opsit. Vlooi hou nie van die opgewondenheid nie en hy probeer teen Danda se bene regop staan. Danda probeer hom wegklap, maar struikel en val – en die volgende oomblik is Vlooi in die water.
“Vlooi!” skree Danda hulpeloos. “Vlooi!”
Die hond probeer swem. Maar nie agter die vlot aan nie. Kop regop en voorpootjies flink aan die werskaf, begin hy sy pad oopwerk eiland toe. Die stroom bring hom stadig saam, maar hy bly al verder agter.
“Hiernatoe, Vlooi! Hiernatoe!” Maar die hond swem eiland toe.
Toe weet Danda hy sal vinnig moet plan maak. Sommer baie vinnig. Hy probeer self eiland se kant toe stuur, maar die stroom is sterk en die eiland is al amper verby. Toe sien hy daar is nog eilande voor. En naby hom, amper reg in sy pad, hang ’n halfdooie boom skuins in die water. Hy mik na die boom. En toe die naaste tak half bokant hom is, gryp hy daarna. Dis omtrent net so hoog soos sy uitgestrekte hande en hy kry dit beet en hóú – terwyl hy die vlot met sy voete probeer vashou. Die stroom rem egter, en dis nie lank nie of die vlot glip los en begin dryf. Danda los die tak, maar val die vlot mis en beland pens-en-pootjies in die water. Hy probeer na die vlot gryp – gryp, gryp, elke keer mis. Toe begin hy swem, maar verloor sy een waterstewel. Hy probeer onder die water daarna gryp, en teen die tyd dat hy dít het, is die skreeuende Sindo-hulle reeds tien, vyftien tree verder.
Die voorste eiland sal keer, dink Danda benoud, die eilande sal keer. Hulle móét net keer. Met die waterstewel in die een hand kry hy nie geswem nie. Hy probeer dit onder die water aantrek, maar dis onmoontlik. Toe voel hy grond onder sy voete en hy trap, trap rond, soek vashouplek, spartel, verloor weer sy balans, kry uiteindelik ’n pol watergras beet en sleep homself op ’n sandbank uit.
Iewers hoor hy nog vir Sindo lawaai, maar toe raak dié ook stil. Danda gaan sit.
Sy arms is besmeer met slymgras, maar hy steur hom nie daaraan nie. Hy sukkel weer orent, skop die ander waterstewel uit en probeer kyk waarheen die vlot op pad is, maar die riete en ander rankgoed is in die pad. Toe kyk hy terug, soek vir Vlooi. Maar ook die hond is nêrens te sien nie.
Blikskater.
Dis ’n goeie begin!
Was Ou-Faans by, het hy hom seker bevange gelag. Maar vir Danda is dit glad nie ’n grap nie. Hy is nat van kop tot tone, die vlot is stroom af, en Vlooi is skoonveld.
Die arme Sindo. Hy kry seker die stuipe waar hy is. Ratel is self ook maar nie ’n goeie matroos nie.
Danda kyk om hom rond. Hy kry ’n lang biesie beet, worstel dit van die pol af en begin die twee waterstewels daarmee aanmekaarwoel. Hy is nog daarmee besig toe Kiki skielik uit die niet uit langs hom neerswiep.
“Ja, toe!” sê Danda. “Waar val jy uit?”
Die kraai beaam luidkeels en fladder tot op sy skouer.
Toe die twee stewels aan hulle kuitlissies aanmekaar gebind is, knoop Danda die ander punt van die biesie aan sy lyfband se gespe vas en sukkel die water in. “Vlooi!” roep hy so hard hy kan.
Niks.
Hy trap vorentoe, bring sy bak hande na sy mond toe. “Vlooi!” wil hy weer roep, maar net die helfte van die naam kom uit – die res sluk hy in toe hy die bodem mistrap en vooroor in die water val. Kiki sit ’n keel op en fladder benoud oor sy kop rond.
Danda begin swem.
Hy korrel na die oorkantste eiland toe waarheen hy die hond sien swem het. Kiki sien waarheen hy mik en vlieg vooruit. Hy raak tussen die bome weg. Toe Danda moeg teen die oorkantste sandbank uitklim, hoor hy die hond iewers blaf.
“Vlooi!” roep hy weer.
