sal weer terugkom. Hierdie romanse is te pragtig om sommerso dood te loop.”
Louwrinda druk by die klomp verby en stoot haar kamerdeur met mening toe. As sy ’n oomblik langer na hierdie maansiek gesanik moet luister, sal sy ’n koelbloedige moord pleeg.
Maar sy kan nie aan die slaap raak nie. Elke keer betrap sy haarself dat sy wonder hoe dit sal voel om saam met professor Len Landman ’n aand uit te gaan vir ete. Haar verbeelding is sterk geprikkel en sy kan haar die toneel voorstel. Hy sal haar by die tehuis kom haal, só aantreklik. Die ander verpleegsters, ook die ou spul seniors, sal bekaf en met begerige oë toekyk hoe hy die motordeur vir haar oophou. Hulle sal by een van die beste eetplekke in die stad instap, en dadelik sal daar ’n kelner – nee, die hoofkelner – byderhand wees om hulle na ’n uitgesoekte tafeltjie te lei. Daar sal gedempte ligte wees en ’n orkes sal strelend in die een hoek speel. Die kelner sal yskoue sjampanje uit ’n silwerysemmer haal en in twee glase skink. Hulle sal die glasies teen mekaar klink en hy sal glimlag en diep in haar oë kyk. Hulle sal tussenin eet, maar die meeste van die tyd sal hulle dans op die ritme van die dromerige musiek. Later, baie later, sal hulle terugkeer tehuis toe. Hy sal reg onder die trap se lig kom stilhou, haar saggies nader trek en met ’n diep stem bedank vir ’n aangename aand. Miskien . . . miskien sal hy haar ligweg op die voorkop soen . . .
Dat sy in geen droomwêreld leef nie, kom sy die volgende dag gou agter. Sy is besig om saam met die stafverpleegster beddens op te maak, toe dié guitig laat hoor: “En jy sê, Kemp, jy slaan toe ons almal se hand sommer daar en dan in die as!”
Sy knip haar oë en kyk haar senior verward aan. “Staf . . .?”
Haar senior lag openlik. “Ek kan jou dít sê, verpleegster Kemp: ek gee nou nie so erg om nie, want ou Daan is goed genoeg vir mý, maar jy is beslis nie die gewildste junior in hierdie hospitaal nie! Daar is van die seniors wat jou graag sou wou teer en veer as hulle net kon.” Sy gee Louwrinda ’n ligte, goedige stampie in die rigting van die volgende bed. “Ek kan nie help nie – ek vind die hele ding geweldig amusant. Dis die eerste keer dat ’n junior ’n klomp seniors so lekker koudsit.”
“Staf . . .” Louwrinda swyg. Dis tog onmoontlik om alles nou breedvoerig en oortuigend aan haar te verduidelik en dit terwyl hulle besig is om pasiënte se beddens op te maak. En die volgende bed is juis ou tant Nellie s’n. Dié dame het reeds laat blyk dat sy ’n angel vir ’n tong het. Sy leun nou ook gretig nader.
“Waarvan praat jy, staf? Wie het vir wie koudgesit, hè?”
Stafverpleegster Deneys knipoog vir Louwrinda en verkies om nie die waarskuwende blik raak te sien nie. “Nee, tannie, hierdie dametjie het mos die beste vangs in die hospitaal vir haarself gemaak en ons ander hoog en droog laat sit!”
“Staf, asseblief . . .” probeer Louwrinda ontsteld keer, en gelukkig roep die suster op daardie oomblik na haar stafverpleegster.
Louwrinda besef dat as stafverpleegster Deneys van die storie weet, elke ander senior ook daarvan sal kennis dra. Haar maag maak ’n draai. As die storie al só ver is, is dit nog net ’n hanetreetjie tot in matrone se kantoor – as dit nie reeds daar is nie – en totdat dit die professor se ore bereik.
Toe sy later tee drink, aanvaar sy dat haar vermoedens juis is. Sy onderskep telkens ’n onderlangse blik in haar rigting – ook van die seniors se kant af. Haar maag maak nie meer draaie nie. Dit voel of ’n ton ysterklippe daarin rondmaal. Wat op aarde gaan sy doen?
