uitkom.
Ten einde raad besluit sy om maar vir tant Sannie te gaan kuier. Sy het geen vrees dat sy oumatjie se kleinseun tuis sal raakloop nie. ’n Professor werk dié tyd van die oggend . . .
Tant Sannie is weer baie bly om “die liewe kind” te sien, en sy het skaars gegroet of sy borrel oor van haar blye nuus. “En toe, my hartjie? Het jy toe al vir Len gesien? Hy is mos nou ook daar by julle.”
Louwrinda kyk die ou dame beteuterd aan. “Hoekom het u my nie vertel hy kom nie?”
“Ek het self nie geweet nie, kindjie. Len het dit vir my vir ’n verrassing gehou. Maar wás ek bly toe hy my vertel hy gaan nou hier by my woon! Ek kan jou nie vertel nie! Nou is die huis sommer weer vol. Ag, hy is so ’n dierbare kind. Jy sal hom nog goed leer ken.”
“Dis te betwyfel, oumatjie. Die juniors en seniors kom nooit met mekaar in aanraking nie, behalwe in hul werk. En u kleinseun is baie senior.”
Tant Sannie lyk ontsteld. “Maar dis sommer nonsies daardie. Ek wil dan so graag hê julle tweetjies moet mekaar goed leer ken. Jy is so ’n liewe kind en Len is so ’n pragtige mens . . .”
Louwrinda twyfel of hy steeds ’n pragtige mens sal wees as hy moet weet watter stories op hierdie oomblik van hom en ’n junior verpleegster versprei word. Sy wonder skielik of sy nie maar die hele storie aan oumatjie moet bieg nie. Maar sy besluit daarteen. Nee, wat sy aangevang het, is verdoemend. Sy het nie die moed om dit oor te vertel nie.
Te laat hoor sy ’n motordeur toeklap en sy voel weer net so desperaat soos gisteroggend toe sy onder die hospitaalbed rondgeskarrel het. Sy kan net hulpeloos terugkyk in daardie blou-blou oë wat haar uitdrukkingloos betrag en dan skielik ’n vonkie van herkenning toon.
Tant Sannie is alte bly dat haar kleinseun iets by die huis vergeet het. “Ek weet jy is haastig, Len, maar kom ontmoet eers vir verpleegstertjie Kemp. Julle twee werk in dieselfde hospitaal. Julle sal mekaar nog daar raakloop.”
Louwrinda sit vasgenael op haar stoel en dis die man wat nader kom, hand uitsteek en met ’n diep stem sê: “Ons het mekaar al . . . e . . . raakgeloop, nie waar nie, verpleegster Kemp? Aangename kennis, in elk geval.” ’n Fyn glimlaggie verskyn om sy mondhoeke. “Hierdie keer darem onder baie aangenamer omstandighede, nie waar nie?”
3
__
In ’n hospitaal is daar baie werk. Dis nie ’n plek vir ginnegaap nie. Tog is daar altyd tyd om nuus met die bostelegraaf na al die uithoeke van die hospitaal te versend – so tussen inspuitings gee, beddens regtrek, rûe smeer, trollies stoot en panne dra deur.
Die bostelegraaf dring selfs tot binne-in matrone se kantoor – en dié dame is beslis ook onkant gevang, nes die res van haar personeel.
“Maar suster, ek kan dit kwalik glo. Is dit nie maar net lawwe stories van die juniors nie?”
Suster Behrens lag, maar haar stem is tog ernstig. “Na alle waarskynlikheid, ja, maar die storie is nietemin soos ’n veldbrand deur die hospitaal. Ek het gedink ek moet u maar inlig daaroor. Ek glo nie professor Landman sal daarvan hou as hierdie storie sy ore bereik nie.”
“Nee, beslis nie.” Matrone Hefer frons. “Maar sê nou dis waar . . .?” Sy swyg. Sy is nie verniet al vyftien jaar lank matrone van hierdie hospitaal nie. Hier is so te sê niks onmoontlik nie.