Hy wag nie lank nie. Eers kom die kraai aangevlieg en ’n rukkie later verskyn Vlooi druipstert en skuldig uit die struikgewas. Danda mors nie tyd met met berisping of ’n uitvraery nie. Hy gryp die hond in sy arms en begin ’n pad soek oor die sand, tussen die bosse langs, stroom af. Hoe verder hy te voet kan vorder, hoe minder swemwerk bly daar oor. Vlooi wil nie in sy arms bly nie en spring af, maar bly naby Danda se voete.
Op die oostelike punt van die eiland steek Danda vas. Die eilandjies wat hy vroeër stroom af gesien het, lê nou nie te ver van hom af nie. Maar die vlot sien hy nêrens.
“Kom, Vlooi,” sê hy en plas die water in. Kiki raas iewers bokant hom in die lug, maar Danda val vooroor en begin swem, die hond langs hom. Die waterstewels rem aan hom, maar die stroom vergoed daarvoor, neem hom as’t ware op sleeptou.
Hulle gaan by die eerste eilandjie verby, spartel verder, dryf moeg by die tweede eiland verby. Toe is daar ’n bruin klipplaat voor hulle. Maar Danda merk niks voordat Kiki uitbundig op die klipplaat neerstryk en Sindo die ene oë en stert op hom afstorm nie. Eers toe sien Danda die vlot in die waai van die klipboog, netjies vasgemeer. En op die vlot, hoog en droog, ’n bietjie verveeld, doodkalm, sit Ratel die drama en betrag.
Danda swem so al wat hy kan. Tussen die hale deur sien hy hoe Sindo afkom tot by die rand van die stroom, grootogig, en heen en weer spring, stert hoog in die lug, en sy baas met klein piepgeluidjies aanmoedig om nader te kom. Ook Ratel merk hom en gaan sit op die rand van die vlot, wieg met sy kop op en af, angstig dat Danda en Vlooi die klipplaat moet bereik.
Vlooi bly agter en Danda swem stadiger, bang dat die hond weer ’n ander koers sal inslaan. Toe Danda vyf tree van die wal af is, kan Sindo dit nie meer hou nie en hy raap homself op en land bý Danda in die water. Danda gryp hom toe hy begin sink en hou hom bokant die water terwyl die stroom hulle meesleur tot teenaan die klip. Kiki en Ratel is ook dadelik by en Danda sukkel om homself teen die gladde, steil klip uit te trek. Sindo is vies vir sy nat lyf en probeer so hard om die water tussen sy hare uit te skud dat hy sy ewewig verloor en byna weer in die rivier beland. Toe kom Vlooi uiteindelik by die wal aan en Danda sleep hom uit.
“Deksels!” hyg Danda, “ek dag jy haal dit nie.”
Die vlot is onbeskadig en wonder bo wonder het niks afgeval nie. Sindo kom uitgelate aangebokspring en pyl reguit op die rugsak af, begin daarmee vroetel.
“Nee, los daar,” sê Danda. “Dis nog glad te vroeg vir eet.” Danda wil die rugsak toemaak, maar sien dan dat die plastieksakkie waarin die beskuit gebêre is, aan die bokant half oopgetorring is. Sindo het natuurlik van die onbewaakte kwartier gebruik gemaak om kwaad te doen. Danda maak die sak se gespe toe – tot die nagaap se groot ontsteltenis. “Ons eet nie voordat ons ’n bietjie gewerk het nie,” verduidelik Danda. “Aarde, die son is nog skaars op!”
Danda is moeg. Maar tyd vir rus is daar nie. Met dié hele drama het hy genoeg tyd verlore laat gaan en wie weet hoeveel sulke vertragings en teenslae lê daar dalk nog voor.
Eers toe al die diere weer saam met Danda op die vlot is, kom hy dit agter: die spaan is weg!
Vervlaks!
Omdat die eilandjie die ene klip is, groei daar niks. Daar sal hy nie ’n spaan kry nie. Hy sal dus daarsonder moet verder. En ’n vlot sonder ’n spaan is net so goed soos ’n motor sonder ’n stuurwiel.
Ná ’n groot gesukkel kry hy die vlot óm die klipeilandjie en terug in die stroom. En dis nie lank nie of hulle vaar weer.
“Dis wat ek vergeet het!” sê Danda na ’n ruk hardop en Vlooi waai sy stert. “’n Byl.” Hy het nooit gedink hy gaan ’n byl nodig kry nie.
