alkohol nie. Sy hou nie van die smaak nie. Selfs coolers, wat maar baie min alkohol bevat en wat soos koeldrank behoort te smaak, is vir haar die ene medisyne, en die heel eerste slukkie gaan na haar kop toe. Sy kyk na Maritz en wonder of hy dit daardie een spesifieke aand aspris gedoen het. Haar sjampanjeglas was net nooit leeg nie, en later het die dekselse drank soos koeldrank gesmaak. Sy was heerlik ontspanne en totaal onvas op haar voete toe hy haar huis toe gevat het. Sy’t die dag by Myburg en Myburg gewerk en glad nie genoeg vloeistof ingekry nie, so sy was vreeslik dors.
“Sal jy my ná die langnaweek aan jou ouers gaan voorstel?” onderbreek hy nou haar gedagtegang.
Sy dink vinnig. “My ma-hulle gaan oor ’n week vir ’n maand met vakansie. Hulle gaan by my suster in die Kaap bly,” lieg sy.
“Oukei, oor ses weke dan?”
Sy knik. “Maar jy moenie oor ernstige goed soos verloofringe praat nie. My pa sal ’n gasket blaas. My ma-hulle is baie nougeset . . . um, soort van outyds. So hulle sal beslis verwag dat ek redelik lank met ’n ou uitgaan voor ek in die verre toekoms dalk verloof raak.” Daarso, nou lyk dit asof Maritz haar met rus gaan laat.
Hy druk sy gesig in haar nek en sy draai haar kop effens. “Jy’s so sexy.” Hy vang haar oorlel tussen sy tande vas en dit stuur ’n rilling teen haar ruggraat af. Was dit haar verbeelding dat Henk ’n oomblik in sy truspieël na hulle gekyk het?
Karli druk Maritz weg en hy kyk vraend na haar. “Jy kielie my.” Sy skuif terug op haar plek teen die venster. R59 na Vereeniging, sê ’n groen bord. Karli kyk op haar horlosie. Dis skaars vyf-en-dertig minute later en Henk draai in by ’n Enjin-oase. “Vaal Meander” wys die bordjie regs.
Henk hou stil, maak sy gordel los en kyk agtertoe. “As enigiemand iets nodig het, moet julle nou uitklim. Dis ons laaste stop voor Bethlehem. Ons ry verby Heilbron, nie deur die dorp nie.”
Karli bly sit terwyl die ander uitklim. Sy het koeldrank en water by haar voete, so sy sal oukei wees. Sy wag nie lank voor die drie terug is nie. Maritz maak ’n pak skyfies oop en hou vir Karli, maar sy skud haar kop. Sy kry haar bottel water uit die klein koelsakkie by haar voete en drink ’n paar slukkies.
Anchen lag en kyk na Henk. “My layout vir Meimaand gaan ’n wenner wees. I’m so excited!” Sy sit haar blikkie Tab in die houer tussen haar en Henk se sitplekke.
Henk kyk na haar, lig dan sy donker wenkbroue. “Nou hoe dan so? Ek dog elke maand is ’n wenner by daai tydskrif van jou.”
“Dit ís, lovey! Maar hierdie keer het ek myself oortref met die theme. Ek het ’n brainstorm gekry en alles gaan absolutely fabulous wees.”
Karli begin lag, maar sy vang Henk se oë in die spieëltjie op haar en koes gou om haar water terug te sit. Langs haar sit Maritz en kou skyfies asof hy uitgehonger is, maar dis duidelik dat hy luister.
“Is dit klere én makeup?” vra Karli.
Anchen draai haar lyf effens na agter. “Yes, maar die klere is glad nie jou gewone herfskleure nie. Dis in midnight blue en rich copper brown to soft creams, and emerald green to lightest greens. En die eye-shadows is absolutely gorgeous. Dis smokey eyes in cosmic brown, sparkling silver en starry night blue. En die lipsticks is divine! Dis flashy copper and shining cherry and wine red.”
Henk skud sy kop. “Ongelooflik! Jy ken darem jou grimering, om al daai kleure se name sommer so af te rits.”