Toe professor Len Landman daardie oggend sy rondte in saal 7 gedoen het, het sy gesorg dat sy druk besig bly om op te ruim. Maar die middag ontglip sy hom nie so maklik nie. Sy is besig om ’n pasiënt se verbande gemakliker te maak, toe hy skielik alleen in die saal verskyn. Sy kyk angstig om haar rond. Wat het van die ander verpleegsters geword? Suster is reeds van diens af, maar saam met die stafverpleegster is daar nog drie ander verpleegsters aan diens. Gewoonlik, wanneer hy met sy groep studente verskyn, hoef ’n verpleegster nie saam met hom te stap nie. Maar as hy alleen kom, soos vanmiddag, is dit die gebruik dat ’n senior verpleegster die rondte saam met hom moet doen. Louwrinda het geen ander keuse as om nader te stap nie.
Dit kos al haar moed om hom in die oë te kyk. “Ek sal gaan kyk waar staf is, professor.”
“Dis nie nodig nie, verpleegster Kemp. Jy kan ook saamstap.”
“Maar . . .” Sy wil verduidelik dat dit nie so gedoen word nie, maar hy het reeds na die eerste bed gedraai, en sy het geen ander keuse as om hom te volg nie.
Nadat haar senuwees ’n bietjie begin bedaar het – hy skenk geen aandag aan haar nie, maar hou hom met die pasiënte besig – begin sy hierdie nuwigheid geniet. Vir die eerste keer voel sy ook soos ’n verpleegster. Sy kan nie anders as om beïndruk te word deur die wyse waarop hy sy pasiënte benader nie. Selfs die moeilike tant Nellie is soos klei in sy hande, en Louwrinda kan nie help om ietwat geamuseerd te voel nie. Selfs ’n ou dame soos tant Nellie kan nie help dat die aantreklike professor die wind totaal uit haar seile neem nie!
Sy staan al ’n rukkie in sy gesig en opkyk voordat sy besef dat hy haar direk aangespreek het. Sy knip haar oë verward en kyk om haar rond. Hulle het blykbaar die rondte voltooi en staan steeds by die dubbeldeure.
Sy voel ’n blos teen haar hals opstoot en vra verbouereerd: “Ekskuus, professor. Het u . . . het u iets gevra?”
Daar is ’n vonkie geamuseerdheid in die blou oë wat in hare afkyk. “Ja. Ek het gevra of jy regtig Saterdagaand ’n ander afspraak het.”
Sy voel die blos hoër opstoot en sy sien hom vir die eerste keer werklik breed glimlag. “Toe maar, ek begryp. Wat sal ’n oulike nooientjie soos jy haar nou ook moeg maak met ’n verstokte ou professor soos ek?”
Sy kyk vinnig op. “Maar dis nie . . .”
“O, professor, ek is jammer, ek was in een van die privaat kamers besig. Verpleegster Kemp, jy moes my dadelik kom roep het!” klink die ontevrede stafverpleegster se stem langs hulle op.
Die professor se kalm stem bring haar ’n bietjie tot bedaring. “Verpleegster Kemp wou, maar ek het dit nie nodig geag nie, staf. Daar is niks belangriks om by te voeg nie.” Die blou oë keer terug na die junior en hy knik sy kop. “Dankie, verpleegster Kemp.”
Sy staar hom agterna. Hy het haar ’n oulike nooientjie genoem . . .
“Verpleegster Kemp! Kemp, ek praat met jou!”
Teësinnig kyk sy na stafverpleegster Deneys wat gewoonlik nie onaardig is nie, maar beslis vererg is op hierdie oomblik.
“Dit gebeur nie weer nie. Verstaan ons mekaar? Die feit dat jy gekys is met ’n professor, maak jou nog nie volleerd nie. Jy is ’n blote junior – beslis nie bevoeg om ’n dokter op saalrondtes te vergesel nie. Begryp jy dit goed, verpleegster Kemp?”
“Ja, staf.”
Maar nie eens hierdie skrobbering kan die skielike ligte gevoel binne-in haar vertroebel nie. Hy dink sy is oulik. Hy aanvaar sy wil nie saam met hom gaan eet nie omdat sy dink hy is ’n verstokte ou professor. Hoe verkeerd is hy tog! Sy sal haar laaste paar sente vir die maand gee om een aand saam met hom uit te gaan. Hoekom het sy nie maar ja gesê toe hy haar gevra het nie? Wat maak dit saak wat die res van die hospitaal sê en dink?
“Kemp! Verpleegster Kemp, kom terug aarde toe!”
Weer moet sy haar met wilskrag terugbring na haar onmiddellike omgewing. Weer kyk sy in die ontstoke stafverpleegster se gesig vas. Sy knip
