Dit kán nie hý wees nie! Hulle lyk maar net baie na mekaar . . .
“Kemp, ek het my staan en doodlag vir jou daar agter die skerm!” hoor sy die ander junior se stem langs haar. “Suster gaan jou braai! Wat het jy dan gemaak, man?”
“Niks. Ek . . . weet nie wat gebeur het nie,” fluister sy flou en vee oor haar oë.
Haar kollega geniet nog steeds die situasie. “Ek wens jy kon jou gesig sien toe jy daar onder die bed uitloer! Jy was net oë! Ek dog jy kyk die nuwe professor middeldeur!” Sy frons effens. “Hy is ’n bak ou, nè? Geen filmster kom naby hom nie.” Sy frons effens. “Maar weet jy, dis al of die man se gesig bekend is. Ek weet ek het hom nog nooit tevore gesien nie, maar tog is sy gesig bekend.”
Louwrinda sluk en gryp die naaste pan en begin dit oordadig skoonmaak. “Waar sou jy hom dan ook gesien het? Hy kom so pas van oorsee,” sê sy vinnig en bid dat verpleegster Keuler nie verder in haar gedagtes moet delf nie.
“Dis waar, ja. Hy kom so pas van oorsee, nè? Oorsee . . .” Verpleegster Keuler frons peinsend.
Vinnig sê Louwrinda: “Gee pad hier, man. Jy staan in my pad. Het jy nie werk om te doen nie?”
“Ja. Ek moet gaan rûe invryf. Maar wag ’n bietjie . . . Kemp, daardie man lyk nes jou sleep! Ja! Dis hoekom sy gesig so bekend is!”
Louwrinda moet die begeerte onderdruk om haar kollega sommer met die pan oor die kop te slaan. Maar sy is reeds diep genoeg in die moeilikheid. Sy dwing haarself tot kalmte en probeer ongeërg wees. “Aag, hierdie professor kan gaan slaap teen my sleep.”
“Nee, regtig, sonder grappies nou. Hoe meer ek daaraan dink . . .”
Louwrinda se senuwees kan dit nie hou nie. Sy sê verwoed: “Keuler, gebruik jou verstand vir die toets môre en hou op om kaf te praat. Loop, loop vryf jou rûe in.”
Verpleegster Keuler kyk Louwrinda vererg aan: “Toe nou, dis nie nodig om jou te wip nie. Ek sê mos maar net . . . Goed, goed, ek loop – maar vanmiddag kom kyk ek weer na daardie foto van jou sleep. Ek kan sweer dis een en dieselfde mens. Wat het jy gesê is jou sleep se van?”
“Ek het nie gesê nie, en dit gaan jou nie aan nie, junior Keuler.”
Met ’n snuif verdwyn die ander meisie, en Louwrinda is weer alleen in die voorradekamer. ’n Benoude gevoel van naderende onheil oorval haar.
Terwyl Keuler en ’n ander verpleegster besig is om rûe in te vryf en die pasiënte weer gemaklik te maak, gesels hulle, soos die res van die personeel, ook net oor een ding – die nuwe professor.
Keuler en haar kollega lag weer opnuut oor die petalje in die saal, en dan sê Keuler fronsend: “Weet jy, hier is iets snaaks aan die gang.”
“Wat bedoel jy?”
“Ek is nie seker nie. Jy is nie in ons groep nie, en jy het seker nog nie Kemp se sleep gesien nie.”
Die ander meisie kyk haar verward aan. “Jy bedoel die junior hier in saal 7?”
“Ja. Sy het ons ’n foto van haar sleep gewys. Die man op die foto en die nuwe professor lyk presies eenders.”
Haar maat lag openlik. “Hulle lýk seker maar net na mekaar. Jy kan tog nie bedoel . . . Moenie verspot wees nie, Keuler.”
Keuler lyk ietwat verleë. “Wel, dan is dit sy dubbelganger. Ek sê jou, hulle lyk kompleet eenders. Wat is die professor se naam?”
