gedagtes word onderbreek toe ’n paar spelende kinders van besoekers se bal oor die straat gerol kom en langs sy rolstoel tot stilstand kom. Hulle het egter nog ’n bal en niemand steur hom aan die een wat weggerol het nie, behalwe ’n waggelende kleutertjie. Hy is te klein om die gevaar van aankomende motors te besef en begin die bal op onvaste beentjies agternasit.
Rudolf skrik hom yskoud toe hy besef die kind gaan oor die straat kom. Dit is op ’n draai en omdat dit besoektyd is, ry daar aanhoudend motors. Daar is juis weer een aan die kom!
Hy roep na die groter kinders, maar hulle lag en skree te luidrugtig vir mekaar om hom te hoor. Hy sien met angssweet hoe die kleinding gaan lê om met sy magie oor die randsteen te seil. Die aankomende motor ry vinnig. Hy gaan nooit betyds gestop kry nie!
“Ag, Here,” bid Rudolf half onwetend hardop, “keer die kind!” Maar die outjie is al besig om weer waggelend orent te kom. Hy gaan nou die straat oorsteek, en die motor . . .
Daar is nie langer tyd vir aarseling nie. Rudolf leun oor en raap die bal op. “Here,” bid hy weer eens, “help my dat ek die outjie se gang stuit!”
Hy sien die selfvoldaanheid op die kleuter se gesig. Binne-in hom raak dit beurtelings warm en koud van angs. Gooi hy mis, gaan die kind reg voor die motor beland! Hy bid hardop: “Help my, Here! Help my om raak te gooi!” Toe durf hy nie langer weifel nie, en slinger die bal na die kind.
Dit tref die teiken. Die outjie slaan reg agteroor van die slag teen sy bors. En sekondes later skuur die motor rakelings voor hom verby. Terselfdertyd sien van die groter kinders hom daar langs die kant van die straat lê en huil van skrik en verontwaardiging en kom vat hulle hom en die bal weg.
Lank na die voorval sit Rudolf nog versteen van verdwasing. Hy het heel waarskynlik die kind se lewe gered, maar dit wek nie ’n gevoel van verligting in hom nie. Dit is of daar ’n onsigbare mag tussen hom en verligting staan. Amper asof hy nie verlig mag wees nie. En toe dit hom byval dat hy gebid het, is dit of die onsigbare mag sy keel ook wil toedruk. Sweet slaan in sy handpalms uit, dit pêrel op sy voorkop uit en drup af op sy bors. Hy probeer homself wysmaak dit is van skok, maar sy beterwete sê nee, dit is omdat hy nie sy dank teenoor die Here betuig nie!
Hoe moet ek dit doen? vra hy homself af.
Dit is net so maklik om dankie te sê as wat dit vir jou was om sy hulp te vra toe jy dit nodig gehad het, spreek sy gewetestemmetjie hom aan.
Maar dit is nie vir Rudolf so maklik nie. As skoolkind en universiteitstudent het verskeie leierposisies dit soms van hom vereis om hardop te bid. Maar dit was anders. Hy het met sy mond gebid en nie met die hart nie. Daar was nie die gevoel van beklemming in hom om eerlik te wees soos wat daar nou in hom is nie. Dit is dus heelwat later voordat hy na vele wik en weeg uiteindelik op ’n opregte en kinderlike manier sy dank teenoor die Here betuig.
En toe hy na die gebed sy oë oopmaak, raak hy intens bewus van die kwetterende voëltjies in die boom bo sy kop, die lug wat blouselblou bokant hom troon en van al die ander wonderwerke van God se skepping.
7
Dit is soos oom Hansie gesê het, die lewe gaan voort, dink Rudolf met verwondering toe die verpleegsters hom na aandete help om terug te klim in sy bed. Niks het tot stilstand gekom omdat hy, Rudolf Mulder, in ’n motorongeluk was en die lewe in sy onderlyf verloor het nie. Die son kom nog op dieselfde plek op en gaan op dieselfde plek onder. Tafelberg het nie verskuif nie en die stadsrumoer het nie tot stilstand geruk nie. En net so min as wat Tafelberg skielik sal wankel of die son uit sy baan sal beweeg, net so min hoop het hy om ooit weer ’n normale lewe te hê.
