moet jy op die skuinstetjie bokant die swembad met die spookpop wag.”
“Wie, ék?” vra Katryn benoud. “Alleen daar bo in die donker?”
“Jy kan mos vir Moos saamvat as jy bang is.”
“En dan?”
“Dan gil ek reg onder Julia se kamervenster. Hiehohahie . . .”
“Ja, toe maar, ek verstaan,” keer Katryn vinnig. “En ek, wat doen ek dan?”
“Sodra ek begin gil, los jy die stoel sodat hy oor die werf in die rigting van haar kamervenster gery kom. Katryn, stel jou voor hoe gaan daardie vroumens skrik!”
“En as sy nie skrik nie, mevrou?”
“Sy móét skrik! Ek bedoel, sy sál mos skrik, man. Stel jou voor . . . die onaardse geluide buite haar kamervenster, en as sy bang deur die venster loer, sien sy nog hoe Rudolf in die maanlig oor die werf in sy rolstoel gery kom!”
“En as die stoel dalk in die swembad beland?”
“Ag, teen daardie tyd het Julia al lankal flou geval van die bangheid.”
“Klink vir my na tronksake as ons gevang word,” brom Katryn.
“Ag nee wat, man. Teen die tyd dat Julia bykom uit haar floute, het ons lankal ontslae geraak van die rolstoel en pop.”
“En waar gaan mevrou nogals die rolstoel en pop vandaan kry?”
“Dis maklik. Die matrone by die tehuis vir bejaardes sal vir my ’n rolstoel leen, en die pop kan ek by my vriendin Sarie kry. Sy het poppe in haar modewinkel daar in die stad.”
“Ek weet darem nie,” toon Katryn haar onsekerheid, maar tant Betta laat haar nie daardeur afskrik nie. Sommer dieselfde dag nog bel sy die matrone en haar vriendin Sarie. Maar dit is donkermaan. Hulle sal moet wag totdat dit weer volmaan raak.
En vroeg die volgende oggend is tant Betta weer agter die motor se stuur. Net toe sy begin dink sy weet nou alles van motorbestuur af, trap sy egter die brandstofpedaal in plaas van die rempedaal en daar skiet die motor vorentoe, rakelings verby die hoek van die huis, dwarsdeur die blombedding, rondom die swembad en terug tot waar dit was voordat sy die brandstofpedaal getrap het.
“Wat het mevrou dan nou aangevang?” vra Moos vaal geskrik.
“Nee, hoe vra jy dan nou vir my?” vra tant Betta, self bleek om die kiewe. “Die vervlakste ding kry dan sommer die wilde weghol in hom toe ek wou stilhou!”
Minute later bekyk hulle die skade aan die blombeddings. “Ek sal die beddings maar moet omspit,” sê Moos. “Dit lyk te aardig so met die motorspore dwarsdeur hulle.”
“Gits, en nou is Rudolf se bed al so omring van die blomme,” sug tant Betta. “Maar ek gaan dit mos nooit oor my hart kry om daardie orige blomme sommer weg te gooi nie, Moos. Ek dink jy moet dit maar pluk sodat ek dit kan weggee.”
“Vir wie gaan mevrou dit gee?”
“Ag, sommer vir een van die verpleegstertjies by die hospitaal. Dis beter as om dit weg te smyt. Ek wil tog vir Rudolf gaan besoek.”
’n Uur of wat later, toe tant Betta by die hospitaal opdaag, tref sy Rudolf buite op die grasperk aan waar hy en ’n paar ander parapleë ewe vrolik resies jaag met hul rolstoele. Sy staan eers ’n hele ruk vir hulle en kyk, ’n diep dankbaarheid in haar hart.
Dit lyk tog of Rudolf hom uiteindelik by sy nuwe lewenspatroon aanpas. Wat haar die meeste verbaas, is dat hy lag oor hy feitlik elke keer die verloorder is. Selfs vóór die ongeluk het hy nie daarvan gehou om te verloor nie. As sy rugbyspan of krieketspan die slag verloor het, was hy gou om te sê dit was die skeidsregter wat partydig opgetree het. Maar hier probeer hy nie verskonings soek nie. Hy aanvaar dat sy maats behendiger in hul rolstoele is as hy. Eers toe hulle moeg is en ophou met die spelery, stap tant Betta nader.