In haar tyd het sy mense hier sien uitstap, pasiënte wat, volgens alle mediese getuienis, nie kon lewe nie, maar wat die hospitaal as gesonde mense verlaat het. En dan was daar die gevalle waar skynbaar gesonde pasiënte onverklaarbaar gesterf het. Dat ’n professor op ’n junior verpleegstertjie kan verlief raak, is sekerlik ook moontlik . . .
Sy glimlag vir suster Behrens. “Dankie dat u my kom inlig het, suster. Op die oomblik hang alles daarvan af of daar waarheid in steek of nie. En al is dit ook waar, hang dit af van die gedrag van die betrokke partye. Ek kan kwalik ’n professor beveel om sy verhouding met iemand te verbreek net omdat sy jonk is. Solank hul verhouding die dissipline van die hospitaal geen skade aandoen nie, is daar nie juis iets wat ek kan doen nie. Die beste is om maar voorlopig die kat uit die boom te kyk en verwikkelinge dop te hou.”
Louwrinda sit soos ’n houtpop stokstyf op haar stoel, so selfbewus dat sy kan sterf daarvan. Die feit dat hy haar onmiddellik herken het as die onbeholpe junior wat die katastrofe in saal 7 veroorsaak het, maak haar verleentheid net nog groter. Met neergeslane ooglede sit en luister sy magteloos na tant Sannie se lofredes oor haar.
“Sy is van die knapste en fluksste verpleegsters in jou hospitaal, Len. Ek kan daarvan getuig,” sê tant Sannie met oortuiging.
Louwrinda waag dit om vlugtig op te kyk en sien dat hy ernstig en skynbaar met volle aandag sit en luister.
“Die arme kind hardloop haar bene af. Wat sy darem nie vir my beteken het toe ek dáár gelê het nie . . .”
“Ons is dus baie dank aan verpleegster Kemp verskuldig? Ons sal vergoed daarvoor.”
“Ja, jy kan haar gerus een aand uitneem vir ’n lekker ete. Foei tog, sy is so ver van haar ouers af.”
“Waar woon u ouers?”
Louwrinda is verplig om op te kyk en die verlangde besonderhede te verstrek. Dan staan sy vinnig op. “U sal my nou moet verskoon, oumatjie. Ek moet nou gaan.”
“Maar, hartjie, jy het dan gesê dis jou vry dag. Ek het dan gedink jy gaan die hele dag by my kuier.”
Louwrinda skud haar kop beslis. “Jammer, oumatjie, maar ek kan nie. Ek het ’n paar dingetjies te doen by die tehuis.”
Hy staan ook op. “Ek gaan ook nou terug hospitaal toe. U kan saamry tot daar.”
Sy sluk. “Dankie, professor, maar . . . maar ek het nog ’n paar inkopies ook om te doen. Ek gaan eers stad toe.”
“Dan laai ek u in die stad af.” Sy stemtoon laat geen verdere protes toe nie.
Die middestad is nie ver van die huis af nie, maar dit voel vir Louwrinda soos ’n ewigheid voordat hy haar aflaai.
Hy het sy bes gedoen om gesellig te wees, maar elke vraag van hom was ’n pyniging vir haar.
“Hoe lank verpleeg u al?”
“Maar nog net drie maande.”
“Hou jy daarvan?”
“Ja.”
Mismoediger as ooit tevore stap sy na die bushalte toe nadat sy seker gemaak het sy motor het al om die hoek verdwyn.
“Haai! Waar ry jy en die professor hierdie tyd van die oggend rond?” hoor sy verpleegster Weber se stem agter haar.
Sy voel hoe haar rugstring spontaan styf trek en kyk met misnoeë na die breë glimlag om verpleegster Weber se mond. Dié neem langs haar stelling in met haar arms vol pakkies.
“Waar kom jý vandaan?” vra Louwrinda op die plek aggressief.
“Ek het gou vir my materiaal kom koop vir my aandrok. Die hospitaaldans is mos om die draai. Kyk hier. Is dit nie ’n pragtige patroon nie?”
