sy later noodgedwonge die saal moet binnegaan, sien Rudolf dat sy versigtig is om nie na sy kant toe te kyk nie. Hy is skielik half bly daaroor, want as hy aan die drome moet dink terwyl sy na hom kyk, is hy dalk kapabel om weer te bloos. Sy sou haar wat verbeel, die klein geitjie!
Toe die saal se ligte vir die nag gedoof word, lê hy nog lank die donkerte en instaar met gedagtes wat maal. As hy gesond was, sou hy nie gras onder sy voete laat groei het om suster Jo beter te leer ken nie. Hy sou die vrymoedigheid gehad het om vir haar te sê hoe mooi sy vir hom is. Hy sou vir haar kon sê hy is nie meer kwaad vir haar omdat sy hom saal toe verskuif het nie. Hy sou vir haar kon sê dat hy werklik bekommerd is omdat sy so ongelukkig lyk. Hy sou . . .
Maar, besef hy, dit is alles net asse. Hy kan niks sê nie. Hy durf niks sê nie! Hoe gouer hy dus ophou om meer as gewoonweg aandag aan haar te gee, hoe beter vir homself. As daar dalk ’n gevoel vir haar in hom begin ontwikkel, is dit nou die tyd om dit in die kiem te smoor.
Toe hy eindelik so tussen oom Thysie se gehoes en oom Hansie se balkesaery deur aan die slaap raak, kom sy egter weer in ’n droom na vore. Hierdie keer is dit hy en sy wat wegkruipertjie speel tussen die bome. Sy is egter siedend kwaad vir hom en hy weet nie waaroor nie. Toe hy haar uiteindelik gevang kry, is die eerste ding wat hy wil weet dus hoekom sy vir hom kwaad is. Sy gluur hom eers aan, maar toe vra sy skielik sag: “Weet jy dan nie?”
“Nee, ek weet nie. Vertel my?”
“Omdat . . .”
En kaplaks! dawer dit meteens deur die saal sodat ook hy met ’n ruk wakker skrik. Almal is wakker van die slag en oral gaan daar bedligte aan. Ook suster Jo, Bossie en Mynhard kom die saal binnegestorm.
En toe praat die skuldige skielik vanaf oom Hansie se bed: “Askies tog as ek julle laat skrik het, gehoor. Dis Dingetjie se kosblik wat ek per ongeluk van die bedkassie afgestamp het.”
Toe suster Jo haar omdraai en woordeloos die saal verlaat, wink Rudolf vir Bossie nader. “Wil jy my nie help om in ’n rolstoel te klim nie?”
“Dis dan amper middernag. Wat wil jy nou in ’n rolstoel doen?”
“Ek is nie vaak nie. Ek wil graag daar by die venster gaan sit.”
“Ek weet nie wat suster Jo gaan sê as . . .”
“Ek sal vir haar sê ek het self in die stoel geklim, as sy wil weet. Dis in elk geval wat ek gaan doen as jy my nie wil help nie.”
“O, en as jy weer op die vloer beland?”
“Dan is dit jou skuld.”
Bossie kan maar net lag vir sy slimmigheid. En nadat sy hom gehelp het, beweeg hy dadelik venster toe. Hy maak saggies die venster wyer oop om die vars lug in te adem, amper asof hy daarmee die droom uit sy geheue wil wis.
Hy sit steeds daar toe suster Jo, onwetend van hom, lank na middernag ’n saalronde doen.
Toe sy vlugtig met haar flitsliggie oor sy bed skyn, verbeel sy haar die bed is leeg. Sy lig weer, ’n rukkie langer hierdie keer, en knip haar oë verbaas. Die bed ís leeg!
Net toe sy paniekerig wil raak, sien sy die chroom van sy rolstoel voor die venster in die maanlig blink. Sy loop saggies maar met drif op hom af.
“Wat soek jy hier? Hoekom slaap jy nie?” vra sy fluisterend, maar hy hoor die ergerlikheid deurslaan.
“Ek is nie vaak nie,” fluister hy terug. “Jy het gisteraand dinge gesê . . .”
