. . . Doen en sê sy dinge wat nie regtig in haar aard is nie. Kyk net wat ’n gek het sy van haarself gemaak deur hom te klap toe hy sy arms om haar lyf gesit het om homself gemaklik te maak in die bed. Hy is nie die eerste pasiënt wat dit gedoen het nie. Feitlik elke parapleeg doen dit wanneer jy hul kussings wil pof. Wat Rudolf Mulder na dese van haar moet dink, wil sy liewer nie weet nie!
Rudolf weet nie wat om te dink nie. Dit was die eerste keer in sy hele lewe dat hy ’n klap van ’n meisie gekry het. En as hy nog daarvoor gesoek het, maar . . .
Hy skud sy kop en raak aan sy wang. Dit brand wraggies nou nog! Nee, dit was g’n grappie, soos sy hom agterna probeer wysmaak het nie. Haar klap was met mening, bedoelende om seer te maak! Sal hom niks verbaas as die merke van vyf vingers geswolle op sy wang afgeëts lê nie. As hy net kan weet waarom sy so onverdraagsaam is teenoor hom!
Nie dat hy met homself wil spog, of reken hy is onweerstaanbaar vir meisies nie, dink Rudolf, maar geen meisie het hom nog so sleg behandel soos suster Jo nie. Gewoonlik was hy die een wat moes keer om in verhoudings betrokke te raak, maar hierdie keer soek hy vriendskap en nou . . .
Nee, stuit hy vinnig sy gedagtegang, hy soek nie haar vriendskap nie. Hy soek niks van haar nie! Dit is tog duidelik dat sy nie al haar varkies op hok kan hê nie. Verbeel jou, om hom te klap net omdat hy homself gemaklik in die bed wou maak!
Maar dit is nie so maklik om te glo sy is nie by haar volle positiewe nie. Hy het haar te dikwels dopgehou wanneer sy met die ander pasiënte omgaan. Daar skeel niks met haar verstand nie. Dit is net teenoor hom dat sy so duidelik ’n gevoel van antipatie toon. En of hy dit nou wil weet of nie, hy voel in sy eer gekrenk. Hy voel selfs of hy háár ’n paar warm klappe kan gee omdat sy hom presies laat besef hoe magteloos en nikswerd hy is!
En toe suster Jo by die hospitaalhekke uitry, dink sy: Vandag nog moet ek my planne agtermekaar kry. Hoe gouer sy met Anton wegvlug, hoe beter. Die Kaap is hopeloos te klein vir haar én Rudolf Mulder. Haar oorspanne senuwees sal maak dat sy nog self aan hom verklap wie sy is.
En as hy moet vasstel sy het nie destyds die aborsie ondergaan nie . . . As hy haar kind ook nog van haar moet wegneem . . . Nee, dit sal erger as die dood wees, want dan gaan sy niks hê nie. Heeltemal niks nie. Nie eens ’n kind om haar te troos teen die verraad van dié man wat sy geglo het sy sal haat solank sy lewe nie. ’n Haatgevoel wat totaal misluk het!
Want niks maak seerder as die wete dat hy haar nie eens onthou, of besef dit was hy wat ses jaar gelede die sterre uit die hemelruim op haar laat neerplons het nie.
8
Julia het net die bopunt van die trap bereik op pad na Rudolf se kamer wat sy vir haarself toegeëien het, toe sy plotseling versteen. Dit spook dan selfs helder oordag! Die geluide wat maak dat sy te bang is om snags te slaap, klink sommer hier reg agter haar rug op!
Sy loer versigtig oor haar skouer en kyk teen tant Betta se halfoop kamerdeur vas. ’n Ruk lank bly sy oorbluf staan, maar dan sluip sy steeds bewerig van die skrik nader om by die deur in te loer. Sy blaas verlig haar asem uit toe sy tant Betta bo-op die bed sien lê, haar lippe trillend soos die lug met die aakligste denkbare geluide wat daardeur ontsnap.
Sy gaan haar kamer met ’n gevoel van verslaentheid binne. Om te dink sy het dit net die vorige nag oorweeg om haar toekomsdrome as mevrou Mulder maar te laat vaar omdat dit so spook in die huis! Al die tyd is daardie spook toe tant Betta! En dan het sy, tant Betta, nogal die vermetelheid gehad om van Rudolf se voorvadergeeste te praat!
