vir inspeksie omhoog gehou. Agterop staan baie duidelik in ’n stewige handskrif: Doctor Len Landman, University of Edinburg, Scotland.
“Dit . . . dit ís hy! Dis . . . sowaar hy!” laat Vos byna ademloos hoor.
“Dit kan nie anders wees nie!” laat ’n ander hoor, en: “Dit móét hy wees!”
“Ja. Kemp het tog gesê hy studeer in Skotland, in Edinburg, en sy naam is ook Len Landman. Dit móét een en dieselfde mens wees. Dit kan nie blote toeval wees nie!”
Versigtig word die foto weer in die raam geplaas en op sy plek neergesit. Hulle kyk mekaar verdwaas aan. Dan glimlag verpleegster Vos, haar oë nog vol ongeloof. “Maar so ’n rakker van ’n Kemp! Hou haar kastig so sedig, en al die tyd is sy besig met groot visse vang! Dink ’n bietjie! Een van ons niksbeduidende ou juniortjies het ’n professor aan die lyn! Liewe land, ek kry sommer groot respek vir my kollega!”
Die ander lag bewerig saam. Maar daar is tog iets soos ontsag en afguns wat opklink in hul kommentaar:
“Maggies, en ek het gedink ou Kemp sou nóóit ’n man gevang kry nie!”
“Die senior verpleegsters gaan groen wees van jaloesie! Ek het vandag gehoor hoe slyp hulle hul tande vir hom! Selfs dik suster Richter het van oor tot oor geglimlag toe sy die nuwe professor ontmoet! Arme ou ding!”
“Hete, die gedagte is nogal lekker. Die seniors sien mos altyd so neer op ons! Maar hierdie keer kyk hulle teen hul neuse vas! Een van óns het dié vangs van die hospitaal gemaak!”
Terwyl Louwrinda haar pligte fluks bly uitvoer, werk haar brein teen die hoogste versnelling. Daar is net een oplossing: Sy moet dadelik van daardie foto ontslae raak en sorg dat almal weet haar kys is verbreek. Sy weet dit sal agterdog wek as die foto nou skielik weer verdwyn, maar sy sal maar sê sy het dit opgeskeur.
Sy voel sommer ontevrede met oumatjie ook. Hoekom het sy haar nie gesê dat haar kleinseun terugkom nie? En hoekom het sy haar nie gesê dat hy ’n dokter is en dat hy hier aangestel is as professor nie?
Dan sug sy. Sy is nou onredelik. Sy kan niemand anders as haarself verkwalik vir die penarie waarin sy haar bevind nie.
Sy gaan moeg en bekommerd van diens af. Sy is nog skaars van die huis af weg en sy vergeet wat haar ouers haar geleer het. Sy het haar pa al dikwels hoor sê: “Al loop die leuen nog so snel, die waarheid agterhaal hom wel.” Maar nee, toe begin sy mos slim leuens uitdink, en dit net om die monde van ’n spul verspotte bakvissies stil te kry!
Sy stap haar kamer binne, kyk kwaai na die foto wat bly terugglimlag. “Daar is niks om oor te lag nie!” sê sy boos. “Vir wat moes jy ook nóú teruggekom het! Kon jy nie ’n doodgewone klerk of ’n onderwyser gewees het nie? Maar ’n professor!”
Sy tel die foto op, kyk fronsend daarop af. Buitendien, ’n professor lyk nie so nie! ’n Professor is ’n ouerige persoon, met yl wordende haartjies, moeë lyne van jare se diens aan sy medemens om sy oë en mond en óf uitgedroog, óf kort en dik. Maar hy . . . Kyk hoe lyk hy! Hy lyk kwalik soos ’n dokter, wat nog te sê ’n professor!
Maar al hierdie kwaai gedagtes help niks nie. Die kommer wyk nie. Sy is in ’n penarie en sy weet dit alte goed.
Sy steek die foto met raampie en al diep onder haar onderklere weg. Dis meer as ’n penarie, dink sy: Ek is in ’n dik fieks. As die senior personeel darem moet hoor dat ek kastig met die professor sleep . . . Hulle sal my uitmekaar trek. Matrone het juis in die begin van die jaar gesê dis etiket dat daar nie iets soos ’n verhouding tussen ’n junior en ’n senior is nie . . . Dis weliswaar nie ’n geskréwe reël nie, maar dit staan ewe vas as die wette van die Mede en die Perse. Dis glo onbetaamlik dat juniors en seniors familiêr met mekaar verkeer. Dis sleg vir die dissipline van die hospitaal. Dis iets wat net nie gedoog word nie.