“Vergeet wat ek gesê het,” onderbreek sy hom summier, maar toe sy wil loop, gryp hy haar aan die arm.
“Hoekom is jy so ongeskik teenoor my?” eis hy.
“Moenie u allerhande dinge verbeel nie, meneer Mulder. Ek behandel al my pasiënte eenders.”
“Sowaar?” sê hy spottend. “Snaaks, maar ek verkeer nie onder daardie indruk nie. Die ander verpleegsters ook nie.”
“So, hulle beskinder my?”
“Dit het ek nie gesê nie. Maar hulle het agtergekom jy vermy my soos die pes. Hoekom? Dink jy ek hét dalk die pes?”
“Meneer Mulder, jy’t baie erger dinge as dit! Los my, ek wil loop!”
“Hoekom haat jy my so?” vra hy ernstig.
“Ek . . . ek haat niemand nie.”
Hy wens hy kan haar gesig sien, maar dit is te donker. “Goed, as jy my nie haat nie, hoekom kan ons nie vriende wees nie?”
“Vriende!” spoeg sy die woord uit. “Nee, meneer Mulder, ek verkies om die lewe sonder vriende deur te gaan. Vriende en mans is eenders. Hulle is verraaiers en . . .!”
“Wie het jou so seergemaak, Jo?”
“Suster Jo vir jou! En los asseblief nou my arm. Daar is pasiënte wat my hulp benodig.”
“Daar sal iemand anders wees om hulle te help. Ek laat jou nie gaan voordat jy my nie sê hoekom ons nie vriende kan wees nie.”
“Wat bedoel jy met ‘vriende’?” wil sy sarkasties weet.
“Jo . . . suster Jo, is dit werklik nodig dat ons mekaar altyd in die hare moet vlieg wanneer ons mekaar sien?”
“Dis nie ek wat . . .” Sy swyg, want sy weet sy wil ’n leuen vertel. Eintlik is dit seker maar sy wat elke keer so vinnig op haar perdjie klim. Maar vervlaks, hy hou hom so onskuldig, asof botter nie in sy mond kan smelt nie. Asof hy haar nog nooit in sy lewe gesien het nie!
“Dan is dit seker maar my skuld,” sê hy beskeie. “Sal ons in die toekoms vriendeliker met mekaar probeer wees?” Hy hoor haar sug, maar dan gee sy tot sy verbasing toe.
“Goed, ons kan probeer. Maar los asseblief nou my arm, anders skree ek!”
Hy los haar arm, maar dink: Daar gaan ons al weer! As sy nie haar sin kan kry nie, gaan sy skree. En hy is doodseker sy sal dit doen. Want sy is heeltemal anders as al die meisies met wie hy tot dusver te make gekry het. Sy probeer bepaald nie om sy guns te wen nie!
Eers teen vieruur die oggend besluit hy om terug te gaan bed toe. Toe hy sy rolstoel dienskantoor toe stuur om iemand te gaan soek wat hom kan help om terug te klim in die bed, tref hy suster Jo alleen daar aan. Hy sien duidelik hoe sy rondkyk, asof sy hoop iemand anders sal opdaag om hom te help, maar besef dit gaan nie gebeur nie.
Terwyl sy hom help om terug te klim, wonder sy of dit werklik nodig was, want hy kom baie goed op sy eie reg. Hy het klaar die kuns bemeester om sy lyf met ’n swaaibeweging van die stoel tot op die bed te hys deur sy boarms te gebruik. Toe hy reeds bo-op die bed lê, vra hy haar om nader te kom.
Wat toe gebeur het, sou suster Jo nie later kon sê nie, maar toe sy haar kom kry, is sy arms om haar lyf, kompleet asof in omhelsing.
En voor Rudolf sy bolyf gemaklik kan maak op die bed, kry hy ’n klap teen sy wang wat sy ore laat tuit!
Toe die dag breek, staan suster Jo verslae en nikssiende deur die venster van die dienskantoor en kyk. Want sy het na deeglike selfondersoek tot die ontsettende
