te gaan koop, en moes sy juis op dáárdie oomblik, toe professor Landman haar aflaai, klaar met haar inkopies wees? Ag nee, dis darem nie regverdig nie!
“Jy en jou professor sal seker ook gaan dans, nè?”
“Weber, asseblief, hou op om van die man te praat as mý professor.”
“Ag, hier is mos nou niemand naby wat sal hoor nie. Het jy al jou aandrok reg?”
“Ons . . . ek gaan nie dans nie. Daar kom die bus nou.”
Dankbaar om van Weber se geklets ontslae te wees, stap sy ’n ruk later haar kamer binne. Maar om in haar kamer weg te kruip, sal nie haar probleem oplos nie. Met ’n besliste doel voor oë stap sy daardie middag na die sitkamer waar die juniors gewoonlik vergader wanneer hulle van diens af is.
“Weber sê jy en jou sleep gaan nie hospitaaldans toe nie,” sê Vos met die intrapslag.
“Nee, Vos. Ons gaan nie, want ons sleep nie meer nie,” sê Louwrinda verbete.
Vos se oë peul byna uit haar kop, en die ander klomp staan vinnig nader. “Jy kan nie dit vir ons sê nie! Ag nee, wat het dan nou gebeur?” Dit klink asof Vos wil huil, asof dit vir haar ’n persoonlike verlies is. Hulle klomp juniors stap dan juis so breëbors rond. Louwrinda kan dit nie nou aan hulle doen nie.
Louwrinda lek eers oor haar droë lippe. “Ek het hom die trekpas gegee. Dis alles verby.”
“Haai, foei tog, mens! Wanneer het julle baklei? Vanoggend? Weber sê hy het jou by die bushalte afgelaai en . . .”
“Vos, daar bestaan niks meer tussen my en professor Landman nie. Die saak is afgehandel.”
“Maar wáároor het julle gestry?”
“Dis my saak,” sê sy bot.
Maar haar kollegas het ander idees. Nee a, hulle kan so iets nooit toelaat nie!
Vos sit haar arm vertroostend om Louwrinda se skouer. “Ag, toe maar, jong, dit sal weer regkom . . .”
Dit voel vir Louwrinda of sy kan gil. “Ek wil dit nie weer reg hê nie.”
“Jy praat nou sommer. Jou hart sê anders.”
“Vos! Asseblief!” Louwrinda voel haar oë begin brand, maar sy weet nie of sy aan die huil moet gaan of histeries moet lag nie. Kan hulle haar nie uitlos nie?
“Moenie huil nie, Kempie. Alles sal weer regkom,” troos Vos gevoelvol, en Louwrinda besluit sy sal maar liewer huil.
Die ander vorm ook nou ’n kring van simpatieke omstanders om haar.
“My ma sê altyd geen man is een enkele traan van ’n vrou werd nie,” klink dit wysgerig op. “Al is hy ook ’n professor, is hy nie een traan van jou werd nie, Kempie. Moenie huil nie.”
“Ja, professor of nie, hy bly maar ’n man. Ag, dinge sal weer regkom, Kempie, jong.”
“Ek is seker hy is klaar spyt, Kemp. Vos het reg. Jy moet sien, hy gaan vanaand nog weer kom opmaak.”
Dit help nie! Dit help alles niks nie! dink sy desperaat toe sy haar later losgeskeur kry van al die simpatiebetuigings en bemoedigings.
Sy is reeds in die bed toe haar naam meteens oor die luidspreker in die gang opklink: “Verpleegster Kemp . . . telefoon. Verpleegster Kemp, telefoon . . .”
Verbaas trek sy haar pantoffels en japon aan. Wie sou haar hierdie tyd van die aand bel? Dis wel net na nege, maar . . .
Toe sy haar kamerdeur oopmaak en in die gang uitstap, kyk sy vas teen ’n klomp glimlaggende gesigte. Al die ju-niors staan voor hul kamerdeure.
“Toe! Hardloop, man! Dis hý!”
“Ek het jou mos gesê hy sal bel!”
“Ons hou almal duim vas, Kempie! Sterkte en voorspoed!”
Sy kyk hulle kwaai aan. “Julle is almal verspot. Dis my . . . my broer. Ek verwag ’n oproep van my broer.”
“Aikôna, sussie. Ek voel dit sommer aan. Dis hý wat bel om op te maak. Hardloop dan nou, Kemp!”
Sy voel sy het beslis al die gelukwensinge van die hele junior personeel nodig toe sy met bewende hande die hoorbuis optel en die stem aan die ander kant herken. Dis sowaar hý!
“Juffrou Kemp? Dis Len Landman wat praat.”
“Ja. Ja . . . professor?”
“Ek is jammer ek bel so laat, maar ek was tot nou toe besig. Ek wil hoor of ek u eerskomende Saterdagaand kan kom haal vir ’n ete. Hallo? Is u daar?”
“Ja.” Haar keel dreig om totaal toe te trek en haar stem klink soos die gepiep van ’n muis in haar eie ore.
“Sal dit reg wees? Sewe-uur se kant?”
“Nee. Ek . . . is jammer . . . ek kan nie . . .”
“Dan het u reeds ’n afspraak? Dis jammer. Ons maak dit dan maar ’n volgende keer.” Dis duidelik dat hy aan die ander kant wag op ’n reaksie van haar kant, maar toe daar niks kom nie, praat hy weer. “Jammer dat ek so laat gepla het. Nag, juffrou Kemp.”
Die telefoon klik in haar oor en sy moet aan die kassie waarop die telefoongids lê, vashou. Sy weet hoekom hy gebel het. Sy ouma het hom met al haar praatjies onder ’n verpligting geplaas. Hy is seker in sy hart verlig dat sy nie die uitnodiging wou aanneem nie. Nou is hy van daardie verpligting onthef. Die feit dat sy stem teen die einde kortaf, selfs ietwat afgehaal geklink het, is natuurlik bloot haar verbeelding. ’n Man soos hy, met sý status en aansien, en só aantreklik, hoef hom regtig nie moeg te maak oor ’n junior verpleegstertjie nie.
Sy is behoorlik bang om terug te stap na haar kamer toe sy eindelik die telefoonhokkie verlaat. Soos sy verwag het, word sy ingewag. Die klomp juniors staan in ’n laer voor haar kamerdeur saamgetrek. Ag, liewe land tog!
Vos se oë blink. “Dit was toe hý, nè? Wat sê hy? Is hy jammer? Het julle opgemaak?”
Die vrae reën op haar af.
“Nee. Ek het hom gesê hy moet na sy peetjie gaan.” Sy troos haar dis min of meer waar. Sy het mos geweier om saam met hom te gaan eet.
“O, pragtig!” Verpleegster Weber lyk asof sy in ’n beswyming kan gaan van opgewondenheid. “Kemp, jy weet net hoe om met ’n man te werk. Dit was nou net die regte ding om te doen. Hy moet eers so ’n bietjie swaarkry voordat jy hom vergewe. Ons vroumense vergewe te gou en te maklik. Daarom dat die mans met ons maak nes hulle wil. Wat sê hy toe?”
Louwrinda skud haar kop stilswyend. Hierdie klomp sal haar nog heeltemal gek maak.
“Ek hoop jy was darem nie te snaaks met hom nie,” sê Vos onrustig. “Jy weet, daar is baie wat maar te gretig sal gryp as jy los.”
“Ek dink ook Kemp het die regte ding gedoen. As hy haar regtig liefhet, sal hy weer probeer. Kempie, jy moet net sorg dat julle opmaak vóór die hospitaaldans.”
“Ja-nee,