Anchen glimlag en knik herhaaldelik. “I told you! Ek’s ’n expert op my gebied.” En aan Karli. “Jy sal maar die magazine moet koop as jy ’n paar tips wil vang.” Anchen druk haar Armani-sonbril effens af en kyk oor die raam na Karli. “Jy ís nogal bleek. You should wear lipstick and eyeliner and mascara and blusher, girl! Sal die kleur in jou oë uitbring.”
Maritz vergeet van sy skyfies en Karli gaap Anchen oopmond aan. Nee flip, sy wil g’n soos ’n nar lyk nie!
“Ek like nie om ’n girl met rooi lipstick te soen nie, hulle besmeer my klere,” brom Maritz en bêre die skyfies by sy voete.
Anchen bekyk Karli deur skrefiesoë, kompleet soos ’n kat wat sy prooi bekruip. “Het jy nog nooit van stayfast lipstick gehoor nie? Lees jy nie my rubriek nie?”
O genade! “Ek lees . . . ek weet van stayfast, maar ek sal jou tydskrif gaan koop en liewer al jou tips vir die volgende seisoen daarin lees,” maak Karli ’n einde aan die gesprek en skuif sommer nader aan Maritz, al is sy nie lus om so naby hom te sit nie.
Anchen slurp die laaste van haar Tab deur ’n strooitjie, sit die blikkie by haar voete neer en kondig aan: “Ek gaan nap.” Sy laat sak haar sitplek se leuning, lê agteroor en druk haar sonbril vas oor haar oë.
Henk bestuur in stilte en Maritz kyk by sy venster uit terwyl Karli só teen sy skouer lê dat sy darem kan sien wat buite aangaan. Deneysville, lees ’n bord links voor ’n afdraaipad en hulle hou verby. Ruïnes, diere en windpompe vlieg verby. Hulle ry verby Heilbron se plakkerskamp en dan regs om die dorp.
Karli gaap en sit gou ’n hand voor haar mond. “Skuus, ek’s moeg.”
Henk kyk ’n oomblik in die truspieëltjie na haar. “Het jy Kiewie toe by jou ma-hulle gaan aflaai, soos jy beplan het?”
“Ja, gisteraand. Ek het by hulle geëet en jy weet hoe hulle kan gesels. Ek het laat in die bed gekom.”
“Is hulle oukei?”
Sy lig haar kop effens. “Ja, hulle het gesê ek moet vir jou groete stuur.”
Maritz druk haar kop teen sy skouer vas. “Nou maar maak jou oë toe en probeer ’n rukkie slaap.”
Die min slaap van die afgelope laat aande se swot en gisteraand eis nou sy tol. Sy’t oor die foon vir haar pa gesê sy kom net haar ringnekpapegaai aflaai, sy ry dadelik weer. Maar haar ma het kos gemaak sodat sy saam kon eet.
“Gaan jy en Henk alleen Golden Gate toe?” wou haar ma later weet terwyl hulle in die woonkamer tee gedrink het.
“Nee, Ma. Ek het mos vir Ma gesê ons is nou vier wat saamgaan.”
“O, ja, ek onthou nou,” het haar ma geknik en gevra: “Sien jy Henk darem nog noudat jy uitgetrek het?”
“Eintlik maar min. Ons loop mekaar so af en toe raak wanneer ek by die firma werk, en hy was darem ’n keer of wat daar by my. Ma moet onthou Henk is baie besig, en ek ook.”
Karli frons liggies. Dis kompleet asof haar ma en pa nie wíl hoor dat dinge tussen haar en Henk platonies is nie.
“Ek het ook deesdae ’n vaste ou,” het sy gesê, maar nie haar ma of pa het oor Maritz uitgevra nie.
“Oulike man, dié Henk,” het haar pa gebrom en afgehaal gelyk. “Ek het nogal gehoop daar kom iets van . . . maar nou ja,” het hy gesug.
Karli het opgestaan, Kiewie se kombers oor sy hok loop gooi, haar ouers gegroet en haar ry gekry.
Maar sy wil nie nou aan sulke goed dink nie. Die bande se gesuis op die teer is byna hipnoties, en sy voel hoe sy indommel.
Karli word stadig wakker. Die voertuig het tot stilstand gekom. Waar is hulle?
Maritz plant