Tog stem dit hom nie meer tot verbittering nie. Daar het vanmiddag onder die palmboom iets onnoembaars met hom gebeur. Hy het nie ’n engel gesien of gehoor nie. Hy’t ook nie die Here gesien of hoor praat nie. Hy weet net daar het na sy dankgebed ’n stille rustigheid oor hom gekom, en ’n gevoel van berusting in sy lot het oor hom gespoel. Van môre af sal hy sy samewerking gee. Hy sal die werkersklasse van die arbeidsterapeute bywoon en hy sal sy humeur teenoor die personeel beteuel, neem hy hom voor.
Maar toe oom Thysie begin hoes, draai hy onwillekeurig sy kop weg – totdat dit hom byval dat ook oom Thysie een van God se maaksels is. Hy dwing sy blik terug in die rigting van die bed langs hom en steek huiwerig sy hand uit om die spuugbakkie vir die ou man nader te stoot. Die diepe dankbaarheid in die weggesonke oë laat hom egter skuldig wegkyk.
Toe oom Thysie terugleun teen die kussings, roep hy na Rudolf. “Dankie, ou seun,” sê hy moeisaam met die min asem wat hy oor het. “Die Here sal jou seën.”
“Ag, dit was ’n plesier,” sê Rudolf verleë. “Oom moet maar sê as daar nog iets is wat ek kan doen.”
“Daar is iets,” sê oom Thysie. “Sal jy vir my Psalm 23 lees?”
Sy vreemde versoek betrap Rudolf onkant. Tog, hy durf nie weier nie. Daar is ’n effense bewing in sy vingertoppe toe hy die verweerde Bybel uit sy bedkassie haal en daardeur blaai op soek na Psalm 23. En sy stem klink onseker, huiwerig toe hy begin lees: “Die Here is my herder; niks sal my ontbreek nie . . .”
Algaande raak sy stem vaster. Sink die mooi woorde van die psalmdigter by hom in. Toe hy klaar is, kyk hy na oom Thysie. Hy lê met toe oë, maar op sy gesig is ’n tevrede uitdrukking. En ’n diep dankbaarheid dat hy iets vir hom kon doen, kom in Rudolf op. Hy vergeet van die dinge rondom hom toe hy voortgaan om ook Psalm 24 te lees.
Bossie betrap hom met die Bybel in sy hand. Verbasing staan oor haar hele gesig geskryf toe hy agterkom daar is iemand langs sy bed en hy opkyk. Sy eerste gedagte is om die Bybel vinnig toe te slaan, maar dan besef hy hoe kinderagtig dit sal lyk, dus glimlag hy maar net verleë.
“En wanneer het jy ontdek die Bybel is ’n interessante boek?” vra sy nuuskierig.
“Eintlik maar so pas.”
“O,” laat sy huiwerig hoor. “Wel, lees gerus verder. Jy sal verstom wees om te sien hoeveel krag jy daaruit kan put.” Toe haas sy haar dienskantoor toe om vir suster Jo en Mynhard te gaan vertel dat Rudolf uit die Bybel lees.
Suster Jo slaan nie veel ag op wat sy sê nie. Baie mense lees die Bybel, dink sy, maar dit maak nog nie van hulle Christene nie. Dit is moontlik net weer een van Rudolf se nuwe giere dié. Daar is ook nie tyd om daaroor te tob nie, want dit word ’n bedrywige aand toe daar twee nuwe opnames vir saal B4 opdaag.
Een van die opnames is ’n jong matriekseun. So aan die fluisteringe van die verpleegsters kom Rudolf agter dat hulle hom baie jammer kry. En toe hy Bossie uitvra, hoor hy dat die seun sy nek gebreek het.
“Selfs sy arms sal verlam wees,” deel sy hom mee. “Hy het glo van ’n duikplank af gespring en hom misgis met die diepte van die water in die swembad.”
Die seun se opname plaas ’n demper op almal se gewone bedrywighede in die saal. Selfs oom Hansie is stil, al bly sy oë pal op die bed by die deur van die saal. Oom Thysie, wat te swak is om hom op te lig en dus nie die nuwe pasiënt kan sien nie, wil by Rudolf weet wat aan die gang is. En toe hy hoor van die jong man se ongeluk, sluit hy sy oë ’n wyle asof die mededeling ook vir hom seermaak.
“Ons moet vir hom bid,” sê hy vir Rudolf. “Sy duwweltjiepad gaan erger wees as joune. Jy het darem nog die gebruik van jou arms, hy’t dít nie eens nie.”
Ja waarlik, dring dit tot Rudolf deur. Hy kan homself darem nog op ’n manier help, maar wat beteken ’n mens as jy nie eens jou arms kan
