n Gevoel van totale verlamming trek deur haar. Selfs toe die pan kletterend uit haar hand val en – met inhoud en al – oor die vloer rol, kan sy nie roer nie, al weet sy elke oog in die saal is nou op haar gerig.
2
__
“Liewe land, verpleegster Kemp, wat makeer jou? Het jy dan pap in jou hande? En dit terwyl die nuwe professor . . .”
Stafverpleegster Deneys sluk byna haar tong in van ontsteltenis, en terselfdertyd wens haar junior dat die aarde háár insluk. Ook die suster het in haar spore verstyf toe die geweldige geraas agter haar opklink. Sy draai om, en in haar oë staan die boodskap duidelik: Junior verpleegster Kemp het haar met hierdie flater ’n deeglike skrobbering op die hals gehaal . . .
“Kry onmiddellik ’n lap en maak skoon die gemors, verpleegster Kemp! Onmiddellik!”
Daar kom weer lewe in Louwrinda se lam bene. Hulle beweeg byna vanself. Hoewel sy beslis nie direk in daardie rigting gekyk het nie, is sy bewus van die mediese studente se glimlaggies en dat ’n paar reeds besig is om suggestief sakdoeke uit te haal. Die man wie se foto op haar lessenaar pryk, staan doodstil en toekyk. Op sy uiters aantreklike gesig is daar hoegenaamd geen uitdrukking te bespeur nie.
Die saalsuster se stem klink verskonend agter haar op: “Dit spyt my, professor. Die onhandigheid van die juniors . . . U moet asseblief die gemors verskoon . . .”
Louwrinda verdwyn in die pankamer waar sy desperaat om haar rondsoek na ’n lap. Dan spring sy koorsagtig aan die werk, terwyl sy die optog met een oog dophou. Gelukkig vertoef die nuwe professor by elke bed, natuurlik om sy pasiënte te leer ken en op die hoogte te kom met die aard van hul ongesteldheid. Sy is kwalik bewus van wat sy doen. Sy weet net sy moet weg wees wanneer hulle hierdie hoek bereik.
Toe die optog by die hoek kom, lyk dit reeds beter, maar van die mediese studente raak weer onnodig doenig met hul sakdoeke en van halfpad onder ’n bed uit werp sy hulle ’n moorddadige blik toe. Dis nie só erg nie! Buitendien, as hulle eendag dokters wil word, beter hulle aan alles gewoond raak.
Dan, met ’n hart wat bo in haar keel klop, kyk sy vir die tweede keer in daardie blouste van blou oë vas.
Heel bedaard sê hy: “Ons sal daarbo aangaan.”
Terwyl hy die optog na die bokant van die saal lei, kry Louwrinda kans