En nou is hier ’n rou juniortjie wat beweer sy en die nuwe professor is gekys! Louwrinda voel behoorlik ’n rilling langs haar ruggraat afgaan. As hierdie storie moet uitlek, sal dit so goed wees of ’n bom het die hospitaal getref.
Met haar vingers gekruis, in die hoop dat verpleegster Keuler haar vermoedens vir haarself gehou het, stap sy ’n rukkie later die eetsaal binne.
Sy kan dit eenvoudig nie ignoreer nie. Die juniors se glimlagge na haar kant toe is te breed en te vriendelik en net te ingenome om mis te kyk. Daar is selfs ’n paar van die seniors wat ondersoekend na haar kyk. Sy het skoon die bewerasie toe sy op haar plek neersak. Al haar honger het verdwyn.
“Hoekom skep jy nie vir jou kos nie, Kemp?” vra iemand.
“Ek is nie honger nie, dankie,” antwoord sy so kalm moontlik, maar daar is moordgedagtes in haar hart. As sy darem daardie Keuler in die hande kry, draai sy haar nek om!
“Los haar, man. Sy leef van liefde en koue water!” spot verpleegster Vos aan die hoof van die tafel.
“Wat wil sy ook nou met kos maak terwyl haar groot liefde by haar is?” wil ’n ander weet.
Daar breek ’n gegiggel uit.
Louwrinda swaai haar oë blitsend oor die tafel. “Julle is verspot!”
“Is ons, Kempie?” Vos bedaar effens toe Louwrinda haar kwaai aankyk. “Toe maar! Ons sal nie jou geheimpie verklap nie, hoor? Dis net tussen ons juniors.”
“Ek weet nie waarvan jy praat nie!”
Almal lag en Louwrinda voel haar hart wild in die kuiltjie in haar nek klop. Hierdie klomp simpel goed het al die storie tot wie weet waar versprei!
“Nee. Nee, nie een van ons weet waarvan gepraat word nie. Moenie bekommerd wees nie. Ons vang die skimp. Nè, ouens? Ons weet van niks nie, nè?”
’n Klomp koppe knik om haar, maar die oë dartel terg-lustig in hare.
Louwrinda wend haar desperaat tot verpleegster Vos. “Vos, luister, daar bestaan nie so iets nie.”
“Wat?” Die oë terg. “Wát bestaan nie, Kemp?”
Sy trek haar asem in. Hulle wil haar in ’n hoek dryf. Sy slaan haar oë neer. Dis hopeloos. Niks wat sy sê, sal hierdie stuitige spul anders laat dink as wat hulle dink nie. Sy sug. Maar weer moet sy net vir haarself kwaad wees. Dit was immers syself wat hierdie ding aan die gang gesit het.
Iemand leun nader en fluister oor die tafelblad: “En toe verwelkom jy hom met ’n . . . ’n ongeluk, Kempie!”
Van die senior verpleegsters se aandag word onwillekeurig na die juniors se tafels getrek. Die juniors is vandag uitsonderlik vrolik. Daar is beslis iets onder hulle aan die gang. Dan draai hulle maar weer hul koppe terug. Dáárdie klompie is nog half-rou, half-gaar. Dit sal nog lank neem om waardige verpleegsters van hulle te maak. Maar dan – almal moet onder begin.
Louwrinda is die volgende oggend innig dankbaar dat sy die dag vry het. Vir die eerste keer is sy bly om nie aan diens te gaan nie. Tot dusver het sy haar werk baie geniet en het sy elke oggend gretig daarna uitgesien om saal 7 binne te stap. Maar vandag is sy dankbaar dat sy onder al daardie oë uit is. Vandag moet sy ’n plan maak om die vure dood te gooi wat sy self aangesteek het en wat nou blykbaar tot hoë vlamme deur die ander juniors aangeblaas is.
Maar skielik is sy nie in staat om te dink nie. Toe! raas sy met haarself, jy kon gou leuens uitdink toe dit jou gepas