Wel, as tant Betta so vas slaap, kan sy gerus vir Rudolf gaan besoek. Tant Betta verwag mos van haar om tuis te bly wanneer sý hom gaan besoek. Eintlik wil die ou vrou dolgraag hê sy moet glad nie by Rudolf uitkom nie, maar sy sal haar tog daaraan steur! Nugter weet hoekom Rudolf haar hier in sy huis duld. Wanneer sy die dag mevrou Mulder word, sal die ou vrou moet maak dat sy wegkom. Dit is die één voorwaarde wat sy aan Rudolf sal stel.
Tant Betta slaap vas en lekker. Toe sy wakker skrik, is die middag-besoekure by die hospitaal verby. Sy is spyt daaroor, maar darem ook nie té spyt nie, want sy’t ’n tog alte gawe droom gehad. Sy weet nou presies wat sy moet doen om Julia uit die huis te spook!
Voordat sy haar plan vir Katryn uiteen kan sit, kom Julia terug van die hospitaal af. En toe sy langs die huis stilhou, hou daar nog ’n motor langs haar stil.
“En dít?” vra tant Betta verwonderd waar sy deur die kombuisvenster staan en loer. “Wat kom maak dokter Simpson dan hier? Sou Rudolf nie dalk . . . ? Nee, die doktertjie sal darem seker nie so tydsaam en vriendelik met Julia staan en lag en gesels as Rudolf iets oorgekom het nie.”
“Hy kom kuier seker vir juffrou Julia?” lug Katryn haar mening.
“Ag, sal dit tog nie ’n bestiering wees nie!”
Maar dokter Simpson kom nie vir Julia kuier nie. Hy kom na Rudolf se huis kyk met die oog daarop om dit te koop. In ’n geselsie tussen hom en Rudolf het dit geblyk dat Rudolf dit oorweeg om sy huis te verkoop. Die baie trappe maak die plek ongerieflik vir iemand wat in ’n rolstoel moet beweeg. En dokter Simpson soek huis, want hy is moeg vir die woonstellewe.
Toe tant Betta hoor wat die doel van sy besoek is, nooi sy hom eers vir tee, wat hulle sommer daar in die ontbythoekie van die kombuis sit en drink. Daarna stap sy saam met hom en Julia deur die huis. In die sitkamer aangekom, steek hy verbaas by die portret van Rudolf as kleuter vas.
“Wie is hierdie seuntjie?” vra hy vir tant Betta.
“Dis Rudolf, toe hy klein was.”
“Rudolf? Ek het nie besef hy en suster Jo is familie nie,” sê dokter Simpson verbaas.
“Ekskuus?” vra tant Betta. “Het u gesê suster Jo en Rudolf is familie?”
“Wel, ís hulle familie?”
“Nie sover ek weet nie. Het sý gesê hulle is familie?”
“Nee, maar . . .” Toe hy sien hoe nuuskierig tant Betta en Julia hom aankyk, sê hy vinnig: “ ’n Oomblik het ek gedink dis ’n replika van ’n foto wat in suster Jo se huis hang. Maar ek sien nou daar is wel ’n verskil.” Toe stap hy vinnig verder, hopende dat hulle sy opmerking sal vergeet, want miskien het hy uit sy beurt gepraat. As hulle nie weet daar hang ’n feitlik identiese foto in suster Jo se huis nie, beteken dit sy het hulle nie daaroor ingelig nie. Maar sy nuuskierigheid is geprikkel.
Teen die tyd dat dokter Simpson vertrek, het tant Betta skoon vergeet van die portretvoorval. “Ek het my so geskaam vir Julia Saunders,” vertel sy in die kombuis vir Katryn. “Jy moes net sien hoe skaamteloos gooi sy haar flikkers vir die doktertjie. Maar ook eers nadat hy laat val het hy sal nog geld oorhê vir die aanbou van ’n woonstel vir sy ou weduweemoeder! Katryn, ek sê jou, daardie Julia is op soek na ’n ryk man. Geld is al waaragter sy is. Rudolf sal in sy spoor moet trap of sy gooi vir hom aas uit wat hy gaan sluk. Ons moet haar uit hierdie huis uit spook, so gou moontlik.”
“Ag, mevrou, hoe gaan ons dit tog regkry?” wil Katryn weet.
“Ek weet hoe. Ons moet net ’n rolstoel en ’n winkelpop in die hande kry.”
“ ’n Rolstoel en ’n winkelpop,” aap Katryn haar na. “En dan, mevrou?”
“Dan trek ons Rudolf se klere vir die winkelpop aan en ons sit die pop binne-in die rolstoel.”
“En dan, mevrou?”