“Dis so warm,” sê Rudolf vir haar, “dat ons gerus sommer daar onder die boom kan gesels. Daar is ’n bankie waarop tante kan sit.”
“Ek kan ook nie lank bly nie, want ek het blomme in die motor,” sê tant Betta. “Dit sal verlep as dit lank in die kattebak moet bly.”
“Ek hoop nie dis nog blomme vir my nie,” sê Rudolf laggend. “Die verpleegsters weet nie meer waar om al die ruikers te pak nie. Die hele saal is al die ene blomme.”
“Nee, ek het gedink om dit maar sommer vir een van die verpleegsters te gee.”
“Hoekom gee tante dit nie vir suster Jo nie?”
“Ja, ek kan seker. Maar werk sy dan nie net in die nagte nie?”
“Ja . . . e, dit is so. Maar hoekom neem tante dit nie na haar huis toe nie? Bossie het nou die dag vir my gesê sy bly sommer hier naby die hospitaal in Pinelands. Die dametjie by ontvangs sal seker haar adres vir jou kan gee.”
“Nee, maar dan maak ek so. En sê vir my, hoe gaan dit nou met jou, Rudolf? Ek praat nie nou van jou liggaam nie, maar van jou gees. Sien jy al kans vir die toekoms, of . . .”
“Dit gaan wonderlik goed, dankie. Ek kry maar nog my oomblikke van swartgalligheid, maar ek besef dit sal nie help om daarin te versink nie. En, tant Betta, ek het tot inkeer gekom. Ek besef nou daar is ’n God wat groter is as ons almal.”
“Rudolf, wat vertel jy my!” roep tant Betta verras uit. “En wanneer het jy tot dié besef gekom?”
Hy vertel haar van die kind-en-bal-episode, en verstom hom oor haar blydskap. Die eerste keer dring die besef tot hom deur dat hy lief geword het vir sy pretensielose tante. Dit is ’n besef wat hom ongemaklik stem, want sy gaan nie hou van wat hy vir haar moet sê nie. Hy en Julia het die vorige dag lank gesels en . . .
“Tante, daar is nog iets wat jy moet weet,” sê hy met soveel huiwering dat tant Betta hom aanpor.
“Wat is dit, Roelfie? Jy moet net praat as ek jou met enigiets kan help.”
“Dis . . . ek en Julia . . . Ons gaan trou, tante.”
Dit het sy nie verwag nie. ’n Paar oomblikke staar sy hom sprakeloos aan. Toe staan sy bleek en styf van die bankie af op. “Nee, dan is dit seker maar reg so, Rudolf. As jy gekies het, het jy gekies. Ek groet dan maar.”
“Tante,” keer hy toe sy sonder meer wegloop, “moenie dit vir my so moeilik maak nie. Tante kan nog altyd by ons bly. Ek sal vir jou ’n woonstelletjie aanbou agter by . . .”
“Dit sal nie nodig wees nie, dankie, Rudolf. Ek het nog my huis op Malmesbury.” Toe gee sy hom nie kans om verder te pleit nie, want sy stap haastig oor die straat na die ontvangskantoor toe.
Toe Moos ’n rukkie later voor suster Jo se huisie stilhou, gee tant Betta ’n diep sug. Hoe bring ’n mens ’n man dit aan die verstand dat die lewensmaat wat hy gekies het nie die regte een vir hom is nie? wonder sy. Moet sy vir hom sê dat Julia twee jaar lank die minnares van ’n getroude man was? En as dit van enigiemand anders gekom het, kon sy dalk nog getwyfel het, maar dit was daardie getroude man se eie suster wat dit vir haar vertel het!
Suster Jo wonder wie dit kan wees toe