“Professor Landman.”
“En sy voornaam? Ken jy dit?”
“Ek het suster dit netnou hoor noem. Wag . . . O ja! Dis glo Len. Ja, hy is professor Len Landman.”
Verpleegster Keuler se oë blink en sy sê oorwinnend: “Nou ja! Ek sê jou mos! Kemp se kêrel se naam is ook Len. Dit staan op die foto. Met al my liefde – Len.”
Die ander verpleegster lyk onseker. “Dit kan blote toeval wees, Keuler. Kom! Jou verbeelding is aan die weghardloop met jou. Ons het nog drie rûe oor. Roer jou.”
“Dis darem groot toeval, is dit nie?” sê sy, maar volg dan haar senior gedwee na die volgende privaat kamer toe.
’n Vasberade verpleegster Keuler gaan daardie middag van diens af. Toe sy haar by haar maats aansluit, vra sy sommer met die bymekaarkomslag: “Vos, het jy die nuwe professor gesien?”
Verpleegster Vos glimlag van oor tot oor. “Wie het nie, my liewe mens? Jy kán hom net nie miskyk nie! Is hy nie te pragtig vir woorde nie?”
Dit word algemeen beaam, en verpleegster Keuler por weer: “Aan wie laat hy jou dink?”
Verpleegster Vos frons. “Noudat jy dit noem . . . Dis al vir my asof die man se gesig wil bekend wees. Na wie lyk hy?”
Verpleegster Keuler glimlag tevrede. Dit wás nie haar verbeelding nie. “Dink ’n bietjie. Jy het daardie gesig al op ’n foto gesien.”
“ ’n . . . Foto?”
“Ja. Die man op die foto het sy naam geteken – Len. Dis glo ons nuwe professor se voornaam ook.”
“Len? Wag ’n bietjie . . .” Sy kyk haar maats verbaas aan; dan kyk almal na verpleegster Keuler.
“Juistement, verpleegster Vos! Juistement! Ek wil nog net een keer daardie foto goed beskou, dan sal ek seker wees.”
“Seker waarvan? Ag, Keuler, jy is van jou trollie af! Waar sal ’n simpel junior soos Kemp nou aan ’n man soos professor Landman kom?”
“Dit weet ek nie, my liewe verpleegster Weber. Maar ék sê vir julle, hier is ’n slang in die gras. Laat ek julle ’n bietjie vertel wat vanoggend in saal 7 gebeur het net toe die nuwe professor sy verskyning maak . . .”
Sy het die klomp half histeries aan die lag toe hulle die tehuis binnestap. “Nou vra ek – hoekom het Kemp haar so boeglam geskrik? Ek sê vir julle, sy het gelyk of sy ’n spook gesien het! Sy het die man herken, ek kan dit sweer.”
“Maar as hy haar sleep is, sou sy mos geweet het hy kom, Keuler.”
“Miskien, en miskien ook nie. Miskien wou hy dit vir haar as verrassing hou. En hy hét haar verras. Hoor! Met onaangename gevolge! Kom ons gaan kyk weer na daardie foto. Sy kom eers sewe-uur van diens af.”
Baie skepties, maar tog nuuskierig, volg die klomp haar, en nog nooit is ’n foto so intens beskou nie. Vos hou dit omhoog sodat almal dit duidelik kan sien, en ’n stilte daal oor die groepie neer. As hierdie man en die nuwe professor nie een mens is nie, het hy êrens ’n identiese tweelingbroer.
“Toe! Wat sê julle nou?” daag verpleegster Keuler hulle ingenome uit.
“Hulle lyk darem regtig eenders,” gee een toe.
“Ja, dit is so, maar ek weet darem nie. Kemp is ’n ou juniortjie. Waar sal ’n professor hom nou met so ’n jong meisietjie ophou?”
“Wat doen jy nou?”
“Ek
